محیط قمى: تفاوت میان نسخه‌ها

محیط در ماه صفر 1317 قمری در گذشت و و در مزار شیخان به خاک سپرده شد. دیوانش به دستور معیر الممالک تدوین شد وبه چاپ رسید.

پس از دوران صفویه که سبک هندی در شعر فارسی بار دیگر جای خود را به شیوۀ متقدمّان سپرد، بیشتر گویندگان غزل سرا، مکتب سعدی را برگزیدند و کمتر به تتّبع از غزل حافظ پرداختند؛ به جرأت می‌توان گفت محیط قمی تا حد بسیار، سیاق سخن خویش را به بیان حافظ نزدیک کرده است.

او شاعری غزل سراست؛ ولی غزل مجرد در دیوان وی کمتر دیده می‌شود، و می‌توان گفت وی از نخستین شاعرانی است که پاره‌ای از غزل‌های خود را به حسن تخلص یا گریز از تعزّل به ثناگویی کشانده و در پایان غزل، گریزی به مدیحه سرایی زده است. اکثر این مدایح، به ثنا وستایش اهل بیت عصمت و طهارت (ع) اختصاص دارد.

محیط قمی در مدح و منقبت چهارده معصوم (ع) اشعاری سروده و نیز مرثیه‌هایی در رثای امام حسین (ع)، حضرت علی‌اصغر (ع)،‌ حضرت ابوالفضل (ع)، حضرت علی‌اکبر (ع) و قاسم بن‌الحسن (ع) سروده است.

{{شعر}}

{{ب| توشه‌ی روز جزا مایه‌ی امید «محیط»|شیوه‌ی منقبت عترت یاسین آمد <ref>تجلی عشق در حماسه عاشورا؛ ص 213 و 214.</ref> }}

{{ب| آن قوى پنجه که آزردن دل‌هاست فنش | الفتى هست نهان با دل غمگین منش }}

{{ب| هر که در ماتم عباس بگرید چو «محیط» | هست امید شفاعت ز حسین و حسنش <ref>همان، ص 80 تا 82.</ref> }}

{{ب| اى لعبت فرخ رخِ فرخنده شمایل | دلها به تو مشتاق و روان‌ها به تو مایل }}

{{ب| چون یار «محیط» است ولاى على و آل | از زلزله حشر نگردد متزلزل <ref>همان، ص 97 تا 99.</ref> }}

{{ب| ز زنگ هستى خود ساده ساز لوح ضمیر | گرت هواست که گردد ز غیب نقش‌پذیر }}

==منابع==

==پی نوشت==

[[رده:شاعران]]

<references />