خسرو آقایارى: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    =خسرو آقایارى
| نام                    =خسرو آقایارى
| تصویر                  =
| تصویر                  =khosro aghayari.jpg
 
| توضیح تصویر            =
| توضیح تصویر            =
| نام اصلی              =
| نام اصلی              =
| زمینه فعالیت          =
| زمینه فعالیت          =نویسنده و شاعر
| ملیت                  =
| ملیت                  =ایرانی
| تاریخ تولد            =1337 ه.ش
| تاریخ تولد            =1337  
| محل تولد                =تهران
| محل تولد                =تهران
| والد                =
| والد                =

نسخهٔ ‏۱۷ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۱۶:۲۴

خسرو آقایارى
Khosro aghayari.jpg
زمینهٔ کاری نویسنده و شاعر
زادروز 1337
تهران
ملیت ایرانی
مدرک تحصیلی کارشناس ادبیات فارسى

خسرو آقایاری (زاده 1337 در تهران) نویسنده و شاعر ایرانی است.

زندگینامه

وی نویسنده و کارشناس ادبیات فارسى است و تاکنون عهده‌دار مسئولیت‌ها و مشاغلی از جمله مدیر «دفتر ادبیات و هنر عاشورایی»، کارشناس و مسئول فعالیت‌هاى ادبى و دبیر کانون شاعران و نویسندگان وزارت آموزش و پرورش (از سال 1362)، مدیر مرکز آفرینش‌هاى ادبى کانون پرورش فکرى، دبیر ماهنامۀ ادبیات کودک و نوجوان بوده است.

آثار

نثر

  • افسانۀ باغ آرزوها (داستان)
  • عاشیق محمد (داستان)
  • مردى دیگر (داستان)
  • دلقک و پهلوان (نمایشنامه)
  • حماسه‌هاى پهلوانى (در چهار مجلّد)

وی در حاشیۀ کار نویسندگى، گاهى از سر تفنّن شعر مى‌گوید و به معیارهاى شعرى کاملا آشناست و در نقد شعر نیز دستى دارد.

اشعار

در عزاى گل

باز هم آفتاب مى‌تابد بر عطشناک تربت یاران
شعر امَّن یُجیب مى‌خواند تشنگى‌هاى خاطر باران
باز جوشنده از دل سنگ است آب از بهر تشنه کامى ما
آه مردم! مگر که تشنه شدید بعدِ گل‌هاى پَرپر زهرا؟
آسمان، داغدار مى‌گرید در عزاى گلى که بى‌کفن است
کفن امّا کجا نشان دارید بهر آن کس که پارهْ پاره تن است؟
باد هم باز در رکاب آورد پاى بیتابى و قرارش را
سوگوارست، نوحه مى‌خواند تا زیارت کند مزارش را
آفتاب‌ است اینکه بیتاب است تشنگانى که در پى آبید!
روح کوثر فتاده بر صحرا آه اى مردمان! مگر خوابید؟
آفتاب‌ست اینکه مى‌تابد هُرم داغی است آه پُر شررش
از خجالت تنش عرق کرده اشک مى‌جوشد از دو چشم ترش
آفتاب، عاشقانه مى‌گرید بر زمین، نعش شاه دین افتاد
آسمان تا زمین فرو غلتید دیدۀ او چو بر زمین افتاد

منابع