در حال ویرایش محمدرضا شفیعی کدکنی‌

'''محمد رضا شفیعی کدکنی''' (1318 ه. ش) یکی از شاعران معاصر است.
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    =محمد رضا شفیعی کدکنی 
| تصویر                  =محمد رضا شفیعی کدکنی.jpg
| توضیح تصویر            =
| نام اصلی               =
| زمینه فعالیت           =شاعر، نویسنده و پژوهشگر معاصر
| ملیت                   =
| تاریخ تولد             =1318 ه. ش
| محل تولد                = «کدکن»
| والدین                 =
| تاریخ مرگ              =
| محل مرگ                 =
| علت مرگ                 =
| محل زندگی               =
| مختصات محل زندگی         =
| مدفن                   =
|مذهب                   =
|در زمان حکومت           =
|اتفاقات مهم             =
| نام دیگر               =
|لقب                     =
|بنیانگذار               =
| پیشه                   =
| سال‌های نویسندگی        =
|سبک نوشتاری             =
|کتاب‌ها                 =«زمزمه‌ها»، «شبخوانی»، «از زبان برگ»، «در کوچه باغهای نشابور»، «از بودن و سرودن»، «مثل درخت در شب باران»، «بوی جوی مولیان» و «هزاره‌ی دوم آهوی کوهی»
|مقاله‌ها                =
|نمایشنامه‌ها            =
|فیلم‌نامه‌ها              =
|دیوان اشعار             =
|تخلص                    =
|فیلم ساخته بر اساس اثر=
| همسر                    =
| شریک زندگی             =
| فرزندان                =
|تحصیلات                  =
|دانشگاه                =
|حوزه                   =
|شاگرد                  =
|استاد                  =
|علت شهرت               =
| تأثیرگذاشته بر         =
| تأثیرپذیرفته از         =
| وب‌گاه                  =
|گفتاورد                =
|امضا                  =
}}
==زندگینامه==
محمد رضا شفیعی کدکنی فرزند محمد، شاعر، نویسنده و پژوهشگر معاصر به سال 1318 ه. ش در «کدکن» <ref> روستایی میان تربت حیدریه و نیشابور.</ref> چشم به جهان گشود. دوره‌های آموزش دبستان را در محیط خانوادگی و دبیرستان را در مشهد به پایان رساند. ضمنا علوم اسلامی و فلسفه‌ی قدیم را نیز نزد استادان مدارس قدیم خراسان فرا گرفت. سپس وارد دانشگاه مشهد شد و در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی لیسانس گرفت و ادامه‌ی تحصیل را در دانشگاه تهران پی‌گرفت و با دریافت درجه‌ی دکترا فارغ التحصیل شد.

دکتر شفیعی یکی از پرمایه‌ترین و آگاهترین شاعران معاصر است. وی با آگاهی فراوان از گذشته‌ی فرهنگی ایران، از فرهنگ اسلامی و عرب نیز بهره‌ی بسیار دارد. شعر او جلوه‌گاه اجتماع و طبیعت است زبان شعر او فصیح و دقیق و روشن است. شعر او محصول خالص طبع و طبیعت است. در شعرش اثری از مغلق‌گویی و یا پرگویی دیده نمی‌شود، زبانش نرم و پرتوان، و اشعارش غالبا رنگ اجتماعی دارد. او در ابداع ترکیب‌های زیبا و نو از خود خلّاقیت فراوان نشان می‌دهد.

شفیعی شاعری را با غزل آغاز کرد و ابتدا اشعارش در وزن‌ها و قالب‌های قدیم بود امّا خیلی زود قالب و بیان شعر سنتی را رها کرد و به سوی شکل و زبان شعر نیمایی روی آورد و به شعر اجتماعی و حماسی جدید پرداخت. در اشعار او عشق به طبیعت و همه‌ی مظاهر آن جلوه‌گر است. اصولا برای او، طبیعت حالت تمثیلی دارد. آن را با انسان در می‌آمیزد، از زبان طبیعت، ستایش انسان و ندای مهر را می‌شنود، و سپس انسان را به صفا و صمیمیت و صفات خوب انسانی می‌خواند. <ref>صد شاعر، دریچه‌ای به شعر فارسی از آغاز تا امروز؛ ص 613 و 614.</ref>
دکتر شفیعی از سال 1344 تا 1347 در بنیاد فرهنگ ایران و کتابخانه‌ی مجلس سنا و از سال 1348 به طور تمام وقت استادی دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه تهران را بر عهده داشته است. مدتی نیز به دعوت دانشگاه‌های بین المللی (انگلیس و آمریکا) به عنوان استاد به تدریس و تحقیق اشتغال داشته است.

ایشان علاوه بر تدریس در دانشگاه و سرودن شعر و نوشتن نقد ادبی و احوال و آثار شاعران، مقالات و کتابهای بسیاری نوشته و در زمینه‌ی تحقیق و ترجمه، کتابهای متعددی انتشار داده است.

از مهمترین مجموعه‌های شعری او می‌توان به: «زمزمه‌ها»، «شبخوانی»، «از زبان برگ»، «در کوچه باغهای نشابور»، «از بودن و سرودن»، «مثل درخت در شب باران»، «بوی جوی مولیان» و «هزاره‌ی دوم آهوی کوهی»، اشاره کرد. «صور خیال در شعر فارسی»، «موسیقی شعر» و «تصحیح اسرار التوحید» نمونه‌هایی از آثار پژوهشی اوست. <ref>در جستجوی نیشابور، زندگی و شعر شفیعی کدکنی.</ref>
==اشعار==

'''چهره شفق:'''
{{شعر}}


{{ب| باز در خاطره‌ها، یاد تو ای رهرو عشق‌|شعله‌ی سرکش آزادگی افروخته است }}

{{ب| یک جهان بر تو و بر همّت و مردانگیت‌|از سر شوق و طلب، دیده‌ی جان دوخته است  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| نقش پیکار تو در صفحه‌ی تاریخ جهان‌|می‌درخشد، چو فروغ سحر از ساحل شب  }}

{{ب| پر توش بر همه کس تابد و می‌آموزد|پایداری و وفاداری، در راه طلب  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| چهر رنگین شفق، می‌دهد از خون تو یاد|که ز جان بر سر پیمان ازل ریخته شد }}

{{ب| راست چون منظره‌ی تابلوِ آزادی است‌|که فروزنده به تالار شب آویخته شد  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| رسم آزادی و پیکار و حقیقت‌جویی‌|همه جا، صفحه‌ی تابنده‌ی آئین تو بود }}

{{ب| آنچه بر ملّت اسلام، حیاتی بخشید|جنبش عاطفه و نهضت خونین تو بود  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| تا ز خون تو جهانی شود از بند آزاد|بر سرِ ایده‌ی انسانی خود جان دادی }}

{{ب| در ره کعبه‌ی حق جویی و مردیّ و شرف‌|آفرین بر تو که هفتاد و دو قربان دادی }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| آنکه از مکتب آزادگیت درس آموخت‌|پیش آمال ستمگر ز چه تسلیم شود؟ }}

{{ب| زور و سرمایه‌ی دشمن نفریبد او را|که اسیر ستم مردم دژخیم شود  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| رهرو کعبه‌ی عشقی و در آفاق وجود|با پر شوق، سوی دوست برآری پرواز }}

{{ب| یکّه تاز ملکوتی، که به صحرای ازل‌|روی از خواسته‌ی عشق نتابیدی باز }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| جان به قربان تو ای رهبر آزادی و عشق‌|که روانت سر تسلیم نیاورد فرود }}

{{ب| ز آن فداکاری مردانه و جانبازی پاک‌|جاودان بر تو و بر عشق و وفای تو درود <ref> اشک خون؛ ص 224.</ref> }}
{{پایان شعر}}
==منابع==

* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1345-1346.]

==پی نوشت==
[[رده:ادبیات]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران معاصر]]
<references />{{شاعران}}