شیخ علی کاشف الغطاء: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{دیگر کاربردها|کاشف‌الغطاء}}
{{جعبه اطلاعات عالمان شیعه
{{جعبه اطلاعات عالمان شیعه
| عنوان = علی کاشف‌الغطاء
| عنوان = علی کاشف‌الغطاء

نسخهٔ ‏۱ ژوئن ۲۰۱۷، ساعت ۱۱:۵۰

علی کاشف‌الغطاء
اطلاعات فردی
نام کامل: علی بن جعفر کاشف الغطاء مالکی نجفی
نسب: مالک اشتر
محل زندگی: کربلا • نجف
تاریخ وفات: 1253ق
محل دفن: نجف
شهر وفات: کربلا
خویشاوندان
سرشناس:
جعفر کاشف الغطاءحسن بن جعفر کاشف الغطاء
اطلاعات علمی
استادان: شیخ جعفر کاشف الغطاء
شاگردان: شیخ انصاریسید ابراهیم قزوینیشیخ جعفر شوشتری
تألیفات: الخیارات • النّور السّاطع فی الفقه النّافع • الرّساله الصّومیه • البیع • حاشیه بر بغیه الطّالب
سایر: اشعاری در مدح و مرثیه اهل بیت • تدریس فقه • مرجع تقلید
فعالیت‌های اجتماعی-سیاسی
اجتماعی: اعزام حسن بن جعفر بن کاشف الغطاء به حله

شیخ علی بن شیخ جعفر (صاحب کاشف الغطاء) بن شیخ خضر مالکی نجفی، از قبیله‌ی بنی مالک در عراق است. او در نجف متولّد شد و عالمی فقیه و اصولی بود. پایان عمرش را در کربلا گذرانیده و به سال 1253 ه. ق در کربلا وفات یافته است. او را در نجف دفن کردند. [۱]


1- مررت بکربلاء فهاج وجدی‌مصارع فتیة غرّ کرام

2- أسائل ربعها عن ساکنیه‌ولاة العزّ و الرّتب السّوامی

3- و مثل لی الحسین بها غریباعنائی للغریب المستضام

4- یحامی عن حقیقته وحیدابنفسی ذلک البطل المحامی

5- و لم أرمثل رزئک لیس ینسی‌علی الأیّام عاما بعد عام

6- ألا یا کربلا کم فیک بدرعلاه الخسف من بعد التّمام [۲]


1- بر کربلا که قتلگاه جوانان برازنده است، گذشتم و اندوه و حزن من شدّت یافت.

2- از زمین کربلا درباره‌ی ساکنین آن پرسیدم. آنان‌که دارای عزّت و شرف و مراتب عالی هستند.

3- روزی را به خاطر آوردم که امام حسین (ع) در آنجا غریب و تنها بود و رنج و اندوه من به خاطر این غریب (بزرگوار) و مصیبت اوست.

4- در آن هنگام او از حقیقت خود به تنهایی دفاع می‌کرد. جان من فدای این قهرمان مدافع حقیقت باد.

5- من مصیبتی چون مصیبت شما ندیدم که هیچگاه با گذشت زمان فراموش نمی‌شود.

6- ای کربلا، چه ماههایی در تو بودند که قرص کامل آنها به خسوف گرایید و ناپدید شد.



منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 501.

پی نوشت

  1. ادب الطف؛ ج 6، ص 328.
  2. اعیان الشیعه؛ ج 8، ص 178.