باب الصغیر: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
باب الصغیر به معناى در کوچک است. | باب الصغیر به معناى در کوچک است. | ||
مقبره‌اى است در [[دمشق]] که گویند سر مطهّر [[حضرت عباس (ع)]] و [[على اکبر (ع)]] و [[حبیب بن مظاهر]] در آنجا مدفون است. بعضى هم گفته‌اند که مدفن 17 سر از سرهاى شهداى کربلا است. ضریحى بر آن ساخته‌اند و نام تعدادى از شهداى کربلا بر آن نقش بسته است. برخى قبر | مقبره‌اى است در [[دمشق]] که گویند سر مطهّر [[عباس بن علی|حضرت عباس (ع)]] و [[علی اکبر (ع)|على اکبر (ع)]] و [[حبیب بن مظاهر]] در آنجا مدفون است. بعضى هم گفته‌اند که مدفن 17 سر از سرهاى شهداى کربلا است. ضریحى بر آن ساخته‌اند و نام تعدادى از شهداى کربلا بر آن نقش بسته است. برخى قبر عبد الله بن جعفر (همسر زینب کبرى (س)) را هم آنجا مى‌دانند. | ||
مؤلّف «[[اعیان الشیعة]]»، دفن سرهاى آن سه بزرگوار را در آن محل پذیرفتنى مى‌داند و مى‌گوید: چون سرها را به شام برده، این طرف و آن طرف گرداندند و هدف [[یزید]] که اظهار پیروزى و نیز خوار کردن صاحبان آن‌ها بود، چون این کار انجام شد، طبیعى است که همان جا دفن شده باشد و محلش محافظت شود.<ref>''اعیان الشیعة، سید محسن امین، ج 1، ص 627.''</ref> | مؤلّف «[[اعیان الشیعة]]»، دفن سرهاى آن سه بزرگوار را در آن محل پذیرفتنى مى‌داند و مى‌گوید: چون سرها را به شام برده، این طرف و آن طرف گرداندند و هدف [[یزید]] که اظهار پیروزى و نیز خوار کردن صاحبان آن‌ها بود، چون این کار انجام شد، طبیعى است که همان جا دفن شده باشد و محلش محافظت شود.<ref>''اعیان الشیعة، سید محسن امین، ج 1، ص 627.''</ref> | ||
نسخهٔ ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۴:۵۳
باب الصغیر به معناى در کوچک است.
مقبره‌اى است در دمشق که گویند سر مطهّر حضرت عباس (ع) و على اکبر (ع) و حبیب بن مظاهر در آنجا مدفون است. بعضى هم گفته‌اند که مدفن 17 سر از سرهاى شهداى کربلا است. ضریحى بر آن ساخته‌اند و نام تعدادى از شهداى کربلا بر آن نقش بسته است. برخى قبر عبد الله بن جعفر (همسر زینب کبرى (س)) را هم آنجا مى‌دانند.
مؤلّف «اعیان الشیعة»، دفن سرهاى آن سه بزرگوار را در آن محل پذیرفتنى مى‌داند و مى‌گوید: چون سرها را به شام برده، این طرف و آن طرف گرداندند و هدف یزید که اظهار پیروزى و نیز خوار کردن صاحبان آن‌ها بود، چون این کار انجام شد، طبیعى است که همان جا دفن شده باشد و محلش محافظت شود.[۱]
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 67.
پی نوشت
- ↑ اعیان الشیعة، سید محسن امین، ج 1، ص 627.