وداع: تفاوت میان نسخه‌ها

'''الوداع'''، بدرود گفتن، خدا حافظى کردن، نیایشى که در هنگام مسافرت و مفارقت از یکدیگر بر زبان مى‌آورند، به معناى «خدا نگهدار».<ref>''لغت‌نامه،دهخدا.''</ref>

در حادثۀ نهضت عاشورا، وداع در مواردى دیده مى‌شود. [[امام حسین (ع)]] هنگامى که پس از مرگ [[معاویه]] و اصرار والى مدینه براى بیعت گرفتن از او، مى‌خواهد از مدینه خارج شود، به زیارت قبر پیامبر رفته و با او خداحافظى مى‌کند و عازم مکّه مى‌شود، وداعى آمیخته با اشک و اندوه فراق، که در همانجا به خواب مى‌رود و رسول خدا را در خواب مى‌بیند. با قبر مادرش و برادرش هم وداع مى‌کند.<ref>''حیاة الامام الحسین،ج 2،ص 259 و 261.''</ref> وداع دیگر در روز عاشورا و کربلاست.

=== وداع در روز عاشورا ===

'''وداع اوّل'''، آنگاه بود که به خیمه‌ها آمد و از خواهرش زینب، پیراهنى کهنه طلبید تا از زیر لباس بپوشد و در این وداع بود که [[علی اصغر (ع)|على اصغر (ع)]] را به آغوش گرفت تا با او نیز وداع کند، تیرى گلوى او را از هم درید.

'''وداع دیگر''' با فرزندش [[زین العابدین «ع»|امام سجاد (ع)]] بود که درون خیمه انجام گرفت.

'''وداعى''' هم با دخترش [[سکینه|سکینه (س)]] داشت که بسى جانسوز بود و این در همان '''وداع آخر''' بود که حضرت با زخم‌هایى که از آنها خون مى‌آمد براى خدا حافظى به میان اهل بیت (ع) آمد و با جملۀ «''استعدّوا للبلاء و اعلموا انّ اللّه تعالى حامیکم و حافظکم...''» آنان را به صبر دعوت کرد<ref>''مقتل الحسین،مقرّم،ص 337.''</ref> و چون خواست براى کارزار نهایى به میدان رود، همه را اینگونه خطاب کرد:

«''یا سکینة یا فاطمة یا زینب و یا امّ کلثوم! علیکنّ منّى السّلام...''»<ref>''معالى السبطین،ج 2،ص 25.''</ref> و این نشان دیدار آخر بود. اهل بیت (ع) چون یقین کردند که دیگر او را نخواهند دید، به شدّت گریستند.

=== روضه وداع ===

==پی نوشت==