پیاده روی اربعین: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
خط ۲۷: خط ۲۷:


==پیشینه==
==پیشینه==
به گفته برخی پژوهشگران، راهپیمایی در اربعین حسینی از زمان امامان معصوم(ع) در بین شیعیان رایج بوده  است. سید محمدعلی قاضی طباطبایی در کتاب تحقیق درباره اول اربعین سیدالشهداء (کتاب)، راهپیمایی اربعین را سیره مستمره شیعه از زمان ائمه خوانده که شیعیان در زمان بنی‌امیه و بنی‌عباس نیز به این حرکت پایبند بوده‌اند.<ref>قاضی طباطبایی، تحقیق درباره اول اربعین سید الشهدا، 1368ش، ص2.</ref>  
به گفته برخی پژوهشگران، راهپیمایی در اربعین حسینی از زمان امامان معصوم (ع) در بین شیعیان رایج بوده  است. سید محمدعلی قاضی طباطبایی در کتاب تحقیق درباره اول اربعین سیدالشهداء (کتاب)، راهپیمایی اربعین را سیره مستمره شیعه از زمان ائمه خوانده که شیعیان در زمان بنی‌امیه و بنی‌عباس نیز به این حرکت پایبند بوده‌اند.<ref>قاضی طباطبایی، تحقیق درباره اول اربعین سید الشهدا، 1368ش، ص2.</ref>  


گفته شده است پس از دوره [[شیخ انصاری]] این سنت فراموش شده بود و [[محدث نوری]] آن احیا کرد.<ref>[http://www.balagh.ir/content/6174 «زندگی‌نامه میرزا حسین نوری]»، منتشر شده در پایگاه اطلاع‌رسانی معاونت فرهنگی و تبلیغی دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم مورخ (8/فروردین/1395)</ref> نویسنده [[ادب الطف (کتاب)|کتاب ادب الطف]] در گزارشی از مراسم اربعین در کربلا، اجتماع در این مراسم را به اجتماع مسلمانان در [[مکه]] تشبیه و به حضور هیئت‌های [[عزاداری امام حسین|عزاداری]] در آن اشاره کرده که برخی به ترکی، عربی، فارسی و اردو مرثیه می‌خوانده‌اند. تعیین زمان دقیق آغاز پیاده روی اربعین به سبب کمبود منابع دشوار است. در برخی منابع، از گونه‌ای پیاده روی زیاتی در زمان حیات امامان شیعه سخن گفته‌اند. اما طبق قول مشهورتر سابقه‌ی این آیین حدودا به میانه‌ی قرن 13 بر میگردد و مرتضی انصاری (1214-1281ق) - از عمای بزرگ شیعه معاصر قاجار-از مبدعان اصلی آن بوده است. پس از وی برای مدتی این آیین کم رونق شد تا اینکه مجددا در اوایل قرن 14 به کوشش برخی از علمای شیعه از جمله محدث نوری احیا شد و از آن پس تا امروز، با افت و خیزهایی استمرار یافته است. از عوامل مؤثر بر حیات این آیین مخالفت کرده، از تعداد شرکت کنندگان در آن کاسته شده و برعکس، در مقاطعی که شیعیان به آزادی های سیاسی دست یافته اند، ان آیین رونق بیشتری یافته است.
گفته شده است پس از دوره شیخ انصاری این سنت فراموش شده بود و محدث نوری آن احیا کرد.<ref>[http://www.balagh.ir/content/6174 «زندگی‌نامه میرزا حسین نوری]»، منتشر شده در پایگاه اطلاع‌رسانی معاونت فرهنگی و تبلیغی دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم مورخ (8/فروردین/1395)</ref> نویسنده کتاب ادب الطف در گزارشی از مراسم اربعین در کربلا، اجتماع در این مراسم را به اجتماع مسلمانان در مکه تشبیه و به حضور هیئت‌های عزاداری در آن اشاره کرده که برخی به ترکی، عربی، فارسی و اردو مرثیه می‌خوانده‌اند. تعیین زمان دقیق آغاز پیاده روی اربعین به سبب کمبود منابع دشوار است. در برخی منابع، از گونه‌ای پیاده روی زیاتی در زمان حیات امامان شیعه سخن گفته‌اند. اما طبق قول مشهورتر سابقه‌ی این آیین حدودا به میانه‌ی قرن 13 بر میگردد و مرتضی انصاری (1214-1281ق) - از عمای بزرگ شیعه معاصر قاجار-از مبدعان اصلی آن بوده است. پس از وی برای مدتی این آیین کم رونق شد تا اینکه مجددا در اوایل قرن 14 به کوشش برخی از علمای شیعه از جمله محدث نوری احیا شد و از آن پس تا امروز، با افت و خیزهایی استمرار یافته است. از عوامل مؤثر بر حیات این آیین مخالفت کرده، از تعداد شرکت کنندگان در آن کاسته شده و برعکس، در مقاطعی که شیعیان به آزادی های سیاسی دست یافته اند، ان آیین رونق بیشتری یافته است.
=== ممنوعیت راهپیمایی===
=== ممنوعیت راهپیمایی===
در اواخر قرن 14 و با استیلای حزب بعث در عراق این آیین به افول گرایید. حزب بعث که این راهپیمایی را نمودی از قدرت سیاسی شیعیان می‌دانست، ابتدا کوشید با کمک تبلیغات گسترده از آن بهره برداری سیاسی شیعیان می دانست، ابتدا کوشید با کمک تبلیغات گسترده از آن بهره برداری سیاسی کند؛ اما با ناکامی مواجه شد و در پی مقابله با این آیین برآمد. اصرار شیعیان عراق به برگزاری پیاده روی و ممانعت رژیم، در سال های متعدد منجر به اعمال خشونت علیه زائران شد. گزارش هایی از تیراندازی زمینی و هوایی نیروهای نظامی به سوی زائران در سال های 1970م، 1975م و 1976م(1353، 1358 و 1359) در دست است. این حملات در سال 1977م/1360 به اوج رسید. در آن سال، نیروهای بعثی در نزدیکی کربلا به روی زتئران پیاده آتش گشودند. پس از آن برای مدتی پیاد روی اربعین ممنوع اعلام شد؛ گرچه با این وجود، برخی شیعیان به این ممنوعیت اعتنایی نمی کردند و مخفیانه خود را به کربلا رساندند.
در اواخر قرن 14 و با استیلای حزب بعث در عراق این آیین به افول گرایید. حزب بعث که این راهپیمایی را نمودی از قدرت سیاسی شیعیان می‌دانست، ابتدا کوشید با کمک تبلیغات گسترده از آن بهره برداری سیاسی شیعیان می دانست، ابتدا کوشید با کمک تبلیغات گسترده از آن بهره برداری سیاسی کند؛ اما با ناکامی مواجه شد و در پی مقابله با این آیین برآمد. اصرار شیعیان عراق به برگزاری پیاده روی و ممانعت رژیم، در سال های متعدد منجر به اعمال خشونت علیه زائران شد. گزارش هایی از تیراندازی زمینی و هوایی نیروهای نظامی به سوی زائران در سال های 1970م، 1975م و 1976م(1353، 1358 و 1359) در دست است. این حملات در سال 1977م/1360 به اوج رسید. در آن سال، نیروهای بعثی در نزدیکی کربلا به روی زتئران پیاده آتش گشودند. پس از آن برای مدتی پیاد روی اربعین ممنوع اعلام شد؛ گرچه با این وجود، برخی شیعیان به این ممنوعیت اعتنایی نمی کردند و مخفیانه خود را به کربلا رساندند.
۱۰٬۰۷۲

ویرایش