- مکتب سقاخانه جریانی هنری بود که در دههٔ 1340 شمسی با استفاده از عنصرهایی از هنر مدرن و برخی از عنصرهای تزیینی هنرهای سنتی و دینی، در ایران شکل گرفت.
- هوشنگ ابتهاج با تخلص سایه اشعاری درباره امام حسین (ع) سروده است.
- امامباره آصف الدوله (در تصویر) که معتبرترین بنا از نوع امام باره است از مهمترین بناهای تاریخی لکهنو به شمار میآید.
- کتاب حسین (ع) از دیدگاه مسیحیت به هفده زبان ترجمه و در پنج دانشگاه و برای دورههای تکمیلی مورد تأیید قرار گرفته است.
- در زمان ناصرالدین شاه قاجار برای ترویج تعزیه کوشش فراوانی شد.
Literaturetest: تفاوت میان نسخهها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
}}{{Works | }}{{Works | ||
| image =طنز در ادبیات تعزیه.jpg | | image =طنز در ادبیات تعزیه.jpg | ||
| imagesize = | | imagesize =300px | ||
| text = [[تعزیه | | text = | ||
[[طنز در ادبیات تعزیه|کتاب طنز در ادبیات تعزیه]] با پژوهش و تحقیق [[منوچهر احترامی]] و به تولید پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامی توسط انتشارات سوره مهر منتشر شد. این کتاب از بخشهایی با عناوین ذیل تشکیل شده است: مقدمه (شیطان دشمن قدیمی انسان)، علی و ابن ملجم، حالات و حرکات نمایشی، رفتارها و موقعیتهای طنز آمیز، پیش واقعه و گوشه، شاه وزیر ( خروج مختار در کوفه و اخراج اشقیا از روی زمین )، ابن زیاد و شمر ( آخرن دیدار )، تعزیه های شاد، آخرین تلاش، آخرین تعزیه، نمایه و منابع و مآخذ. در مقدمه همین کتاب در تعریف نمایش آمده است، این ذات تعارضبین خیر وشر و پیچیدگیهای ناشی از آن است که نماد و نمایش را بوجود میآورد. چون هر جا که سادگی ونظم حکم فرما باشد، تأت و درام وجود نخواهد داشت. با این تعبیر نمایش از بطن اغتشاش زائیده میشود ودر دامان تعارض رشد مییابد و در مسیر پیچاپیچ نا هماهنگی حرکت میکند . | |||
[[تعزیه: آیین و نمایش در ایران|ادامه...]] | [[تعزیه: آیین و نمایش در ایران|ادامه...]] | ||
}}</div>{{CirclePersons | }}</div>{{CirclePersons |
نسخهٔ ۸ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۲:۴۲
به ویکی حسین خوش آمدید
- • ادبیات
- • جغرافیا
- • هنر
- • تاریخ
- • ادیان و مذاهب
- • علوم اجتماعی
مدخل برگزیده
آب مایه حیات و از اسطورهها و نمادهای مهم فرهنگهای مختلف از جمله فرهنگ شیعی است. آب، نامی عمومی برای مایع شفاف، بیمزه و بیبویی است که انسان و حیوان از آن میآشامند. آب به عنوان یکی از عناصر اربعه یا چهار «آخشیج» (خاک، آب، باد و آتش)، در فرهنگهای گوناگون همواره معانی نمادین و اسطورهشناختی متعدد و متنوعی داشته است. به طور معمول، آب در سه مفهوم به کار برده شده است: اساس شکلگیری جهان، نماد زندگی، آغاز حیات و جاودانگی، و نماد پاکی و پاککنندگی. آب در اساطیر، آیینها و شمایلنگاریها، جدا از ساختار کلیتهای فرهنگی مربوط به آن، همواره مقدم بر هر نقش و صورت و محمل و تکیهگاه هر آفرینشی است. در اساطیر مصری، جهان در ابتدا اقیانوسی از آب بوده است. در اسطورههای بینالنهرین و روایتهای آشوری نیز همه آفریدهها از آمیختن آب شیرین (Apsu) و شوراب (Tiamt) پدید میآیند. در اساطیر یونان، «نرسیس» مظهر آب و پدرش «سیزیف» خدای رودخانه و مادرش «لیریوب» الهه چشمهساران است. یونانیان باستان همچنین آیینها و جشنهایی مربوط به آب و طلب باران داشتهاند از جمله آیین «رودها» که در آن اسبهایی را زنده در میان امواج میافکندند و آنها را به خدایان دریا تقدیم میکردند. ادامه...