ازرق‌ بن‌ حرث‌ صیداوی

از ویکی حسین
نسخهٔ تاریخ ‏۶ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۰۷ توسط Faraji (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
مشخصات فردی
نام کامل ازرق‌ بن‌ حرث‌ صیداوی
نقش در واقعه کربلا
نقش‌های برجسته فرمانده گروه‌ چهارصد نفره‌ از سوی عمر بن سعد به سوی قبیله‌ بنی‌اسد

ازرق‌ بن‌ حرث‌ صیداوی، فرمانده گروه‌ چهارصد نفره از طرف‌ عمر بن سعد به سوی قبیله بنی اسد بود که مانع همراهی این قبیله با امام حسین(ع) شد.

نقش در قبل واقعه کربلا

در کربلا حبیب‌ بن مُظاهر زمانی که کمی یاران امام را دید، عرض‌ کرد که‌ در این‌ منطقه‌ تیره‌ای‌ از بنی‌اسد زندگی‌ می‌کنند، اگر اجازه‌ می‌دهی‌ با آنان‌ صحبت‌ کنم‌ که‌ برای‌ یاری‌ شما به‌ کربلا بیایند.امام‌ حسین (ع) موافقت‌ کردند. حبیب‌ نیمه‌ شب‌ به‌ سوی‌ آنان‌ رفت‌. آنان‌ با او به‌ احترام‌ برخورد کردند. حبیب‌ گفت‌: »شما را به‌ شرافت‌ و بزرگی‌ که‌ در روز بازپسین‌ خواهید داشت‌، می‌خوانم‌. پسر دختر پیامبر شما تنها و مظلوم‌ در بیابان‌ کربلا محاصره ‌شده‌ است‌. مردم‌ کوفه‌ او را دعوت‌ کردند تا یاری‌اش‌ کنند، در حالی‌ که‌ به‌سوی‌ آنان‌ آمده‌ است‌، او را رها کرده‌ و آماده‌‌اند با او بجنگند و او را به‌ قتل‌ برسانند. به‌ خداوند سوگند یاد می‌کنم‌ هر یک‌ از شما در کنار حسین (ع)‌ کشته شود، در برترین‌ جایگاه‌ها در بهشت‌، دوست‌ و همنشین‌ محمد (ص) خواهد بود.»

ممانعت از همراهی

عبدالله‌ بن‌ بشر از میان ‌جمع‌ برخاست‌ و گفت‌: «من‌ این‌ درخواست‌ را می‌پذیرم‌.» دیگران‌ نیز اعلام‌ کردند که‌ آماده‌اند از امام حسین (ع) حمایت‌ کنند.

در میان‌ آنان‌ یکی‌ از جاسوسان‌ عبیدالله‌ بن‌ زیاد به نام جبلة بن عمرو بود که‌ خبر را به‌ عمر بن‌ سعد رساند. عمر بن‌ سعد، ازرق‌ بن‌ حرث‌ صیداوی‌ را در راس‌ یک‌ گروه‌ چهار صد نفره‌ مسلح‌ فرستاد تا جلوی‌ آنان‌ را بگیرد. در نزدیکی ‌فرات‌ درگیری‌ پیش‌ آمد. قبیله‌ بنی‌اسد مجبور به‌ بازگشت‌ شدند. حبیب‌ آن‌چه‌ را رخ‌ داده‌ بود، به‌ اطلاع‌ امام رساند.[۱]

منبع

پی نوشت

  1. - انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۳، ص۳۸۸؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۹۰-۹۱؛ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ قمری.، ج۱، ص۳۴۵-۳۴۶.