بستان بنی عامر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
'''بستان بنی عامر یا بستان ابن معمر''' نام یکی از منزلگاههای [[امام حسین(ع)]] از مکه به سمت کربلا است.
'''بستان بنی عامر یا بستان ابن معمر''' نام یکی از منزلگاههای [[امام حسین(ع)]] از مکه به سمت کربلا است.{{جعبه اطلاعات منزل‌گاه
 
| عنوان =بستان بنی عامر
{{مسیر حرکت امام حسین}}
| تصویر =
| اندازه تصویر =
| نام منزلگاه =
| مسیر =[[مکه]] به [[کوفه]]
| موقعیت = [[عربستان]]
| قبل از = [[تنعیم]]
| پس از = [[مکه]]
| واقعه کربلا =
| سایر =}}<br />


==موقعیت جغرافیایی==
==موقعیت جغرافیایی==
بستان بنی عامر نام محل و نخلستانى است که دو وادى نخلۀ یمانى و نخلۀ شامى در آنجا به هم مى‌پیوندد و متعلق به [[عمر بن عبید اللّه بن معمر|عمر بن عبید الله بن معمر]] بوده و مردم آنجا را بستان «ابن عامر» گویند. نام منزلى است که امام حسین (ع) هنگام حرکت از مکه به سوى کوفه، در آنجا فرود آمده، سپس به [[تنعیم]] رفته است.<ref>''معجم البلدان، یاقوت حموى، ج ۲، ص ۱۷۰.''</ref>
بستان بنی عامر نام محل و نخلستانى است که دو وادى نخلۀ یمانى و نخلۀ شامى در آنجا به هم مى‌پیوندد و متعلق به [[عمر بن عبید اللّه بن معمر|عمر بن عبید الله بن معمر]] بوده و مردم آنجا را بستان «ابن عامر» گویند. نام منزلى است که امام حسین (ع) هنگام حرکت از مکه به سوى کوفه، در آنجا فرود آمده، سپس به [[تنعیم]] رفته‌است.<ref>''معجم البلدان، یاقوت حموى، ج ۲، ص ۱۷۰.''</ref>{{مسیر حرکت امام حسین}}
==منابع==
==منابع==



نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۱۵

بستان بنی عامر یا بستان ابن معمر نام یکی از منزلگاههای امام حسین(ع) از مکه به سمت کربلا است.

بستان بنی عامر
اطلاعات جغرافیایی
مسیر مکه به کوفه
موقعیت عربستان
قبل از تنعیم
پس از مکه
وقایع تاریخی


موقعیت جغرافیایی[ویرایش | ویرایش مبدأ]

بستان بنی عامر نام محل و نخلستانى است که دو وادى نخلۀ یمانى و نخلۀ شامى در آنجا به هم مى‌پیوندد و متعلق به عمر بن عبید الله بن معمر بوده و مردم آنجا را بستان «ابن عامر» گویند. نام منزلى است که امام حسین (ع) هنگام حرکت از مکه به سوى کوفه، در آنجا فرود آمده، سپس به تنعیم رفته‌است.[۱]

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. معجم البلدان، یاقوت حموى، ج ۲، ص ۱۷۰.