وفا: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «از الفباى فرهنگ عاشورا«وفا»است و در قاموس شهداى کربلا جایگاه بلندى دارد. وف...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
از الفباى فرهنگ | '''وفا''' از الفباى فرهنگ [[عاشورا]] است و در قاموس شهداى [[کربلا]] جایگاه بلندى دارد. | ||
وفا به معناى عمل به پیمان و ایستادگى بر سر قول و عهد و عمل به وظایف انسانى و اسلامى در قبال | ==معنا و مفهوم== | ||
وفا به معناى عمل به پیمان و ایستادگى بر سر قول و عهد و عمل به وظایف انسانى و اسلامى در قبال دیگرى،بخصوص امام و از برترین خصلتها و نشانۀ جوانمردى، خدا باورى، شرافت نفس و صدق و راستى است. به فرمودۀ على(ع):«اشرف الخلایق الوفاء». <ref>غرر الحکم.</ref> | |||
عاشورا،صحنۀ وفا از یک سو و بى‌وفایى از سوى دیگر بود. | ==وفاداری اصحاب به سیدالشهدا(ع)== | ||
عاشورا،صحنۀ وفا از یک سو و بى‌وفایى از سوى دیگر بود.[[امام حسين (ع)|سیدالشهدا(ع)]] در مسیر [[کوفه]]،پس از شنیدن خبر شهادت نماینده‌اش [[قیس بن مسهّر صیداوى|قیس بن مسهر]]، با خواندن آیۀ «رِجٰالٌ صَدَقُوا مٰا عٰاهَدُوا اللّٰهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضىٰ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ مٰا بَدَّلُوا تَبْدِیلاً» (احزاب-۲۳) مقام وفاى او را بر شمرد.شب عاشورا نیز، یاران خویش را صادقترین و باوفاترین یاران معرفى کرد(لا اعلم اصحابا اوفى و لا خیرا من اصحابى...).آنان نیز در چند نبوت،وقتى امام بیعت خویش را برداشت و از آنان خواست که بروند، یک صدا اعلام وفادارى کردند و امام خویش را تنها نگذاشتند. [[عباس ابن علی(ع)|عباس بن على(ع)]] امان نامۀ دشمن را ردّ کرد و برادر را تنها نگذاشت. روز عاشورا نیز با لب تشنه به فرات رفت، امّا با یاد عطش سیدالشهدا و اطفال، آب ننوشید. | |||
بر خلاف جمعى از کوفیان که بى‌وفایى کردند و پس از نامه نوشتن و دعوت | بر خلاف جمعى از کوفیان که بى‌وفایى کردند و پس از نامه نوشتن و دعوت کردن، به جنگ آن حضرت آمدند، عدّه‌اى هم جان بر سر پیمان باختند و فداى حسین(ع) شدند: | ||
و على الارواح التى حلّت بفنائک...» <ref>زیارت عاشورا،مفاتیح الجنان،ص ۴۵۸.</ref> | |||
[[امام حسین(ع)]] در خطبه‌هاى طول راه و روز عاشورا به«غدر»،«خذلان»،«نقض عهد»«خلع بیعت»،«نکث»«غرور»،و...کوفیان اشاره کرده، آنان را بر نقض بیعت و پیمان‌شکنى نکوهش کرده‌است. | |||
سیدالشهدا(ع)، خود بر پیمان خویش با خدا وفا کرد.در زیارتنامۀ او به تعبیراتى همچون«اشهد انک قد بلّغت و نصحت و وفیت و اوفیت»<ref>زیارت مطلقۀ امام حسین،مفاتیح الجنان،ص ۴۲۳.</ref> بر مى‌خوریم. از زیارتنامۀ حضرت عباس(ع) نیز مى‌خوانیم: «و اشهد انّک...ممّن و فى ببیعته و استجاب له دعوته و اطاع ولاة امره...»<ref>مفاتیح الجنان،ص ۴۳۵.</ref> و عاشورائیان میثاق با خون شهدا مى‌بندند که راه و پیامشان را فراموش نکنند. | |||
<br /> | |||
{| | |||
|مبادا عهد خود را واگذاریم | |||
| | |||
|امام خویش را تنها گذاریم | |||
|} | |||
==منبع== | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۶۲-۴۶۳.] | |||
==پی‌نوشت== | |||
<references /> | |||
[[رده:مفاهیم]] | |||
[[رده:مفاهیم اسلامی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۴۷
وفا از الفباى فرهنگ عاشورا است و در قاموس شهداى کربلا جایگاه بلندى دارد.
معنا و مفهوم[ویرایش | ویرایش مبدأ]
وفا به معناى عمل به پیمان و ایستادگى بر سر قول و عهد و عمل به وظایف انسانى و اسلامى در قبال دیگرى،بخصوص امام و از برترین خصلتها و نشانۀ جوانمردى، خدا باورى، شرافت نفس و صدق و راستى است. به فرمودۀ على(ع):«اشرف الخلایق الوفاء». [۱]
وفاداری اصحاب به سیدالشهدا(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عاشورا،صحنۀ وفا از یک سو و بى‌وفایى از سوى دیگر بود.سیدالشهدا(ع) در مسیر کوفه،پس از شنیدن خبر شهادت نماینده‌اش قیس بن مسهر، با خواندن آیۀ «رِجٰالٌ صَدَقُوا مٰا عٰاهَدُوا اللّٰهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضىٰ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ مٰا بَدَّلُوا تَبْدِیلاً» (احزاب-۲۳) مقام وفاى او را بر شمرد.شب عاشورا نیز، یاران خویش را صادقترین و باوفاترین یاران معرفى کرد(لا اعلم اصحابا اوفى و لا خیرا من اصحابى...).آنان نیز در چند نبوت،وقتى امام بیعت خویش را برداشت و از آنان خواست که بروند، یک صدا اعلام وفادارى کردند و امام خویش را تنها نگذاشتند. عباس بن على(ع) امان نامۀ دشمن را ردّ کرد و برادر را تنها نگذاشت. روز عاشورا نیز با لب تشنه به فرات رفت، امّا با یاد عطش سیدالشهدا و اطفال، آب ننوشید.
بر خلاف جمعى از کوفیان که بى‌وفایى کردند و پس از نامه نوشتن و دعوت کردن، به جنگ آن حضرت آمدند، عدّه‌اى هم جان بر سر پیمان باختند و فداى حسین(ع) شدند:
و على الارواح التى حلّت بفنائک...» [۲]
امام حسین(ع) در خطبه‌هاى طول راه و روز عاشورا به«غدر»،«خذلان»،«نقض عهد»«خلع بیعت»،«نکث»«غرور»،و...کوفیان اشاره کرده، آنان را بر نقض بیعت و پیمان‌شکنى نکوهش کرده‌است.
سیدالشهدا(ع)، خود بر پیمان خویش با خدا وفا کرد.در زیارتنامۀ او به تعبیراتى همچون«اشهد انک قد بلّغت و نصحت و وفیت و اوفیت»[۳] بر مى‌خوریم. از زیارتنامۀ حضرت عباس(ع) نیز مى‌خوانیم: «و اشهد انّک...ممّن و فى ببیعته و استجاب له دعوته و اطاع ولاة امره...»[۴] و عاشورائیان میثاق با خون شهدا مى‌بندند که راه و پیامشان را فراموش نکنند.
| مبادا عهد خود را واگذاریم | امام خویش را تنها گذاریم |