نبرد تن به تن: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «از سنّتهاى جنگ در عرب،آن بود که ابتدا دو هماورد و حریف،از دو جبهه به میدان مى...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''نبرد تن به تن''' از سنتهای موجود در جنگ اعراب بود. | |||
== مفهوم == | |||
از سنّتهاى جنگ در عرب، آن بود که ابتدا دو هماورد و حریف، از دو جبهه به میدان مى‌آمدند، خود را معرفى کرده، رجز مى‌خواندند و به نبرد مى‌پرداختند. گاهى هم نبردهاى تن به تن، تکلیف جنگ را روشن مى‌ساخت. پس از چند نفر که به میدان هم مى‌آمدند، حملۀ عمومى آغاز مى‌شد. <ref>الفنّ العسکرى الاسلامى،یاسین سوید،ص ۲۲.</ref> مبارزه، همان به صحنه آمدن افراد در نبرد تن به تن بود. | |||
== نبرد تن به تن در عاشورا == | |||
چنین هماوردى در [[عاشورا]]، تا ظهر ادامه یافت. گاهى که سپاه کوفه ضعف هماورد جبهۀ خویش را احساس مى‌کردند، بشکل گروهى به رزمندۀ جبهۀ حسینى مى‌تاختند و او را شهید مى‌کردند. [[شهداى کربلا]]،برخى در جنگ تن به تن شهید شدند و جمعى هم در حملۀ عمومى [[سپاه کوفه]] که در اوایل درگیرى به اردوگاه امام تاختند، به [[شهادت]] رسیدند. | |||
== منبع == | |||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱ ، ص ۴۴۵.] | |||
== پی‌نوشت == | |||
<references /> | |||
نسخهٔ ۲۵ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۴۲
نبرد تن به تن از سنتهای موجود در جنگ اعراب بود.
مفهوم
از سنّتهاى جنگ در عرب، آن بود که ابتدا دو هماورد و حریف، از دو جبهه به میدان مى‌آمدند، خود را معرفى کرده، رجز مى‌خواندند و به نبرد مى‌پرداختند. گاهى هم نبردهاى تن به تن، تکلیف جنگ را روشن مى‌ساخت. پس از چند نفر که به میدان هم مى‌آمدند، حملۀ عمومى آغاز مى‌شد. [۱] مبارزه، همان به صحنه آمدن افراد در نبرد تن به تن بود.
نبرد تن به تن در عاشورا
چنین هماوردى در عاشورا، تا ظهر ادامه یافت. گاهى که سپاه کوفه ضعف هماورد جبهۀ خویش را احساس مى‌کردند، بشکل گروهى به رزمندۀ جبهۀ حسینى مى‌تاختند و او را شهید مى‌کردند. شهداى کربلا،برخى در جنگ تن به تن شهید شدند و جمعى هم در حملۀ عمومى سپاه کوفه که در اوایل درگیرى به اردوگاه امام تاختند، به شهادت رسیدند.
منبع
پی‌نوشت
- ↑ الفنّ العسکرى الاسلامى،یاسین سوید،ص ۲۲.