یحیی حصکفی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۳: خط ۳:
| عنوان            = یحیی حصکفی
| عنوان            = یحیی حصکفی
| نام              = یحیی بن سلامة
| نام              = یحیی بن سلامة
| زادروز            = [[1066 (میلادی)|1066م]]/ [[459 (قمری)|459ق]]
| زادروز            = 1066 (میلادی)/ 459 (قمری)
| زادگاه            = طنزه، [[جزیره (میانرودان)|جزیره ابن عمر]]، [[عراق]]
| زادگاه            = طنزه، جزیره (میانرودان)، عراق
| تاریخ مرگ        = [[1156 (میلادی)|1156م]]/ [[551 (قمری)|551ق]]
| تاریخ مرگ        = 1156 (میلادی)/ 551 (قمری)
| مکان مرگ          = [[میافارقین]]
| مکان مرگ          = میافارقین
| محل زندگی        = [[عراق]]
| محل زندگی        = [[عراق]]
| پیشه              = فقیه، مفتی، ادیب، شاعر
| پیشه              = فقیه، مفتی، ادیب، شاعر
خط ۱۴: خط ۱۴:
| آثار              =
| آثار              =
}}
}}
ابو الفضل یا ابو الوفاء معین الدّین یحیی بن سلامة بن حسین بن محمّد خطیب حصکفی، شاعر و کاتبی عربی زبان بود که در قرن پنجم و ششم هجری می‌زیست. حدود سال 460 ه. ق. در قصبه‌ی «طنزه» از توابع دیار بکر <ref>کردستان ترکیه.</ref> متولد شد و در «حصن کیفا» <ref> بین جزیره‌ی ابن عمر و شهر میافارقین در شمال عراق.</ref> پرورش یافت و به همین جهت او را حصکفی نامیدند. وی برای تحصیل علم به بغداد رفت. علوم ادبی را نزد خطیب ابو زکریّا تبریزی و فقه شافعی را در محضر علمای آن مذهب فراگرفت و شاعر و ادیبی نامور و فقیهی مجتهد کردید. سپس به موطن خود بازگشت و خطیب و مفتی شهر میافارقین شد و تا پایان عمر در این شغل بود.
'''یحیی حصکفی''' از شاعران و کاتبان عرب زبان قرن پنجم و ششم هجری است.


حصکفی را اگرچه از علمای شافعی به شمار آورده‌اند، <ref>طبقات الشافعه الکبری؛ ج 4، ص 322.</ref> ولی به تصریح سمعانی در «انساب» و ابن اثیر در «الکامل» و یاقوت در «ارشاد الاریب» و ابن خلکان در «وفیات الاعیان» تمایل شدید به مذهب تشیّع داشته است. <ref>اعیان الشیعه؛ ج 1، ص 296.</ref> از دلایل این عقیدت قصیده ایست در حدود صد بیت که در مناقب اهل بیت (ع) سروده است. او عمری دراز یافت و به سال 553 هجری در میافارقین درگذشت.
== زندگینامه ==
ابو الفضل یا ابو الوفاء معین الدّین یحیی بن سلامة بن حسین بن محمّد خطیب حصکفی حدود سال 460 ه. ق. در قصبه‌ی «طنزه» از توابع دیار بکر <ref>کردستان ترکیه.</ref> متولد شد و در «حصن کیفا» <ref> بین جزیره‌ی ابن عمر و شهر میافارقین در شمال عراق.</ref> پرورش یافت و به همین جهت او را حصکفی نامیدند. وی برای تحصیل علم به بغداد رفت. علوم ادبی را نزد خطیب ابو زکریّا تبریزی و فقه شافعی را در محضر علمای آن مذهب فراگرفت و شاعر و ادیبی نامور و فقیهی مجتهد کردید. سپس به موطن خود بازگشت و خطیب و مفتی شهر میافارقین شد و تا پایان عمر در این شغل بود.
 
حصکفی را اگرچه از علمای شافعی به شمار آورده‌اند، <ref>طبقات الشافعه الکبری؛ ج 4، ص 322.</ref> ولی به تصریح سمعانی در «انساب» و ابن اثیر در «الکامل» و یاقوت در «ارشاد الاریب» و ابن خلکان در «وفیات الاعیان» تمایل شدید به مذهب تشیّع داشته است. <ref>اعیان الشیعه؛ ج 1، ص 296.</ref> از دلایل این عقیدت قصیده ایست در حدود صد بیت که در مناقب [[اهل بیت|اهل بیت (ع)]] سروده است. او عمری دراز یافت و به سال 553 هجری در میافارقین درگذشت.


حصکفی شاعری بزرگ و نوآور، خطیبی توانا و نویسنده‌ای مشهور بود. دیوان شعر و دیوان رسائل او باقی است. منتخبات اشعار او را، تذکره‌نویسان نقل کرده‌اند.
حصکفی شاعری بزرگ و نوآور، خطیبی توانا و نویسنده‌ای مشهور بود. دیوان شعر و دیوان رسائل او باقی است. منتخبات اشعار او را، تذکره‌نویسان نقل کرده‌اند.


 
== نمونه اشعار ==
1- و مصرع الطّفّ فلا أذکره‌ففی الحشامنه لهیب یقد
1- و مصرع الطّفّ فلا أذکره‌ففی الحشامنه لهیب یقد


خط ۲۷: خط ۳۰:
3- حسبک یا هذا و حسب من بغی‌علیهم یوم المعاد الصّمد <ref>ادب الطف؛ ج 3، ص 59.</ref>
3- حسبک یا هذا و حسب من بغی‌علیهم یوم المعاد الصّمد <ref>ادب الطف؛ ج 3، ص 59.</ref>


1- مکان [[طف]] را دیگر یاد نمی‌کنم، مکانی که از آن آتش روشن می‌شود.


1- مکان طف را دیگر یاد نمی‌کنم، مکانی که از آن آتش روشن می‌شود.
2 و 3- [[فرات]] پسر رسول خدا را تشنه می‌بیند. برای ظالمان و ستمکاران و تمامی ستمکاران انتقام روز جزا کافیست.
 
2 و 3- فرات پسر رسول خدا را تشنه می‌بیند. برای ظالمان و ستمکاران و تمامی ستمکاران انتقام روز جزا کافیست.
 
 
 
 
==منابع==
==منابع==


دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص:261.
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص:261.]
 
 


==پی نوشت==
==پی نوشت==
خط ۴۷: خط ۴۳:
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران عرب]]
[[رده:شاعران عرب]]
<references />

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۵۱

یحیی حصکفی
یحیی بن سلامة
زادروز 1066 (میلادی)/ 459 (قمری)
طنزه، جزیره (میانرودان)، عراق
درگذشت 1156 (میلادی)/ 551 (قمری)
میافارقین
محل زندگی عراق
پیشه فقیه، مفتی، ادیب، شاعر
لقب معین‌الدین

یحیی حصکفی از شاعران و کاتبان عرب زبان قرن پنجم و ششم هجری است.

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

ابو الفضل یا ابو الوفاء معین الدّین یحیی بن سلامة بن حسین بن محمّد خطیب حصکفی حدود سال 460 ه. ق. در قصبه‌ی «طنزه» از توابع دیار بکر [۱] متولد شد و در «حصن کیفا» [۲] پرورش یافت و به همین جهت او را حصکفی نامیدند. وی برای تحصیل علم به بغداد رفت. علوم ادبی را نزد خطیب ابو زکریّا تبریزی و فقه شافعی را در محضر علمای آن مذهب فراگرفت و شاعر و ادیبی نامور و فقیهی مجتهد کردید. سپس به موطن خود بازگشت و خطیب و مفتی شهر میافارقین شد و تا پایان عمر در این شغل بود.

حصکفی را اگرچه از علمای شافعی به شمار آورده‌اند، [۳] ولی به تصریح سمعانی در «انساب» و ابن اثیر در «الکامل» و یاقوت در «ارشاد الاریب» و ابن خلکان در «وفیات الاعیان» تمایل شدید به مذهب تشیّع داشته است. [۴] از دلایل این عقیدت قصیده ایست در حدود صد بیت که در مناقب اهل بیت (ع) سروده است. او عمری دراز یافت و به سال 553 هجری در میافارقین درگذشت.

حصکفی شاعری بزرگ و نوآور، خطیبی توانا و نویسنده‌ای مشهور بود. دیوان شعر و دیوان رسائل او باقی است. منتخبات اشعار او را، تذکره‌نویسان نقل کرده‌اند.

نمونه اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

1- و مصرع الطّفّ فلا أذکره‌ففی الحشامنه لهیب یقد

2- یری الفرات ابن الرّسول ظامیایلقی الرّدی و ابن الدّعی یرد

3- حسبک یا هذا و حسب من بغی‌علیهم یوم المعاد الصّمد [۵]

1- مکان طف را دیگر یاد نمی‌کنم، مکانی که از آن آتش روشن می‌شود.

2 و 3- فرات پسر رسول خدا را تشنه می‌بیند. برای ظالمان و ستمکاران و تمامی ستمکاران انتقام روز جزا کافیست.

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. کردستان ترکیه.
  2. بین جزیره‌ی ابن عمر و شهر میافارقین در شمال عراق.
  3. طبقات الشافعه الکبری؛ ج 4، ص 322.
  4. اعیان الشیعه؛ ج 1، ص 296.
  5. ادب الطف؛ ج 3، ص 59.