اسلم ترکى: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
{ب|یکجا رخ غلام و پسر بوسه داد و گفت: |در دین ما سیه نکند فرق با سفید جون}
{پایان شعر}
(صفحه‌ای تازه حاوی «یکى از شهداى کربلا،وى غلام سید الشهدا«ع»و ترک زبان بود، تیرانداز و کماندار ب...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
یکى از شهداى | یکى از [[شهداى کربلا]]، وى غلام سید الشهدا (ع) و ترک زبان بود، تیرانداز و کماندار بود و کاتب امام حسین (ع) به شمار مى‌رفت. قارى قرآن و آشنا به عربى بود. برخى نام او را سلیمان و سلیم هم نوشته‌اند. <ref>''انصار الحسین،ص 58.''</ref> روز عاشورا که [[اذن میدان]] گرفت، اینگونه رجز مى‌خواند: | ||
البحر من طعنى و ضربى یصطلى | {{شعر}} | ||
{ب|البحر من طعنى و ضربى یصطلى | و الجوّ من سهمى و نبلى یمتلى}} | |||
اذا حسامى فى یمینى ینجلى | {ب|اذا حسامى فى یمینى ینجلى |ینشق قلب الحاسد المبجّل <ref>''مقتل خوارزمى،ج 2،ص 24.''</ref>} | ||
{پایان شعر} | |||
دریا از ضربت نیزه و شمشیرم مى‌جوشد و آسمان از تیرم پر مى‌شود، آنگاه که تیغ در کفم آشکار شود، قلب حسود متکبّر را مى‌شکافد. وى دلاورانه جنگید و بر زمین افتاد. | |||
امام به بالین او آمد و گریست و چهره بر چهره‌اش نهاد. اسلم، چشم گشود و حسین (ع) را بر بالین خود دید، تبسّمى کرد و جان داد.<ref>''بحار الأنوار،ج 45،ص 30،عوالم(امام حسین)،ص 273.''</ref> | |||
{{شعر}} | |||
{ب|یکجا رخ غلام و پسر بوسه داد و گفت: |در دین ما سیه نکند فرق با سفید جون} | |||
{پایان شعر} | |||
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 49. | |||
==منابع== | |||
* ''جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 49.'' | |||
==پی نوشت== | |||
نسخهٔ ۲۳ مهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۱:۴۸
یکى از شهداى کربلا، وى غلام سید الشهدا (ع) و ترک زبان بود، تیرانداز و کماندار بود و کاتب امام حسین (ع) به شمار مى‌رفت. قارى قرآن و آشنا به عربى بود. برخى نام او را سلیمان و سلیم هم نوشته‌اند. [۱] روز عاشورا که اذن میدان گرفت، اینگونه رجز مى‌خواند:
{ب|البحر من طعنى و ضربى یصطلى | و الجوّ من سهمى و نبلى یمتلى}} {ب|اذا حسامى فى یمینى ینجلى |ینشق قلب الحاسد المبجّل [۲]} {پایان شعر} دریا از ضربت نیزه و شمشیرم مى‌جوشد و آسمان از تیرم پر مى‌شود، آنگاه که تیغ در کفم آشکار شود، قلب حسود متکبّر را مى‌شکافد. وى دلاورانه جنگید و بر زمین افتاد. امام به بالین او آمد و گریست و چهره بر چهره‌اش نهاد. اسلم، چشم گشود و حسین (ع) را بر بالین خود دید، تبسّمى کرد و جان داد.[۳]منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 49.