اسماء بن خارجه فزاری: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
| دیگر فعالیت‌ها = | | دیگر فعالیت‌ها = | ||
| منصب = | | منصب = | ||
}}'''اسماء بن خارجه فزاری،''' یکی از سربازان و نیروهای تحت امر عمر بن سعد در کربلا بود. | }}'''اسماء بن خارجه فزاری،''' یکی از سربازان و نیروهای تحت امر [[عمر بن سعد]] در [[کربلا]] بود. | ||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
اسماء بن خارجه بن حصن (حسان) بن حذیفه بن بدر فزاری، ابو حسان کوفی، مکنی به ابو حسّان، ابو محمد و ابو هند بود.<ref>- تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، ذهبی، محمدبن احمد، چاپ بشار عوّاد معروف، بیروت: ۱۴۲۴ قمری.، حوادث و وفیات ۶۱-۸۰ هجری، ص۷۲.</ref> او قبل از بعثت متولد شد.<ref>- الاصابه فی تمییزالصحابه، ابن‌حجر عسقلانی، شهاب‌الدین احمدبن علی، به کوشش علی‌محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ قمری.، ج۱، ص۳۳۹. </ref> | اسماء بن خارجه بن حصن (حسان) بن حذیفه بن بدر فزاری، ابو حسان کوفی، مکنی به ابو حسّان، ابو محمد و ابو هند بود.<ref>- تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، ذهبی، محمدبن احمد، چاپ بشار عوّاد معروف، بیروت: ۱۴۲۴ قمری.، حوادث و وفیات ۶۱-۸۰ هجری، ص۷۲.</ref> او قبل از بعثت متولد شد.<ref>- الاصابه فی تمییزالصحابه، ابن‌حجر عسقلانی، شهاب‌الدین احمدبن علی، به کوشش علی‌محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ قمری.، ج۱، ص۳۳۹. </ref> زمانی که زیاد بر ضد حُجر بن عَدی از سران قریش شهادت گرفت، اسماء بن خارجه نیز در زمره شهادت‌دهندگان بود.<ref>- انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۵، ص۲۶۳؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۲۷۰.</ref> دخترش هند همسر عبیدالله بن زیاد بود که پس از کشتن عبیدالله به دست نیروهای ابراهیم بن مالک اشتر اسیر شد. ابراهیم یکصد هزار درهم به او داد و همراه سواری، هند را به بصره نزد پدرش فرستاد.<ref>- الاخبار‌الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.الطوال، ص۲۲۶. </ref> | ||
زمانی که زیاد بر ضد حُجر بن عَدی از سران قریش شهادت گرفت، اسماء بن خارجه نیز در زمره شهادت‌دهندگان بود.<ref>- انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۵، ص۲۶۳؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۲۷۰.</ref> | |||
دخترش هند همسر عبیدالله بن زیاد بود که پس از کشتن عبیدالله به دست نیروهای ابراهیم بن مالک اشتر اسیر شد. ابراهیم یکصد هزار درهم به او داد و همراه سواری، | |||
==نقش در دستگیری هانی بن عروه== | ==نقش در دستگیری هانی بن عروه== | ||
اسماء بن خارجه در دستگیری هانی بن عروه نقش مستقیم داشت | اسماء بن خارجه در دستگیری [[هانی بن عروه|هانی بن عروه]] نقش مستقیم داشت. [[عبید الله بن زیاد|عبیدالله بن زیاد]] با دانستن مخفی‌گاه [[مسلم بن عقیل|مسلم]]<nowiki/> و اطلاع از سران و یاران و هواداران او، از روسای قبایل خواست که به دیدارش بیایند. اما هانی بن عروه به دیدار او نرفت و خود را به بیماری زد. عبیدالله از راه مکر و حیله وارد شد تا بتواند به طریقی او را به [[دار الاماره|دارالاماره]] بکشاند و بین او و مسلم جدایی اندازد. او اسماء بن خارجه برادرزاده هانی را به همراه [[محمد بن اشعث]]، دوست هانی<ref>- الاخبار‌الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.الطوال، ص۲۳۶.</ref> و [[عمرو بن حجاج زبیدى|عمرو بن حجاج زبیدی]] پدر روعه همسر هانی<ref>- تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۳۴۹؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۴۵؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۲۸؛ اعلام الوری باعلام الهدی، طبرسی، ابوعلی فضل‌بن حسن، تحقیق سیدمحمد مهدی و سیدحسن خرسان، تهران: انتشارات علمیه اسلامیه، ۱۳۳۸ قمری.، ج۱، ص۴۴۰.</ref> که هر سه از اقوام و دوستان هانی بودند و به دربار عبیدالله بن زیاد رفت و آمد داشتند، خواست تا هانی را وادار کنند که به نزدش بیاید. هر سه آنان به نزد هانی رفتند. اگر چه هانی مایل نبود به نزد عبیدالله برود و می‌گفت چون مسلم در نزد من است، صلاح نیست که بروم، اما آنان از او خواستند تا برای گم کردن راه و حفظ جان مسلم، به دیدن عبیدالله برود. در نزدیکی دارالاماره احساس خطر کرد و به حسان بن اسماء خارجه که همراه پدرش اسماء بود، گفت: «به خدا از این مرد هراسناک و نگرانم.» اما اسماء گفت: «هیچ ترسی به دل راه مده. تو بی‌گناهی.» | ||
عبیدالله بن زیاد با دانستن مخفی‌گاه | |||
عبیدالله از راه مکر و حیله وارد شد تا بتواند به طریقی او را به دارالاماره بکشاند و بین او و مسلم جدایی اندازد. او اسماء بن خارجه برادرزاده هانی را به همراه محمد بن | بالاخره هانی علیرغم میل خود به دارالاماره رفت<ref>- ر.ک :الطبقات الکبری، ابن سعد کاتب واقدی، محمد، چاپ احسان عباس، بیروت: دار صادر، ۱۴۰۵ قمری.، ج۵، ص۴۶۲؛ انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۳، ص۳۳۷-۳۳۸؛ الاخبار‌الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.الطوال، ص۲۳۶؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۳۶۰؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۴۴-۴۵؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۲۸؛ اعلام الوری باعلام الهدی، طبرسی، ابوعلی فضل‌بن حسن، تحقیق سیدمحمد مهدی و سیدحسن خرسان، تهران: انتشارات علمیه اسلامیه، ۱۳۳۸ قمری.، ج۱، ص۴۴۰.</ref> و همین امر باعث شد تا عبیدالله بن زیاد بتواند بین او و مسلم بن عقیل جدایی اندازد که این جدایی در شکست نهضت مسلم تأثیر بسیاری داشت. چون اسماء دید که عبیدالله بن زیاد، هانی را مجروح و دستور قتل او را صادر کرد، از اینکه باعث شده بود که هانی به دارالاماره بیاید، پشیمان شد و به عبیدالله گفت: «ما فرستادگان خیانت بودیم. به ما گفتی این مرد را پیش تو آریم و چون به نزد تو واردش کردیم، صورتش را در هم شکستی و خونش را بر ریشش روان کردی و گفتی که او را خواهی کشت.» عبیدالله خشمگین شد و گفت: «او را بگیرید و آزار دهید.»<ref>- تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۳۶۷؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۴۸؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج4، ص29.</ref> | ||
چون اسماء دید که عبیدالله بن زیاد، هانی را مجروح و دستور قتل او را صادر کرد، از اینکه باعث شده بود که هانی به دارالاماره بیاید، پشیمان شد و به عبیدالله گفت: | ==نقش در قیام مسلم بن عقیل== | ||
==قیام مسلم بن عقیل== | |||
هنگام قیام مسلم بن عقیل، پسر زیاد چون خود را گرفتار دید، از بیست تن بزرگان کوفه که گرد او را گرفته بودند، تنی چند را میان مردم فرستاد تا به وسیله زر و زور و تزویر جمعیت را پراکنده سازند. یکی از آن افراد، اسماء بن حسان خارجه بود.<ref>- انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۳، ص۳۳۷؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۳۴۸-۳۵۰؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۴۹-۵۰؛ مروج الذهب و معادن الجوهر، مسعودی، علی بن الحسین، چاپ باربیه دومنار و پاوه دوکورتی، پاریس: ۱۸۶۱-۱۸۷۷ میلادی.، ج۲، ص۲۵۲.</ref> به این ترتیب در طی یک روز مردمی که بر سر جان خود با مسلم پیمان بسته بودند، از گرد او پراکنده شدند. | هنگام قیام مسلم بن عقیل، پسر زیاد چون خود را گرفتار دید، از بیست تن بزرگان کوفه که گرد او را گرفته بودند، تنی چند را میان مردم فرستاد تا به وسیله زر و زور و تزویر جمعیت را پراکنده سازند. یکی از آن افراد، اسماء بن حسان خارجه بود.<ref>- انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۳، ص۳۳۷؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۳۴۸-۳۵۰؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۴۹-۵۰؛ مروج الذهب و معادن الجوهر، مسعودی، علی بن الحسین، چاپ باربیه دومنار و پاوه دوکورتی، پاریس: ۱۸۶۱-۱۸۷۷ میلادی.، ج۲، ص۲۵۲.</ref> به این ترتیب در طی یک روز مردمی که بر سر جان خود با مسلم پیمان بسته بودند، از گرد او پراکنده شدند. | ||
==نقش در واقعه کربلا== | ==نقش در واقعه کربلا== | ||
===روز عاشورا=== | ===روز عاشورا=== | ||
در روز عاشورا در کربلا حضور داشت و یکی از نیروهای عمر بن سعد بود، اما در اینکه آیا در قتل اصحاب و خاندان امام حسین (ع) دست داشته یا خیر، در تاریخ ذکری به میان نیامده است. | اسماء در روز عاشورا در کربلا حضور داشت و یکی از نیروهای عمر بن سعد بود، اما در اینکه آیا در قتل اصحاب و خاندان [[حسین بن علی (ع)|امام حسین (ع)]] دست داشته یا خیر، در تاریخ ذکری به میان نیامده است. | ||
===پس از شهادت امام حسین (ع)=== | ===پس از شهادت امام حسین (ع)=== | ||
پس از شهادت امام حسین (ع)، سپاه کوفه قصد کشتن حسن بن حسن (حسن مثنی)، فرزند امام حسن (ع) را داشتند، که او مانع شد | پس از شهادت امام حسین (ع)، سپاه کوفه قصد کشتن حسن بن حسن (حسن مثنی)، فرزند امام حسن (ع) را داشتند، که او مانع شد. حسن بن حسن (ع) تنها رزمنده کربلاست که در روز عاشورا به میدان جنگ شتافت و دلیرانه جنگید و در حالی‌که مجروح شده بود، از اسب به زمین افتاد. دشمن به گمان اینکه به قتل رسیده او را رها کردند. اما بعد از شهادت امام حسین (ع)، اسماء بن خارجه فزاری که از اقوام مادری او بود و در سپاه عمر بن سعد بود، از کشتن او مانع شد و او را با خود به کوفه برد و جراحات او را معالجه کرد تا اینکه التیام یافت و آن‌گاه به مدینه منتقل گردید. | ||
حسن بن حسن (ع) تنها رزمنده کربلاست که در روز عاشورا به میدان جنگ شتافت و دلیرانه جنگید و در حالی‌که مجروح شده بود، از اسب به زمین افتاد. دشمن به گمان اینکه به قتل رسیده او را رها کردند. اما بعد از شهادت امام حسین (ع)، اسماء بن خارجه فزاری که از اقوام مادری او بود و در سپاه عمر بن سعد بود، از کشتن او مانع شد و او را با خود به کوفه برد و جراحات او را معالجه کرد تا اینکه التیام یافت و آن‌گاه به مدینه منتقل گردید. | |||
==قیام مختار== | ==قیام مختار== | ||
به هنگام قیام مختار ثقفی به سال | به هنگام قیام [[مختار ثقفى|مختار ثقفی]] به سال ۶۶ هجری، اسماء بن خارجه جزو سرداران عبدالله بن مطیع والی کوفه بود. اسماء هنگام حمله ابراهیم بن اشتر فرمانده سپاه مختار، عقب‌نشینی کرد و تا نزدیک خانه‌های کوفه متواری شد. هنگامی که محاصره عبدالله بن مطیع و یارانش در قصر شدت یافت، شبث از او خواست که از مختار امان بخواهد. عبدالله بن مطیع نظر اسماء بن خارجه را پرسید. او و دیگر اشراف کوفه نیز همین نظر را داشتند، اما عبدالله بن مطیع نپذیرفت و ناگزیر به پیشنهاد دیگر شبث، مخفیانه گریخت و بزرگان کوفه از جمله اسماء با مختار بیعت کردند.<ref>- ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۶، ص۱۸-۱۹، ۲۲-۳۲. </ref> زمانی‌که مختار شروع به قتل‌عام قاتلین شهدای کربلا نمود، اسماء از بیم جان، از مختار گریخت و همراه تنی چند از افراد خانواده و دوستان خود کنار آبی از قبیله بنی اسد به نام ذَروَة رفت و همانجا ماند. | ||
زمانی‌که مختار شروع به قتل‌عام قاتلین شهدای کربلا نمود، اسماء از بیم جان، از مختار گریخت و همراه تنی چند از افراد خانواده و دوستان خود کنار آبی از قبیله بنی اسد به نام ذَروَة رفت و همانجا ماند. | |||
==مرگ== | ==مرگ== | ||
به دستور مختار خانه وی و همچنین خانه بستگانش که با وی همکاری داشتند، ویران شد.<ref>-بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، علامه مجلسی، ملامحمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ شمسی.، ج۴۵، ص۳۷۷. </ref> | به دستور مختار خانه وی و همچنین خانه بستگانش که با وی همکاری داشتند، ویران شد.<ref>-بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، علامه مجلسی، ملامحمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ شمسی.، ج۴۵، ص۳۷۷. </ref> اسماء تا هنگام کشته شدن مختار و آمدن مصعب بن زبیر به کوفه همچنان مقیم ذروه بود، سپس به خانه و زندگی خود در کوفه برگشت. بالاخره در سال ۶۶ در حالی‌که ۸۰ ساله بود، درگذشت.<ref>- الاخبار‌الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.الطوال، ص۳۰۲-۳۰۳؛ الاصابه فی تمییزالصحابه، ابن‌حجر عسقلانی، شهاب‌الدین احمدبن علی، به کوشش علی‌محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ قمری.، ج۱، ص۳۳۹. </ref> | ||
اسماء تا هنگام کشته شدن مختار و آمدن مصعب بن زبیر به کوفه همچنان مقیم ذروه بود، سپس به خانه و زندگی خود در کوفه برگشت. بالاخره در سال ۶۶ در حالی‌که ۸۰ ساله بود، درگذشت.<ref>- الاخبار‌الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.الطوال، ص۳۰۲-۳۰۳؛ الاصابه فی تمییزالصحابه، ابن‌حجر عسقلانی، شهاب‌الدین احمدبن علی، به کوشش علی‌محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ قمری.، ج۱، ص۳۳۹. </ref> | |||
==منبع== | ==منبع== | ||
* مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص ۱۸۵-۱۸۸. | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2960823&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص ۱۸۵-۱۸۸.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
نسخهٔ ۳۰ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۱۹
| مشخصات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | اسماء بن خارجه بن حصن (حسان) بن حذیفه بن بدر فزاری |
| کنیه | ابو حسّان، ابو محمد و ابو هند |
| نقش در واقعه کربلا | |
| نقش‌های برجسته | از سربازان و نیروهای تحت امر عمر بن سعد در کربلا |
اسماء بن خارجه فزاری، یکی از سربازان و نیروهای تحت امر عمر بن سعد در کربلا بود.
زندگینامه
اسماء بن خارجه بن حصن (حسان) بن حذیفه بن بدر فزاری، ابو حسان کوفی، مکنی به ابو حسّان، ابو محمد و ابو هند بود.[۱] او قبل از بعثت متولد شد.[۲] زمانی که زیاد بر ضد حُجر بن عَدی از سران قریش شهادت گرفت، اسماء بن خارجه نیز در زمره شهادت‌دهندگان بود.[۳] دخترش هند همسر عبیدالله بن زیاد بود که پس از کشتن عبیدالله به دست نیروهای ابراهیم بن مالک اشتر اسیر شد. ابراهیم یکصد هزار درهم به او داد و همراه سواری، هند را به بصره نزد پدرش فرستاد.[۴]
نقش در دستگیری هانی بن عروه
اسماء بن خارجه در دستگیری هانی بن عروه نقش مستقیم داشت. عبیدالله بن زیاد با دانستن مخفی‌گاه مسلم و اطلاع از سران و یاران و هواداران او، از روسای قبایل خواست که به دیدارش بیایند. اما هانی بن عروه به دیدار او نرفت و خود را به بیماری زد. عبیدالله از راه مکر و حیله وارد شد تا بتواند به طریقی او را به دارالاماره بکشاند و بین او و مسلم جدایی اندازد. او اسماء بن خارجه برادرزاده هانی را به همراه محمد بن اشعث، دوست هانی[۵] و عمرو بن حجاج زبیدی پدر روعه همسر هانی[۶] که هر سه از اقوام و دوستان هانی بودند و به دربار عبیدالله بن زیاد رفت و آمد داشتند، خواست تا هانی را وادار کنند که به نزدش بیاید. هر سه آنان به نزد هانی رفتند. اگر چه هانی مایل نبود به نزد عبیدالله برود و می‌گفت چون مسلم در نزد من است، صلاح نیست که بروم، اما آنان از او خواستند تا برای گم کردن راه و حفظ جان مسلم، به دیدن عبیدالله برود. در نزدیکی دارالاماره احساس خطر کرد و به حسان بن اسماء خارجه که همراه پدرش اسماء بود، گفت: «به خدا از این مرد هراسناک و نگرانم.» اما اسماء گفت: «هیچ ترسی به دل راه مده. تو بی‌گناهی.»
بالاخره هانی علیرغم میل خود به دارالاماره رفت[۷] و همین امر باعث شد تا عبیدالله بن زیاد بتواند بین او و مسلم بن عقیل جدایی اندازد که این جدایی در شکست نهضت مسلم تأثیر بسیاری داشت. چون اسماء دید که عبیدالله بن زیاد، هانی را مجروح و دستور قتل او را صادر کرد، از اینکه باعث شده بود که هانی به دارالاماره بیاید، پشیمان شد و به عبیدالله گفت: «ما فرستادگان خیانت بودیم. به ما گفتی این مرد را پیش تو آریم و چون به نزد تو واردش کردیم، صورتش را در هم شکستی و خونش را بر ریشش روان کردی و گفتی که او را خواهی کشت.» عبیدالله خشمگین شد و گفت: «او را بگیرید و آزار دهید.»[۸]
نقش در قیام مسلم بن عقیل
هنگام قیام مسلم بن عقیل، پسر زیاد چون خود را گرفتار دید، از بیست تن بزرگان کوفه که گرد او را گرفته بودند، تنی چند را میان مردم فرستاد تا به وسیله زر و زور و تزویر جمعیت را پراکنده سازند. یکی از آن افراد، اسماء بن حسان خارجه بود.[۹] به این ترتیب در طی یک روز مردمی که بر سر جان خود با مسلم پیمان بسته بودند، از گرد او پراکنده شدند.
نقش در واقعه کربلا
روز عاشورا
اسماء در روز عاشورا در کربلا حضور داشت و یکی از نیروهای عمر بن سعد بود، اما در اینکه آیا در قتل اصحاب و خاندان امام حسین (ع) دست داشته یا خیر، در تاریخ ذکری به میان نیامده است.
پس از شهادت امام حسین (ع)
پس از شهادت امام حسین (ع)، سپاه کوفه قصد کشتن حسن بن حسن (حسن مثنی)، فرزند امام حسن (ع) را داشتند، که او مانع شد. حسن بن حسن (ع) تنها رزمنده کربلاست که در روز عاشورا به میدان جنگ شتافت و دلیرانه جنگید و در حالی‌که مجروح شده بود، از اسب به زمین افتاد. دشمن به گمان اینکه به قتل رسیده او را رها کردند. اما بعد از شهادت امام حسین (ع)، اسماء بن خارجه فزاری که از اقوام مادری او بود و در سپاه عمر بن سعد بود، از کشتن او مانع شد و او را با خود به کوفه برد و جراحات او را معالجه کرد تا اینکه التیام یافت و آن‌گاه به مدینه منتقل گردید.
قیام مختار
به هنگام قیام مختار ثقفی به سال ۶۶ هجری، اسماء بن خارجه جزو سرداران عبدالله بن مطیع والی کوفه بود. اسماء هنگام حمله ابراهیم بن اشتر فرمانده سپاه مختار، عقب‌نشینی کرد و تا نزدیک خانه‌های کوفه متواری شد. هنگامی که محاصره عبدالله بن مطیع و یارانش در قصر شدت یافت، شبث از او خواست که از مختار امان بخواهد. عبدالله بن مطیع نظر اسماء بن خارجه را پرسید. او و دیگر اشراف کوفه نیز همین نظر را داشتند، اما عبدالله بن مطیع نپذیرفت و ناگزیر به پیشنهاد دیگر شبث، مخفیانه گریخت و بزرگان کوفه از جمله اسماء با مختار بیعت کردند.[۱۰] زمانی‌که مختار شروع به قتل‌عام قاتلین شهدای کربلا نمود، اسماء از بیم جان، از مختار گریخت و همراه تنی چند از افراد خانواده و دوستان خود کنار آبی از قبیله بنی اسد به نام ذَروَة رفت و همانجا ماند.
مرگ
به دستور مختار خانه وی و همچنین خانه بستگانش که با وی همکاری داشتند، ویران شد.[۱۱] اسماء تا هنگام کشته شدن مختار و آمدن مصعب بن زبیر به کوفه همچنان مقیم ذروه بود، سپس به خانه و زندگی خود در کوفه برگشت. بالاخره در سال ۶۶ در حالی‌که ۸۰ ساله بود، درگذشت.[۱۲]
منبع
پی نوشت
- ↑ - تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، ذهبی، محمدبن احمد، چاپ بشار عوّاد معروف، بیروت: ۱۴۲۴ قمری.، حوادث و وفیات ۶۱-۸۰ هجری، ص۷۲.
- ↑ - الاصابه فی تمییزالصحابه، ابن‌حجر عسقلانی، شهاب‌الدین احمدبن علی، به کوشش علی‌محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ قمری.، ج۱، ص۳۳۹.
- ↑ - انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۵، ص۲۶۳؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۲۷۰.
- ↑ - الاخبار‌الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.الطوال، ص۲۲۶.
- ↑ - الاخبار‌الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.الطوال، ص۲۳۶.
- ↑ - تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۳۴۹؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۴۵؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۲۸؛ اعلام الوری باعلام الهدی، طبرسی، ابوعلی فضل‌بن حسن، تحقیق سیدمحمد مهدی و سیدحسن خرسان، تهران: انتشارات علمیه اسلامیه، ۱۳۳۸ قمری.، ج۱، ص۴۴۰.
- ↑ - ر.ک :الطبقات الکبری، ابن سعد کاتب واقدی، محمد، چاپ احسان عباس، بیروت: دار صادر، ۱۴۰۵ قمری.، ج۵، ص۴۶۲؛ انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۳، ص۳۳۷-۳۳۸؛ الاخبار‌الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.الطوال، ص۲۳۶؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۳۶۰؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۴۴-۴۵؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج۴، ص۲۸؛ اعلام الوری باعلام الهدی، طبرسی، ابوعلی فضل‌بن حسن، تحقیق سیدمحمد مهدی و سیدحسن خرسان، تهران: انتشارات علمیه اسلامیه، ۱۳۳۸ قمری.، ج۱، ص۴۴۰.
- ↑ - تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۳۶۷؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۴۸؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، عزّالدین علی بن احمد بن ابی الکرم، تحقیق مکتبه التراث، بیروت: ۱۳۸۵-۱۳۸۶ قمری.، ج4، ص29.
- ↑ - انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ میلادی.، ج۳، ص۳۳۷؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۵، ص۳۴۸-۳۵۰؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: ۱۳۹۵ قمری/ ۱۹۷۵ میلادی.، ج۵، ص۴۹-۵۰؛ مروج الذهب و معادن الجوهر، مسعودی، علی بن الحسین، چاپ باربیه دومنار و پاوه دوکورتی، پاریس: ۱۸۶۱-۱۸۷۷ میلادی.، ج۲، ص۲۵۲.
- ↑ - ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ قمری / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ میلادی.، ج۶، ص۱۸-۱۹، ۲۲-۳۲.
- ↑ -بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، علامه مجلسی، ملامحمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ شمسی.، ج۴۵، ص۳۷۷.
- ↑ - الاخبار‌الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: ۱۹۶۰ میلادی.الطوال، ص۳۰۲-۳۰۳؛ الاصابه فی تمییزالصحابه، ابن‌حجر عسقلانی، شهاب‌الدین احمدبن علی، به کوشش علی‌محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ قمری.، ج۱، ص۳۳۹.