اذن میدان: تفاوت میان نسخه‌ها

آنگاه آیۀ «فَمِنْهُمْ مَنْ قَضىٰ نَحْبَهُ<ref>احزاب 23.</ref>...» را مى‌خواند. <ref>عوالم(امام حسین)،ص 258.</ref> امام نیز گاهى به کسى اذن میدان نمى‌داد (مثل مادر یا همسر بعضى از یاران) و به بعضى دیر اجازه مى‌داد و آن شخص با اصرار زیاد، موافقت امام را جلب مى‌کرد، مثل میدان رفتن [[حضرت قاسم (ع)]]، جون غلام [[ابوذر]]، [[فرزندان مسلم بن عقیل]] و...گاهى نیز بعضى اذن مى‌طلبیدند تا به میدان رفته، با دشمن حرف بزنند و اتمام حجّت کنند، مثل رخصت خواهى [[یزید بن حصین همدانى]]. <ref>بحار الأنوار،ج 44،ص 318.</ref> در میدان رفتن ابا الفضل (ع) نیز [[امام حسین (ع)]] دیر اجازه داد، چرا که او سقّاى خیمه‌ها و اطفال و علمدار سپاه امام بود.