لعنت و برائت

اسلام،دین تولّى و تبرّى است،در کنار محبت و دوستى با خاندان پیامبر و مودّت نسبت به آنان و سلام و درود،در زیارتنامه‌ها نسبت به اولیاء خدا،عنصر برائت و بیزارى و نفرت و نفرین نسبت به ظالمان و دشمنان حق است.بى‌تفاوت نبودن در برابر جنایتکاران و همسویى با رسول خدا،ایجاب مى‌کند که یک شیعۀ عاشورایى نسبت به ستمگران، بغض و عداوت و تبرّى داشته باشد و کسانى را که قرآن لعن کرده است،مورد لعن قرار دهد.لعن،نشان اوج تنفّر و انزجار از چهره‌هاى ملعون است.

در لعنتها و برائتهایى که در زیارتنامۀ شهدا و ائمّه آمده،با بیان زشتیها،فسادها، تحریفها،ستمها،گردنکشیها، صف‌آرایى در مقابل جناح حق،نپذیرفتن طاعت ائمّه و مخالفت با رهبران الهى آمیخته است و لعن آنان،طرد نمایندگان این خطّ در همیشه و همه جاى تاریخ است.

در حادثۀ کربلا،کسانى در قتل دست داشتند،کسانى هم راضیان،ساکتان،هتک حرمت کنندگان، زمینه‌سازان،فرمانبرداران بوده‌اند و همه ملعون و مطرودند،و نیز آنان که حسین بن على«ع»را خوار کردند و ندایش را شنیدند و پاسخ ندادند.در فراز دیگرى پایه‌گذاران ظلم به اهل بیت، کنارزنندگان اهل بیت از جایگاه اصلى‌شان،قاتلان اهل بیت، زمینه‌سازان آن قتل،پیروان و هواداران قاتلان،لعنت شده‌اند:«اسرجت،الجمت، تهیّأت...»در زیارتى،لعن بر ظالمین آل محمد،لعن بر ارواحشان،دیارشان و قبورشان شده است:«و العن ارواحهم و دیارهم و قبورهم».(زیارت عاشوراى غیر معروفه، مفاتیح الجنان)

موالات با حسین و برائت از ظالمان به او،پایۀ تقرّب به خدا و رسول و امیر المؤمنین و فاطمه و حسن و حسین«علیهم السلام»است:«یا ابا عبد الله!انّى اتقرّب الى اللّه و الى رسوله و الى امیر المؤمنین و الى فاطمة و الى الحسن و الیک بموالاتک و بالبراءة ممّن اسّس اساس ذلک...».

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 392-393.