ایوب پرندآور: تفاوت میان نسخه‌ها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''ایوب پرندآور،''' در خرداد ماه 1351 شمسی در دامنه کوه نمک شاه | '''ایوب پرندآور،''' در خرداد ماه 1351 شمسی در دامنه کوه نمک شاه علمدار <ref>شاه علمدار، امامزادهای از نوادگان امام موسی کاظم (ع) است که مزارش زیارتگاه اهالی منطقه است.</ref> از توابع دبیران داراب، در سیاه چادرهای عشایر ایل درهشوری متولد شد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است. | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
|امضا = | |امضا = | ||
}} | }} | ||
| خط ۷۶: | خط ۷۴: | ||
{{ب| از برکت عشق یک دو بیتم دادند | احساس فرزدق و کمیتم دادند }} | {{ب| از برکت عشق یک دو بیتم دادند | احساس فرزدق و کمیتم دادند }} | ||
{{ب| این جرعه آبرو اگر میبینید | در خانه سبز اهل بیتم دادند }} | {{ب| این جرعه آبرو اگر میبینید | در خانه سبز اهل بیتم دادند <ref>گفتوگوی مؤلف با شاعر.</ref> }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
| خط ۱۰۰: | خط ۹۸: | ||
{{ب| از سر گلدستههای نیزه دارد میوزد | هر سه نوبت آیه الله اکبر سرختر }} | {{ب| از سر گلدستههای نیزه دارد میوزد | هر سه نوبت آیه الله اکبر سرختر }} | ||
{{ب| کعبه را تا کربلا تا هر کجا و نا کجا | جلوه کرده یکصد و ده بار حیدر سرختر }} | {{ب| کعبه را تا کربلا تا هر کجا و نا کجا | جلوه کرده یکصد و ده بار حیدر سرختر <ref>بوریای شعر 90، ص 51.</ref> }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
| خط ۱۳۰: | خط ۱۲۸: | ||
{{ب| احساس استجابت، در این حریم جاری‌ست | این جا یکی مجاب و آن دیگری مجیب است }} | {{ب| احساس استجابت، در این حریم جاری‌ست | این جا یکی مجاب و آن دیگری مجیب است }} | ||
{{ب| در این محیط زخمی در این فضای مجروح | هر کس نفس کشیده عمریست بی‌شکیب است }} | {{ب| در این محیط زخمی در این فضای مجروح | هر کس نفس کشیده عمریست بی‌شکیب است <ref>غزل مرثیه عاشورایی، ص22.</ref> }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۲۹ آوریل ۲۰۱۸، ساعت ۱۵:۰۶
ایوب پرندآور، در خرداد ماه 1351 شمسی در دامنه کوه نمک شاه علمدار [۱] از توابع دبیران داراب، در سیاه چادرهای عشایر ایل درهشوری متولد شد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.
| ایوب پرندآور | |
|---|---|
 | |
| زادروز | خرداد ماه 1351 ه.ش دامنه کوه نمک شاه علمدار از توابع دبیران داراب، در سیاه چادرهای عشایر ایل درهشوری |
| ملیت | ایرانی |
| کتاب‌ها | «کاکاعلی»، «غبار عطش»، «تیغ و ترانه» و «دو بیتیهای نیلی رباعیهای کبود» |
زندگینامه
کودکی را در دامان طبیعت، در کنار پدربزرگی سپری کرد که به او محبت اهل بیت (ع) را آموخت. با تصمیم پدر، برای ادامه زندگی راهی دبیران شده و دوران ابتدایی و راهنمایی را در آنجا گذراند. آغاز شاعرانگی پرندآور همان دوره راهنمایی بود که به همت معلمان دلسوزش پی به این هدیه خداوندی برد و دل به شعر و شاعری سپرد.
فوت پدربزرگ، اسارت و شهادت عبدالمهدی نیک‌منش و همولایتیها و همکلاسیها، او را در سرودن شعر مصمّمتر کرد به طوری که وقتی دبیرستان را به جهرم آمد، همان سال اول راهی جبهه شد. فضای معنوی متأثر از جهاد و شهادت، کلمات او را به سمت و سوی دفاع مقدس سوق داده و شهادت پسر عمویش شهید مرتضی پرندآور و دوستی و همنشینی با عبدالحمید رحمانیان از او شاعر ادبیات پایداری ساخت.
پرندآور در روزهای واپسین سال 1369 به سبزپوشان تیپ 33 هوابرد المهدی (عج) پیوست و در آنجا انجمن شعری راه انداخته و شاعران سرباز و پاسدار یگان را شناسایی و به آن‌ها پر و بال داد به طوری که میتوان گفت این تیپ، تنها یگان سپاه است که دارای انجمن شعر و جلسه هفتگی شاعران است.
انجمن ادبی «نخل و نارنج» انجمنی است که پرندآور و دوستانش با هدف گسترش شعر آیینی آن را بنا گذاشتهاند. شاعران این انجمن از اعضای فعال کنگرههای شعر آیینی به خصوص شب شعر عاشورای شیراز هستند. بزرگترین جریان شعر آیینی جهرم یعنی شب شعر فاطمی نتیجه تلاشهای پرندآور و شاعران آیینی این شهر است که به علت فضاسازی سنتی در بین شاعران کشور مشهور است و علاقهمندان زیادی دارد به طوری که ادیبان کشور، جهرم را به عنوان یکی از قطبهای آیینی شعر در جنوب کشور معرفی کردهاند.
آثار ایوب پرندآور
حوزه فعالیت ایوب پرندآور علاوه بر ادبیات آیینی در ادبیات دفاع مقدس نیز است و او در زمینه تاریخ شفاهی فعالیت زیادی داشته و کتاب «کاکاعلی» از این مجموعه در دست چاپ است. از ایوب پرندآور تاکنون کتابهای «غبار عطش»، «تیغ و ترانه» و «دو بیتیهای نیلی رباعیهای کبود» به چاپ رسیده است. این کتاب حاوی شعرهای او در مورد زندگی و شخصیت حضرت فاطمه (س) است:
اشعار
| از برکت عشق یک دو بیتم دادند | احساس فرزدق و کمیتم دادند | |
| این جرعه آبرو اگر میبینید | در خانه سبز اهل بیتم دادند [۲] |
کعبه تا کربلا
| میچکد از حنجری خون پیمبر سرختر | جاری از شش گوشه گودال، خنجر سرختر | |
| آمده روی زمین خورشید خون آلودهای | میکشد هر لحظه او را خاک در بر، سرختر | |
| عهد سبزی با علی دیروز امضا کرده است | هر کسی امروز شد از پای تا سر سرختر | |
| تیرهای نهروانی، تیغهای کوفیان | میرسند از راه مهمانهای دیگر سرختر | |
| فرق گل، عمامه گل، گهواره گل، قنداقه گل | گاه اکبر سرختر، گهگاه اصغر سرختر | |
| آی! دقت کن... ببین در چشم میآید چقدر | مثل سیبی روی شاخه، روی نی سر سرختر | |
| خواهر است این که لب گودال زانو میزند | یا شکسته آمده این بار مادر سرختر | |
| بر بلندیهای کوفه شقشقیه‌خوانی است | یا نشسته مرتضی بالای منبر سرختر | |
| از سر گلدستههای نیزه دارد میوزد | هر سه نوبت آیه الله اکبر سرختر | |
| کعبه را تا کربلا تا هر کجا و نا کجا | جلوه کرده یکصد و ده بار حیدر سرختر [۳] |
عرش خاکی
| گودال قتلگاه است، یا اینکه باغ سیب است؟ | این بوی آشنایی از تربت حبیب است | |
| هر ظهر تشنه اینجا، در حیرت اولوالعزم | قرآن به روی خاک و انجیل بر صلیب است | |
| نهج‌الفصاحه در خون، نهج‌البلاغه در اشک | جبریل پر شکسته، بر خاکها عجیب است | |
| قصد نماز دارد خورشید خون گرفته | وقتی رسول اکرم بر نیزهها خطیب است | |
| قد قامت الصلاتش صد اوج در فراز است | حی علیالفلاحش صد موج در نشیب است | |
| در این حرای زخمی، پیچیده سوره کهف | لحنش چه دلنشین و صوتش چه دلفریب است | |
| از بس که خیزرانها خط بر لبش کشیدند | سرمشق اهل عالم، خطهای این کتیبه است | |
| شَیبُ الخضیب دارد، خَدُ التریب دارد | با السلام رد شو، منظورِ هر غریب است | |
| آهسته پای بگذار، بال فرشته پهن است | با احتیاط بگذر، این خاک بی‌رقیب است | |
| اینجا غریبهها هم، یک جور آشنایند | هر کس غریبتر شد او بیشتر حبیب است | |
| شش گوشه مراد است این عرش خاک خورده | هر کس نیامد اینجا، از عشق بی‌نصیب است | |
| احساس استجابت، در این حریم جاری‌ست | این جا یکی مجاب و آن دیگری مجیب است | |
| در این محیط زخمی در این فضای مجروح | هر کس نفس کشیده عمریست بی‌شکیب است [۴] |
منابع
طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 1000-1002.