واقعه حره: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Esmaeili صفحهٔ واقعۀ حرّه را به واقعۀ حره منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''واقعۀ | '''واقعۀ حره،''' قیام مردم مدینه بر ضد حکومت [[یزید]] بود. | ||
== رخداد حره پس از عاشورا == | ==رخداد حره پس از عاشورا== | ||
پس از شهادت حسین بن | پس از [[شهادت]] [[حسین بن على (ع)|حسین بن على«ع»]]،ظلم و فسق یزید فراگیرتر و آشکارتر شد و مردم فساد دستگاه حاکم و ظلم عمال او را دیدند و در مدینه،آگاهان از اوضاع،مردم را به زشتکاریهاى حکام آگاه ساختند.والى مدینه در آن زمان،«عثمان بن محمد بن ابى سفیان»بود.اهل مدینه علیه او شوریدند و او و مروان و دیگر امویان را از مدینه بیرون کردند و با«عبد الله بن حنظله» بیعت کردند.خبر قیام مردم مدینه،با گزارش مروان به گوش یزید رسید.وى سپاهى انبوه را تحت فرمان«مسلم به عقبه» به مدینه گسیل داشت. <ref>مروج الذهب،مسعودى،ج ۳،ص ۶۹.</ref> مهاجمان در منطقۀ«حرۀ واقم» فرود آمده،به مدینه تاختند و سه روز به کشتار و غارت پرداخته و به نوامیس مسلمانان تجاوز کردند.مردم به حرم پیامبر(ص) پناه بردند.لشکریان یزید، حرمت حرم را نگه نداشتند و با اسبها به داخل حرم آمدند و مردم را قتل عام کردند. کشتگان این واقعه هزاران نفر بودند.از جمله [[عبدالله بن جعفر]] نیز در این حادثه شهید شد. واقعۀ حره در ۲۸ ذیحجه سال ۶۳ هجرى اتفاق افتاد. یزید،دو ماه نیم پس از این حادثه مرد. <ref>منتهى الآمال،محدث قمى،ج ۲،ص ۳۵(چاپ جاویدان)در حالات امام سجاد(ع).</ref> | ||
این قیام که به قیام | این قیام که به قیام حرۀ، حرۀ واقم، قیام اهل مدینه و...هم معروف است. از پیامدهاى حادثۀ عاشورا محسوب مى‌شود و افشاگریهاى اهل بیت و اقامۀ عزا در مدینه و انگیزشهاى زینب کبرى، در بذرپاشى آن مؤثر بوده است.<ref>براى تفصیل بیشتر قضیه ر.ک:«واقعه حره در تاریخ»،محمد جواد چنارانى،تاریخ الإسلام،ذهبى،ج ۵،حوادث سال ۶۸ هجرى.</ref> | ||
== معنای حره == | ==معنای حره== | ||
«حره»به سرزمینهاى پرسنگلاخ که پر از سنگهاى سیاه و سوخته باشد گفته مى‌شد.در مناطقى از جمله اطراف مدینه از این حره‌ها وجود داشت و براى هر کدام نام بخصوصى هم بود. به تناسب کسانى که در آن منطقه مى‌زیستند.<ref>دائره المعارف الاسلامیه،ج ۷،ص ۳۶۳.</ref> هم اکنون نیز در مدینۀ بزرگ، بقایاى اندکى از آنها به چشم مى‌خورد. | |||
== منبع == | ==منبع== | ||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۶۱-۴۶۲.] | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۶۱-۴۶۲.] | ||
== پی‌نوشت == | ==پی‌نوشت== | ||
<references /> | <references /> | ||
[[رده:تاریخ]] | |||
[[رده:جغرافیا]] | |||
[[رده:وقایع و رخدادها]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۳۲
واقعۀ حره، قیام مردم مدینه بر ضد حکومت یزید بود.
رخداد حره پس از عاشورا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پس از شهادت حسین بن على«ع»،ظلم و فسق یزید فراگیرتر و آشکارتر شد و مردم فساد دستگاه حاکم و ظلم عمال او را دیدند و در مدینه،آگاهان از اوضاع،مردم را به زشتکاریهاى حکام آگاه ساختند.والى مدینه در آن زمان،«عثمان بن محمد بن ابى سفیان»بود.اهل مدینه علیه او شوریدند و او و مروان و دیگر امویان را از مدینه بیرون کردند و با«عبد الله بن حنظله» بیعت کردند.خبر قیام مردم مدینه،با گزارش مروان به گوش یزید رسید.وى سپاهى انبوه را تحت فرمان«مسلم به عقبه» به مدینه گسیل داشت. [۱] مهاجمان در منطقۀ«حرۀ واقم» فرود آمده،به مدینه تاختند و سه روز به کشتار و غارت پرداخته و به نوامیس مسلمانان تجاوز کردند.مردم به حرم پیامبر(ص) پناه بردند.لشکریان یزید، حرمت حرم را نگه نداشتند و با اسبها به داخل حرم آمدند و مردم را قتل عام کردند. کشتگان این واقعه هزاران نفر بودند.از جمله عبدالله بن جعفر نیز در این حادثه شهید شد. واقعۀ حره در ۲۸ ذیحجه سال ۶۳ هجرى اتفاق افتاد. یزید،دو ماه نیم پس از این حادثه مرد. [۲]
این قیام که به قیام حرۀ، حرۀ واقم، قیام اهل مدینه و...هم معروف است. از پیامدهاى حادثۀ عاشورا محسوب مى‌شود و افشاگریهاى اهل بیت و اقامۀ عزا در مدینه و انگیزشهاى زینب کبرى، در بذرپاشى آن مؤثر بوده است.[۳]
معنای حره[ویرایش | ویرایش مبدأ]
«حره»به سرزمینهاى پرسنگلاخ که پر از سنگهاى سیاه و سوخته باشد گفته مى‌شد.در مناطقى از جمله اطراف مدینه از این حره‌ها وجود داشت و براى هر کدام نام بخصوصى هم بود. به تناسب کسانى که در آن منطقه مى‌زیستند.[۴] هم اکنون نیز در مدینۀ بزرگ، بقایاى اندکى از آنها به چشم مى‌خورد.