آتش زدن خیمه ها: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
از | از جنایتهاى سپاه [[عمر سعد]]، '''آتش زدن خیمه‌ها'''ى [[حسین|امام حسین (ع)]] و [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] او در روز [[عاشورا]] بود. | ||
== شرح واقعه == | |||
پس از آنکه امام به [[شهادت]] رسید، [[کوفیان]] به غارت خیمه‌ها پرداختند، زنها را از خیمه‌ها بیرون آوردند، سپس خیمه‌ها را به آتش کشیدند. اهل حرم، گریان و پا برهنه در دشت پراکنده شدند و به اسارت در آمدند.<ref>بحار الأنوار، ج ۴۵، ص ۵۸.</ref> [[امام سجاد (ع)]] در ترسیم آن صحنه فرموده است: به خدا قسم هرگاه به عمه‌ها و خواهرانم نگاه مى‌کنم، اشک در چشمانم مى‌دود و به یاد فرار آنها در روز [[عاشورا]] از خیمه‌اى به خیمه دیگر و از پناهگاهى به پناهگاه دیگر مى‌افتم، که آن گروه فریاد مى‌زدند: خانۀ ظالمان را بسوزانید!<ref>حیاة الامام الحسین، ج ۳، ص ۲۹۹.</ref> این آتش، امتداد همان آتش زدنى بود که پس از رحلت پیامبر، در خانه زهرا(س) با آن سوخت و آتش کینه‌هایى بود که از بنى هاشم و [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] در سینه‌ها داشتند. به یاد این حادثه، در مراسم [[عاشورا]] در برخى مناطق رسم است که خیمه‌هایى به نشان خیام اهل بیت برپا مى‌کنند، ظهر عاشورا به آتش مى‌کشند، تا احیاگر یاد آن ستمى باشد که روز عاشورا بر خاندان رسالت رفت. | |||
{| style="margin: 0 auto; " | |||
| class="b" |<span class="beyt">آتش به آشیانه مرغى نمى‌زنند</span> | |||
| style="width:2em;" | | |||
| class="b" |<span class="beyt">گیرم که خیمه، خیمه آل عبا نبود</span> | |||
|} | |||
<br /> | |||
==منبع== | |||
== | *''[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=559291&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص۲۰-۲۱.]'' | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
<references /> | |||
[[رده:مفاهیم]] | |||
[[رده:مفاهیم در گروه تاریخ اجتماعی]] | |||
[[رده:تاریخ]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۳۸
از جنایتهاى سپاه عمر سعد، آتش زدن خیمه‌هاى امام حسین (ع) و اهل بیت او در روز عاشورا بود.
شرح واقعه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پس از آنکه امام به شهادت رسید، کوفیان به غارت خیمه‌ها پرداختند، زنها را از خیمه‌ها بیرون آوردند، سپس خیمه‌ها را به آتش کشیدند. اهل حرم، گریان و پا برهنه در دشت پراکنده شدند و به اسارت در آمدند.[۱] امام سجاد (ع) در ترسیم آن صحنه فرموده است: به خدا قسم هرگاه به عمه‌ها و خواهرانم نگاه مى‌کنم، اشک در چشمانم مى‌دود و به یاد فرار آنها در روز عاشورا از خیمه‌اى به خیمه دیگر و از پناهگاهى به پناهگاه دیگر مى‌افتم، که آن گروه فریاد مى‌زدند: خانۀ ظالمان را بسوزانید![۲] این آتش، امتداد همان آتش زدنى بود که پس از رحلت پیامبر، در خانه زهرا(س) با آن سوخت و آتش کینه‌هایى بود که از بنى هاشم و اهل بیت در سینه‌ها داشتند. به یاد این حادثه، در مراسم عاشورا در برخى مناطق رسم است که خیمه‌هایى به نشان خیام اهل بیت برپا مى‌کنند، ظهر عاشورا به آتش مى‌کشند، تا احیاگر یاد آن ستمى باشد که روز عاشورا بر خاندان رسالت رفت.
| آتش به آشیانه مرغى نمى‌زنند | گیرم که خیمه، خیمه آل عبا نبود |