علی اصغر فقیهی: تفاوت میان نسخه‌ها

پرش به ناوبری پرش به جستجو
۱۰۹ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۶ دسامبر ۲۰۲۱
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:علی اصغر فقیهی.jpg|بندانگشتی|استاد علی اصغر فقیهی]]
'''علی اصغر فقیهی''' نویسنده، تاریخ پژوه و معلم ایرانی است.
'''علی اصغر فقیهی''' نویسنده، تاریخ پژوه و معلم ایرانی است.


خط ۳۵: خط ۳۶:
یکی از علمای حنبلی که در رأس سلفیه آن روز قرار داشت، ابومحمّد بربهاری اشت که شرح حال و افکاری و آرای او را بنده در کتاب وهابیان آورده‏ام. این شخص، نخستین کسی است که عقاید سلفیه را جامه‏ عمل پوشاند. وی که نه برای حضرت امام حسین (ع) عزاداری می‏کرد و نه برای زیارت قبر حضرت می‏رفت، به افرادش دستور داده بود که هر کجا و در هر راهی که به زوّار حضرت امام حسین (ع) برخورد کردند، آنها را بکشند. همین طور هر کس را که برای امام [[نوحه|نوحه‌]]<nowiki/>گری کند از میان بردارند. به این سبب در آن ایام هیچ کس نه جرأت رفتن به زیارت قبر امام را داشت و نه شهامت نوحه‌گری را، و اگر هم کسی می‏خواست به این امور دست بزند، در نهایت اختفا آن را انجام می‏داد. امّا هنگامی که آل‌بویه بر سریر قدرت، تکیه زدند - به ویژه در زمان عضدالدوله - مردم، دسته جمعی در کوچه‏‌ها حرکت می‌‏کردند و نوحه می‏‌خواندند و سینه می‏زدند و به احتمال بسیار زیاد، شبیه واقعه‏ روز [[عاشورا]] را هم درست می‏‌کردند. ولی چون در این زمان در بغداد، اکثریت غالب با اهل تسنن بود، دائما نزاع و اختلاف پیش می‌‏آمد و غالبا در هر عاشورا، گروهی زخمی و کشته می‏شدند. گاهی اوقات به دستور خلفا، برای جلوگیری از نزاع و کشتار، از انجام مراسم عزاداری ممانعت به عمل می‏‌آمد، لیکن شیعیان عموما کارشان را انجام می‌‏دادند و از خطر هم بیم و هراسی نداشتند؛ که این امر از ویژگی‏‌های شیعیان است.
یکی از علمای حنبلی که در رأس سلفیه آن روز قرار داشت، ابومحمّد بربهاری اشت که شرح حال و افکاری و آرای او را بنده در کتاب وهابیان آورده‏ام. این شخص، نخستین کسی است که عقاید سلفیه را جامه‏ عمل پوشاند. وی که نه برای حضرت امام حسین (ع) عزاداری می‏کرد و نه برای زیارت قبر حضرت می‏رفت، به افرادش دستور داده بود که هر کجا و در هر راهی که به زوّار حضرت امام حسین (ع) برخورد کردند، آنها را بکشند. همین طور هر کس را که برای امام [[نوحه|نوحه‌]]<nowiki/>گری کند از میان بردارند. به این سبب در آن ایام هیچ کس نه جرأت رفتن به زیارت قبر امام را داشت و نه شهامت نوحه‌گری را، و اگر هم کسی می‏خواست به این امور دست بزند، در نهایت اختفا آن را انجام می‏داد. امّا هنگامی که آل‌بویه بر سریر قدرت، تکیه زدند - به ویژه در زمان عضدالدوله - مردم، دسته جمعی در کوچه‏‌ها حرکت می‌‏کردند و نوحه می‏‌خواندند و سینه می‏زدند و به احتمال بسیار زیاد، شبیه واقعه‏ روز [[عاشورا]] را هم درست می‏‌کردند. ولی چون در این زمان در بغداد، اکثریت غالب با اهل تسنن بود، دائما نزاع و اختلاف پیش می‌‏آمد و غالبا در هر عاشورا، گروهی زخمی و کشته می‏شدند. گاهی اوقات به دستور خلفا، برای جلوگیری از نزاع و کشتار، از انجام مراسم عزاداری ممانعت به عمل می‏‌آمد، لیکن شیعیان عموما کارشان را انجام می‌‏دادند و از خطر هم بیم و هراسی نداشتند؛ که این امر از ویژگی‏‌های شیعیان است.


به هر صورت، مسلم است که قبل از آل بویه، عزاداری وجود داشته. ولی علنی نبوده و در اختفا صورت می‏گرفته است. بعدها ملاحسین واعظ کاشفی- صاحب «فتوت نامه‏ سلطانی» که از نویسندگان کثیر التألیف است و در بسیاری از رشته‌‏ها کتاب دارد- «[[روضه الشهداء|روضة الشهدا]]» را نوشت که اثری است بسیار جگرسوز و اشعار آن هم به صورت نوحه و مناسب عزاداری است. این کتاب در آن ایام، علنی بوده؛ از این رو معلوم می‏شود موانعی که قبلا در این زمینه وجود داشته، به هنگام حکومت آل بویه از میان رفته بوده است.
به هر صورت، مسلم است که قبل از آل بویه، عزاداری وجود داشته. ولی علنی نبوده و در اختفا صورت می‏گرفته است. بعدها ملاحسین [[واعظ کاشفی]]- صاحب «فتوت نامه‏ سلطانی» که از نویسندگان کثیر التألیف است و در بسیاری از رشته‌‏ها کتاب دارد- «[[روضه الشهداء|روضة الشهدا]]» را نوشت که اثری است بسیار جگرسوز و اشعار آن هم به صورت نوحه و مناسب عزاداری است. این کتاب در آن ایام، علنی بوده؛ از این رو معلوم می‏شود موانعی که قبلا در این زمینه وجود داشته، به هنگام حکومت آل بویه از میان رفته بوده است.


پس از به قدرت رسیدن صفویه و رسمی شدن مذهب شیعه در ایران، این گونه شعارها و تظاهرات صورت آشکار به خود گرفت و علنی گردید و در نتیجه، عزاداری سرور شهیدان، که از مهمترین مشخصات شیعه است، رونقی دوچندان یافت.
پس از به قدرت رسیدن صفویه و رسمی شدن مذهب شیعه در ایران، این گونه شعارها و تظاهرات صورت آشکار به خود گرفت و علنی گردید و در نتیجه، عزاداری سرور شهیدان، که از مهمترین مشخصات شیعه است، رونقی دوچندان یافت.

منوی ناوبری