عبدالرحمن جامی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

پرش به ناوبری پرش به جستجو
۱۱ بایت اضافه‌شده ،  ‏۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۷
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «نور الدّین عبد الرحمن بن احمد جامی مشهورترین شاعر آخر عهد تیموریست که باید ا...» ایجاد کرد)
 
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۱: خط ۱۱:
'''در جلالت قدر و منقبت امام سجاد «ع»:'''
'''در جلالت قدر و منقبت امام سجاد «ع»:'''


{{شعر}}
{{ب| پور عبد الملک به نام هشام‌|در حرم بود با اهالی شام <ref>این اشعار مربوط است به مدیحه‌ی فرزدق شاعر (ابو فراس) که خلاصه‌ی آن چنین است: سالی هشام پسر عبد الملک به حج رفت و گروهی از بزرگان شام همراه او بودند. روزی در طواف به خاطر انبوهی مردم نتوانست دست خود را به حجر الاسود برساند. در این هنگام امام علی بن حسین (ع) به طواف آمد. چون نزدیک رکن رسید مردم به کنار رفتند تا او به آسانی دست خود را بر رکن بساید. حرمتی که مردم بدان حضرت نهادند در دیده‌ی شامیان بزرگ و شگفت آمد. از هشام پرسیدند: این مرد کیست که مردم این چنین او را رعایت می‌کنند!؟ هشام گفت: نمی‌دانم!- فرزق شاعر که در آن جمع بود گفت: امّا من او را می‌شناسم. و در همان حال بیت‌هایی را در شناساندن وی و ستایش او سرود که زیباترین سروده‌ی فرزدق می‌باشد. هذا الذی تعرف البطحاء و طاته‌و البیت یعرفه و الحلّ و الحرم این کسی است که بطحا، جای پایش را می‌شناسد و حرم و پیرامون حرم بدو آشناست الی آخر. (ر. ک زندگانی علی بن الحسین (ع) دکتر سید جعفر شهیدی؛ دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1365 ه. ش، تهران ص 113 به بعد.)</ref> }}
{{ب| پور عبد الملک به نام هشام‌|در حرم بود با اهالی شام <ref>این اشعار مربوط است به مدیحه‌ی فرزدق شاعر (ابو فراس) که خلاصه‌ی آن چنین است: سالی هشام پسر عبد الملک به حج رفت و گروهی از بزرگان شام همراه او بودند. روزی در طواف به خاطر انبوهی مردم نتوانست دست خود را به حجر الاسود برساند. در این هنگام امام علی بن حسین (ع) به طواف آمد. چون نزدیک رکن رسید مردم به کنار رفتند تا او به آسانی دست خود را بر رکن بساید. حرمتی که مردم بدان حضرت نهادند در دیده‌ی شامیان بزرگ و شگفت آمد. از هشام پرسیدند: این مرد کیست که مردم این چنین او را رعایت می‌کنند!؟ هشام گفت: نمی‌دانم!- فرزق شاعر که در آن جمع بود گفت: امّا من او را می‌شناسم. و در همان حال بیت‌هایی را در شناساندن وی و ستایش او سرود که زیباترین سروده‌ی فرزدق می‌باشد. هذا الذی تعرف البطحاء و طاته‌و البیت یعرفه و الحلّ و الحرم این کسی است که بطحا، جای پایش را می‌شناسد و حرم و پیرامون حرم بدو آشناست الی آخر. (ر. ک زندگانی علی بن الحسین (ع) دکتر سید جعفر شهیدی؛ دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1365 ه. ش، تهران ص 113 به بعد.)</ref> }}


۱۰٬۰۷۲

ویرایش

منوی ناوبری