- مکتب سقاخانه جریانی هنری بود که در دههٔ 1340 شمسی با استفاده از عنصرهایی از هنر مدرن و برخی از عنصرهای تزیینی هنرهای سنتی و دینی، در ایران شکل گرفت.
- هوشنگ ابتهاج با تخلص سایه اشعاری درباره امام حسین (ع) سروده است.
- امامباره آصف الدوله (در تصویر) که معتبرترین بنا از نوع امام باره است از مهمترین بناهای تاریخی لکهنو به شمار میآید.
- کتاب حسین (ع) از دیدگاه مسیحیت به هفده زبان ترجمه و در پنج دانشگاه و برای دورههای تکمیلی مورد تأیید قرار گرفته است.
- در زمان ناصرالدین شاه قاجار برای ترویج تعزیه کوشش فراوانی شد.
Literaturetest: تفاوت میان نسخهها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
| imagesize =250px | | imagesize =250px | ||
| text = | | text = | ||
[[طنز در ادبیات تعزیه|کتاب طنز در ادبیات تعزیه]] با پژوهش و تحقیق [[منوچهر احترامی]] و به تولید پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامی توسط انتشارات سوره مهر منتشر شد. این کتاب از بخشهایی با عناوین ذیل تشکیل شده است: مقدمه (شیطان دشمن قدیمی انسان)، علی و ابن ملجم، حالات و حرکات نمایشی، رفتارها و موقعیتهای طنز آمیز، پیش واقعه و گوشه، شاه وزیر ( خروج مختار در کوفه و اخراج اشقیا از روی زمین )، ابن زیاد و شمر ( آخرن دیدار )، تعزیه های شاد، آخرین تلاش، آخرین تعزیه، نمایه و منابع و مآخذ. در مقدمه همین کتاب در تعریف نمایش آمده است، این ذات تعارضبین خیر وشر و پیچیدگیهای ناشی از آن است که نماد و نمایش را بوجود میآورد. چون هر جا که سادگی ونظم حکم فرما باشد، تأت و درام وجود نخواهد داشت. با این تعبیر نمایش از بطن اغتشاش زائیده میشود | [[طنز در ادبیات تعزیه|کتاب طنز در ادبیات تعزیه]] با پژوهش و تحقیق [[منوچهر احترامی]] و به تولید پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامی توسط انتشارات سوره مهر منتشر شد. این کتاب از بخشهایی با عناوین ذیل تشکیل شده است: مقدمه (شیطان دشمن قدیمی انسان)، علی و ابن ملجم، حالات و حرکات نمایشی، رفتارها و موقعیتهای طنز آمیز، پیش واقعه و گوشه، شاه وزیر (خروج مختار در کوفه و اخراج اشقیا از روی زمین)، ابن زیاد و شمر (آخرن دیدار)، تعزیه های شاد، آخرین تلاش، آخرین تعزیه، نمایه و منابع و مآخذ. در مقدمه همین کتاب در تعریف نمایش آمده است، این ذات تعارضبین خیر وشر و پیچیدگیهای ناشی از آن است که نماد و نمایش را بوجود میآورد. چون هر جا که سادگی ونظم حکم فرما باشد، تأت و درام وجود نخواهد داشت. با این تعبیر نمایش از بطن اغتشاش زائیده میشود و در دامان تعارض رشد مییابد و در مسیر پیچاپیچ نا هماهنگی حرکت میکند . | ||
[[تعزیه: آیین و نمایش در ایران|ادامه...]] | [[تعزیه: آیین و نمایش در ایران|ادامه...]] | ||
}}</div>{{CirclePersons | }}</div>{{CirclePersons |
نسخهٔ ۸ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۵۷
به ویکی حسین خوش آمدید
- • ادبیات
- • جغرافیا
- • هنر
- • تاریخ
- • ادیان و مذاهب
- • علوم اجتماعی
مدخل برگزیده
بازگشت ادبی، یکی از سبکهای ادب فارسی و عنوانی برای یکی از دورههای تاریخ ادبیات ایران است که در آن شاعران و نویسندگان از شیوه سرایندگان و نویسندگان پیرو سبک هندی یا اصفهانی روی گرداندند و در کار سرودن و نوشتن به روش شاعران و نویسندگان پیرو سبک عراقی و خراسانی بازگشتند. همزمان با حکومت کریم خان و هنگامی که به کوشش او ایران از آرامش نسبی برخوردار شد، چند تن از شاعران اهل ذوق، به سبب ملال خاطر همگان از شیوه متکلف اصفحانی به شیوه عراقی گراییدند و نقطه عطف چشمگیری در شعر فارسی پدید آوردند. این گروه پرچمداران شیوه بازگشت بودند، اصفهان را مرکز رستاخیز ادبی قرار دادند و نه تنها خود در سرودن شعر از روش استادان شیوه عراقی پیروی کردند، بلکه دیگران را نیز به کاستیهای شیوه اصفهانی آگاه و به سرودن شعر در شیوه جدید تشویق کردند و سرانجام کوشش پی گیر این گروه در این رهگذر به ثمر رسید. به نظر بهار دوره بازگشت همزمان با جلوس کریمخان زند آغاز میشود و مقارن پادشاهی مظفرالدین شاه (1313ق) و ظهور ادبیات مشروطه پایان مییابد. زرین کوب با تأیید ضمنی این نظریه چنین اظهار میکند که «بازگشت»، بازگشت به ادبیات رسمی و درباری است، یعنی ادبیات مستوفیان، شاهزادگان، حکم و صاحب منصبان دولتی، طبقاتی که در عهد افشاریه و زندیه همچنان وارث سنتهای ادبی روزگاران گذشته بودند و توانستند راه بازگشت را هموار سازند. ادامه...