خزیمیه: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
در آن محلّ، چاه‌ها و آب‌ها و درختان و منازلى بوده است. در همانجا و همان شب بود که زینب کبرى (ع) بیرون از خیمه‌ها صداى هاتفى را شنید که دو بیت شعر خواند، مضمونش این بود که این کاروان به سوى مرگ مى‌رود. امام حسین (ع) در پاسخ خواهرش فرمود: «یا اختاه، کلّ ما قضى اللّه فهو کائن».<ref>''الحسین فى طریقه الى الشهادة''، ص 65 به نقل از مقتل خوارزمى.</ref> خداوند هر چه را مقدر فرموده است، خواهد شد. | در آن محلّ، چاه‌ها و آب‌ها و درختان و منازلى بوده است. در همانجا و همان شب بود که زینب کبرى (ع) بیرون از خیمه‌ها صداى هاتفى را شنید که دو بیت شعر خواند، مضمونش این بود که این کاروان به سوى مرگ مى‌رود. امام حسین (ع) در پاسخ خواهرش فرمود: «یا اختاه، کلّ ما قضى اللّه فهو کائن».<ref>''الحسین فى طریقه الى الشهادة''، ص 65 به نقل از مقتل خوارزمى.</ref> خداوند هر چه را مقدر فرموده است، خواهد شد. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
* جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج1، ص 160. | |||
*جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج1، ص 160. | |||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده:مناطق]] | [[رده:مناطق]] | ||
<references /> | |||
[[رده:مسیر حرکت امام حسین (ع)]] | |||
نسخهٔ ۲۲ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۵۳
| اطلاعات جغرافیایی | |
|---|---|
| مسیر | مکه به کوفه |
| موقعیت | عربستان |
| قبل از | زرود |
| پس از | حاجر |
| وقایع تاریخی | |
| واقعه کربلا | خبر دادن هاتفی، از حرکت کاروان به سوی مرک |
نام یکى از منزلگاه‌هاى بین راه مکّه و کوفه (نزدیک کوفه) که امام حسین (ع) در سفر به سوى عراق، یک شبانه روز در آنجا ماند.
موقعیت
 دریای سرخ |
این نام، منسوب به «خزیمة بن خازم» است و براى کسى که از کوفه به مکّه رود، پس از منزل «زرود» قرار دارد. [۱]
وقایع
در آن محلّ، چاه‌ها و آب‌ها و درختان و منازلى بوده است. در همانجا و همان شب بود که زینب کبرى (ع) بیرون از خیمه‌ها صداى هاتفى را شنید که دو بیت شعر خواند، مضمونش این بود که این کاروان به سوى مرگ مى‌رود. امام حسین (ع) در پاسخ خواهرش فرمود: «یا اختاه، کلّ ما قضى اللّه فهو کائن».[۲] خداوند هر چه را مقدر فرموده است، خواهد شد.
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 160.