مثیر الاحزان: تفاوت میان نسخه‌ها

مثیر الاحزان (ویرایش)

نسخهٔ ‏۲ دسامبر ۲۰۱۷، ساعت ۱۷:۰۷

۶ بایت حذف‌شده ، ‏۲ دسامبر ۲۰۱۷

جز

بدون خلاصۀ ویرایش

T.ramezani

۱۰٬۰۷۲

ویرایش

@@ خط ۳: / خط ۳: @@
 نویسندهٔ کتاب، جعفر بن محمّد بن جعفر بن هبة الله بن نمای حلی (م ح 680 ق)، از علما و فقهای شیعه، و از مشهورترین آثار او مثیر الاحزان و منیر سبل الاشجان (همین کتاب)، و ذوب النضار فی شرح الثار است. کتاب اخیر را به نامهای شرح الثار المشتمل علی اخبار المختار و اخذ الثار فی احوال المختار و شرح الثار فی احوال المختار نیز خوانده اند. محمّد علی مدرس تبریزی گفته است که شهید ثانی احتمال داده که مثیر الاحزان و ذوب النضار از آثار او نیست، بلکه تألیف نوهاش است که همنام او بود؛ اما علامه امین در اعیان الشیعة این سخن را نادرست شمرده و این دو کتاب را از آثار او دانسته و گفته است که اصلاً معلوم نیست که او نوه ای همنام خودش داشته است. ریحانة الادب (چاپ چهارم: کتابفروشی خیّام، 1374)، ج 8، ص 257 - 258.
-مثیرالاحزان کتابی است تاریخی دربارهٔ قیام امام حسین - ع - و شـامل سـه مقصد (بخش). تاریخ تألیف آن، به گفتهٔ نوری در لؤلؤ و مرجان (ص 143)، 24 سال پس از درگذشت ابن طاووس است. نویسنده در آغاز کتاب گفته است که چون مقتلهای موجود مفصل یا موجز است، به نگارش این کتاب پرداختم و آن را متوسط ساختم و «مطالبی در آن گنجاندم که بسیاری از مصنفان از آوردن آن اهمال کردند و مؤلفان از آن غفلت ورزیدند» (ص 15).
+مثیرالاحزان کتابی است تاریخی دربارهٔ قیام امام حسین -ع- و شـامل سـه مقصد (بخش). تاریخ تألیف آن، به گفتهٔ نوری در لؤلؤ و مرجان (ص 143)، 24 سال پس از درگذشت ابن طاووس است. نویسنده در آغاز کتاب گفته است که چون مقتلهای موجود مفصل یا موجز است، به نگارش این کتاب پرداختم و آن را متوسط ساختم و «مطالبی در آن گنجاندم که بسیاری از مصنفان از آوردن آن اهمال کردند و مؤلفان از آن غفلت ورزیدند» (ص 15).
-مقصد اول کتاب مشتمل است بر گزارشی از قیام امام تا ورود به کربلا. مقصد دوم دربارهٔ رخدادهای کربلا، و مقصد سوم در شرح وقایعی است که پس از شهادت آن حضرت رخ داد؛ از رفتن اسیران به کوفه و شام و مدینه و سخنان حضرت زینب - س - و امام سجاد - ع - و دیگران.
+مقصد اول کتاب مشتمل است بر گزارشی از قیام امام تا ورود به کربلا. مقصد دوم دربارهٔ رخدادهای کربلا، و مقصد سوم در شرح وقایعی است که پس از شهادت آن حضرت رخ داد؛ از رفتن اسیران به کوفه و شام و مدینه و سخنان حضرت زینب -س- و امام سجاد -ع- و دیگران.
 در مقصد سوم کتاب یک مطلب توجه برانگیز ملاحظه می‌شود: نویسنده گفته است اسیران اهل بیت پس از برگشت از شام به کربلا رفتند و در آنجا جابر بن عبدالله انصاری و دیگران را دیدند که برای زیارت قبر امام حسین آمده بودند. پس همگی در آنجا به عزاداری پرداختند (ص 107). احتمالاً نویسنده در این مطلب از سید ابن طاووس در کتاب ملهوف پیروی کرده است. بنابراین همهٔ سخنهایی که در بارهٔ این مطلب سید ابن طاووس گفته شده، در اینجا نیز گفتنی است.