قصر مقاتل: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
نام یکى از منزلهاى نزدیک کوفه، که [[امام حسین(ع)]] در سفر خویش از مکه به [[کربلا]] از آنجا نیز گذشت.  
نام یکى از منزلهاى نزدیک کوفه، که [[امام حسین(ع)]] در سفر خویش از مکه به [[کربلا]] از آنجا نیز گذشت. {{جعبه اطلاعات منزل‌گاه
 
| عنوان =قصر مقاتل
== موقغیت جغرافیایی ==
| تصویر =
| اندازه تصویر =
| نام منزلگاه =
| مسیر =[[کوفه]] به [[کربلا]]
| موقعیت = [[عربستان]]
| قبل از =
| پس از =
| واقعه کربلا =
| سایر =}}
==موقغیت جغرافیایی==
پیشتر در آنجا قصرى بوده متعلق به مقاتل بن حسان بن ثعلبه و میان [[عین التّمر|عین التمر]] و [[قطقطانیّه|قطقطانیه]] (نام دو تا از منزلها) قرار داشته است. در آبادى قصر مقاتل علاوه بر آن قصر، مسجد و بناهاى کهن نیز بوده که خراب شده و تنها تپه‌اى از بقایاى آن مانده بود.
پیشتر در آنجا قصرى بوده متعلق به مقاتل بن حسان بن ثعلبه و میان [[عین التّمر|عین التمر]] و [[قطقطانیّه|قطقطانیه]] (نام دو تا از منزلها) قرار داشته است. در آبادى قصر مقاتل علاوه بر آن قصر، مسجد و بناهاى کهن نیز بوده که خراب شده و تنها تپه‌اى از بقایاى آن مانده بود.


== مسیر کاروان کربلا ==
==مسیر کاروان کربلا==
[[حسین بن على (ع)|حسین بن على(ع)]]<nowiki/>در این منزلگاه فرود آمد. همانجا بود که خیمه [[عبیدالله بن حر جعفی|عبیدالله بن حر جعفى]] را دید و [[حجاج‌ بن‌ مسروق‌ جعفی‌|حجاج بن مسروق]] و [[زید بن معقل]] هم همراهش بودند. امام از حجاج بن مسروق و عبیدالله خواست که به او بپیوندند، اما آن دو عذر آوردند و تنها گفتند که حاضریم اسبهایمان را بدهیم.امام فرمود: «نیازى به اسبهاتان نداریم.» <ref>الحسین فى طریقه الى الشهادة،ص ۱۲۰،مقتل الحسین،مقرّم،ص ۲۲۲.</ref> و بدین گونه سعادتى را که تا در خانۀ آنان آمده بود، با دست خود راندند و از فیض حیات ابدى در سایۀ شهادت، محروم شدند.
[[حسین بن على (ع)|حسین بن على(ع)]]<nowiki/>در این منزلگاه فرود آمد. همانجا بود که خیمه [[عبیدالله بن حر جعفی|عبیدالله بن حر جعفى]] را دید و [[حجاج‌ بن‌ مسروق‌ جعفی‌|حجاج بن مسروق]] و [[زید بن معقل]] هم همراهش بودند. امام از حجاج بن مسروق و عبیدالله خواست که به او بپیوندند، اما آن دو عذر آوردند و تنها گفتند که حاضریم اسبهایمان را بدهیم.امام فرمود: «نیازى به اسبهاتان نداریم.» <ref>الحسین فى طریقه الى الشهادة،ص ۱۲۰،مقتل الحسین،مقرّم،ص ۲۲۲.</ref> و بدین گونه سعادتى را که تا در خانۀ آنان آمده بود، با دست خود راندند و از فیض حیات ابدى در سایۀ شهادت، محروم شدند.


امام حسین(ع)شبانه از قصر مقاتل حرکت کرد و سمت راست مسیر را گرفت و رفت تا به [[کربلا]] رسید. این منزلگاه را«قصر بنى مقاتل»هم مى‌گفتند.
امام حسین(ع)شبانه از قصر مقاتل حرکت کرد و سمت راست مسیر را گرفت و رفت تا به [[کربلا]] رسید. این منزلگاه را«قصر بنى مقاتل»هم مى‌گفتند.{{مسیر حرکت امام حسین}}
 
==منبع==
== منبع ==


* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۵۶.
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۵۶.]


== پی‌نوشت ==
==پی‌نوشت==
<references />
<references />
[[رده:جغرافیا]]
[[رده:جغرافیا]]
[[رده:تاریخ]]
[[رده:تاریخ]]
[[رده:مسیر حرکت امام حسین (ع)]]
[[رده:مسیر حرکت امام حسین (ع)]]

نسخهٔ ‏۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۵:۰۳

نام یکى از منزلهاى نزدیک کوفه، که امام حسین(ع) در سفر خویش از مکه به کربلا از آنجا نیز گذشت.

قصر مقاتل
اطلاعات جغرافیایی
مسیر کوفه به کربلا
موقعیت عربستان
وقایع تاریخی

موقغیت جغرافیایی

پیشتر در آنجا قصرى بوده متعلق به مقاتل بن حسان بن ثعلبه و میان عین التمر و قطقطانیه (نام دو تا از منزلها) قرار داشته است. در آبادى قصر مقاتل علاوه بر آن قصر، مسجد و بناهاى کهن نیز بوده که خراب شده و تنها تپه‌اى از بقایاى آن مانده بود.

مسیر کاروان کربلا

حسین بن على(ع)در این منزلگاه فرود آمد. همانجا بود که خیمه عبیدالله بن حر جعفى را دید و حجاج بن مسروق و زید بن معقل هم همراهش بودند. امام از حجاج بن مسروق و عبیدالله خواست که به او بپیوندند، اما آن دو عذر آوردند و تنها گفتند که حاضریم اسبهایمان را بدهیم.امام فرمود: «نیازى به اسبهاتان نداریم.» [۱] و بدین گونه سعادتى را که تا در خانۀ آنان آمده بود، با دست خود راندند و از فیض حیات ابدى در سایۀ شهادت، محروم شدند.

امام حسین(ع)شبانه از قصر مقاتل حرکت کرد و سمت راست مسیر را گرفت و رفت تا به کربلا رسید. این منزلگاه را«قصر بنى مقاتل»هم مى‌گفتند.

منبع

پی‌نوشت

  1. الحسین فى طریقه الى الشهادة،ص ۱۲۰،مقتل الحسین،مقرّم،ص ۲۲۲.