نوحه: تفاوت میان نسخه‌ها

  «نوحه» در نخست به معنی بیان مصیبت، گریه کردن به آواز، شیون و زاری بر مرده، و در اصطلاح، گونه‌ای از شعر سوگ مذهبی است که در رثای امامان شیعه به‌خصوص امام  حسین (ع) و یارانش در مراسم و آیین‌های عزاداری توسط نوحه‌خوان یا مداح با آواز و ریتم خاص خوانده می‌شود. از منظر موسیقایی، نوحه آوازهای اندوهناکی است که اغلب از گوشه‌های ردیفی گرفته شده‌اند یا برداشتی از مقام‌های آوازی موسیقی نواحی مختلف هستند. به شاعر نوحه، «نوحه‌سرا» و به خواننده‌ی آن در مجالس و مراسم، «نوحه‌خوان» یا « نائح» می‌گویند. برخی آیین‌های عزاداری (نظیر سقایی و سنگ‌زنی) نوحه‌های خاص خود را دارند. هنگام خواندن نوحه، عزاداران همراه آن سینه یا زنجیر یا سنگ می‌زنند و معمولاً بخشی از آن را با هدایت نوحه‌خوان تکرار کرده و همخوانی می‌کنند.  

زبان اصلی نوحه، فارسی است؛ اما شیعیان ترک، عرب، کرد، هندی و صاحبان گویش‌های محلی نیز نوحه-های خاصی خود را دارند. نوحه در همه‌ی قالب‌های شعر فارسی به ویژه «مسمط مستزاد»، «چارپاره»، «ترجیع‌بند» و «بحر طویل» سروده می‌شود. نوحه دارای سه مؤلفه‌ی شعر، موسیقی و ریتم است که هماهنگی بین آن‌ها اهمیت بسیار دارد و در موفقیت اجرای آن اثرگذار است. شعر نوحه اغلب دارای وزن، قافیه و مشخصات شعر سنتی فارسی است. سرودن نوحه نیازمند شناخت آهنگ‌ها، ممارست و تجربه‌ی کافی در به‌کارگیری واژه‌ها برای القای موسیقی کلامی، آشنایی با فرهنگ مردم و مهارت شعری است. نوحه‌سرایان می‌کوشند در سرودن نوحه از کلام ساده، الفاظ آشنا و بدون تکلف و بندهای کوتاه استفاده کنند. گاهی نیز در سرایش نوحه یا در خواندن آن، لحن عامیانه و نزدیک به زبان محاوره‌ای یا لهجه‌های محلی اتخاذ می‌شود. نوحه‌ها نقش مؤثری در حفظ نغمات و ردیف دستگاه‌های موسیقی ایرانی داشته‌اند.