محمود رضا اکرامی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
محمود رضا اکرامی (زاده ١٣٣٨ ه. ش در اسفراین) متخلص به «خزان» شاعر معاصر ایرانی است.
| محمود اکرامى | |
|---|---|
 | |
| نام اصلی | محمودرضا اکرامی فر |
| زمینهٔ کاری | شعر و ادبیات |
| زادروز | ١٣٣٨ ه. ش اسفراین خراسان |
| ملیت | ایرانی |
| لقب | خزان |
| پیشه | مدرس دانشگاه |
| دیوان سروده‌ها | از آن همه آسمان، شمارۀ ٣٢ از گزیده ادبیات معاصر انتشارات نیستان |
| تخلص | خزان |
| مدرک تحصیلی | دکتری مردم‌شناسى |
درباره‌ی شاعر
محمد رضا اکرامی تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود انجام داد و تحصیلات عالیه خود را تا مقطع کارشناسی ارشد در رشته جامعه‌شناسی در دانشگاه آزاد به اتمام رساند. او تحصیلات تکمیلی خود را در رشته مردم‌شناسی و در مقطع دکتری در کشور تاجیکستان گذراند. محمود اکرامی هم اکنون بعنوان مدرس در دانشگاه‌های آزاد اسلامی، علمی- کاربردی و الزهراء مشهد تدریس می‌کند. اکرامی از زمان دانشجویى به سرودن شعر پرداخت و از تخلص «خزان» سود مى‌جست و اشعارش در مجلات مختلف به صورت پراکنده چاپ مى‌شد.
آثار شاعر
کتاب‌ها
نظم
- «از آن همه آسمان»
- «دریا تشنه است»
- «گزیده ادبیات معاصر، شماره 32»
- «ما با سلیقه مردم پیر می‌شویم»
نثر
- «گریه کردن کم آرزویی نیست»
- «الفبای مطالعه و تحقیق»
اشعار
چشمه اشک
| باز می‌گردم به کار خویشتن | گریه نوش و شرمسار خویشتن | |
| باز می‌گردم ببینم عشق چیست؟ | شیعه‌تر، شوریده‌تر در عشق کیست؟ | |
| ناگهان هر واژه‌ای تب می‌کند | یادی از اندوه «زینب» می‌کند | |
| یال خون آلود اسبی بی‌سوار | می‌وزد بر خاک‌های سوگوار | |
| می‌زند بر سینه، می‌پوشد سیاه | خاک گودال بلند قتلگاه | |
| از نگاه پیر و غیرتمند من | قطره قطره می‌چکد لبخند من | |
| چشمه چشمه اشک و ماتم می‌شوم | کربلا در کربلا غم می‌شوم | |
| می‌شوم پر از سکوتی ارجمند | می‌سرایم با زبانی سربلند | |
| ای «حسین» ای ماه قربانی شده | صبح سُکرانگیز توفانی شده | |
| ای تمام شهر در سوگت سیاه | آب‌های نهر در سوگت سیاه | |
| ای سر خورشید روی دامنت | شعله شعله زخم در پیراهنت | |
| ای درختان پیش رویت سر به زیر | هفت اقیانوس در چشمت اسیر | |
| جز تو کس در عاشقی استاد نیست | تشنه‌کام هر چه بادا باد نیست | |
| جز تو کس فریاد بیداری نشد | تشنه‌ی از خویشتن جاری نشد | |
| غصّه‌ها پشت مرا خم می‌کنند | گریه‌ها عمر مرا کم می‌کنند | |
| آه از آن ساعت که در آن دشت پیر | ذوالجناحی بود و زینی سر به زیر | |
| آفتاب از صدر زین افتاد بود | آسمان روی زمین افتاده بود | |
| هیچ کس خورشید را یاری نکرد | هیچ کس از گل طرفداری نکرد | |
| جمله‌ی سرها گریبانی شدند | دشمن آن نوح توفانی شدند | |
| آسمان در پیش چشمش سنگ شد | بهر دیدارش خدا دلتنگ شد | |
| تو نه از زنگی، نه از رومی حسین! | چارده قرن است مظلومی حسین! | |
| آسمان در آسمان بارانی‌ام | گردبادم، در خودم زندانی‌ام | |
| سر نهاده شعله روی دامنم | آتشی گل کرده در پیراهنم | |
| آتشی سر در گریبان خودم | ساکن شام غریبان خودم | |
| آسمان بر دوش صحرا می‌رود | آفتابی رو به دریا می‌رود | |
| آه ای دریا در آغوشش بگیر | موج توفان زاد، بر دوشش بگیر | |
| چون که این دریای توفان پیرهن | هفت وادی زخم سرکش در بدن | |
| می‌رود تا عشق را معنا کند | می‌رود تا خویش را پیدا کند | |
| آسمان گریان و صحرا تشنه است | در میان دجله، دریا تشنه است | |
| دست در شط برد و دریا مست شد | آسمان تا بی‌نهایت دست شد | |
| «با دل خونین، لب خندان» که دید؟ | تشنه، مشک آب بردندان که دید؟ [۱] |
جان سرخ
| مردی که طوفان خانه زادش، همنشینش بود | خورشید پلکی از نگاه آتشینش بود | |
| یک آسمان از خاک بالاتر، نشست آخر | آن گل که اوج نیزه‌ی دشمن زمینش بود | |
| شمشیرهای فتنه رقصیدند و باریدند | بر جان سرخی که خدا عاشق‌ترینش بود | |
| آن روز در آن ظهر گرماریز خون بارید | تیغ کج اندیشی که عمری در کمینش بود | |
| پشت تمام تیغ‌ها خم گشته در سوگش | در سوگ مردی که گل و آیینه دینش بود |
عصر عاشورا
| عصر عاشورا کنار خیمه‌های سوخته | ذوالجناحی ماند با یال‌های سوخته | |
| کاروان می‌رفت و می‌بلعید دشت دیر سال | کودکان تشنه را با دست و پای سوخته | |
| در کجا دیدید یا خواندید روی نیزه‌ها | آسمان قرآن بخواند با صدای سوخته | |
| قطره قطره شرم شد آب فرات از دیدن | رقص خون آلود شیشه و هوای سوخته | |
| چارده قرن آسمان بارید و می‌بارد هنوز | چشم را به خاک کربلای سوخته | |
| ابرها بارانی و شاید خدا هم گریه کرد | عصر عاشورا کنار خیمه‌های سوخته |
منابع
- دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج ۲، ص: ۱۵۳۹-۱۵۴۰.
- محمدعلی مجاهدی، کاروان شعر عاشورا، زمزم هدایت، ج۱، ص ۵۴۷.
پی نوشت
- ↑ رستاخیز لاله‌ها؛ ص ۱۹و ۲۰.