روضه: تفاوت میان نسخه‌ها

اشک ریختن و گریستن در مصائب [[اهل بیت (ع)|اهل بیت(ع)]] نشانۀ عشق به آنان است و علاوه بر سازندگیهاى تربیتى براى سوگوار، موجب اجر و پاداش الهى در آخرت و بهره‌مندى از شفاعت [[حسین بن على (ع)|اباعبدالله الحسین]] است.

معناى روضه در اصل، باغ و بوستان است،امّا سبب اشتهار مرثیه‌خوانى به«روضه»آن است که مرثیه‌خوانان در گذشته،حوادث کربلا را از روى کتابى به نام«[[روضة الشهداء]]» مى‌خواندند که تألیف ملاحسین کاشفى است.

ملاحسین کاشفى (متوفاى ۹۱۰ هجرى) یکى از دانشمندان و خطباى با قریحه و خوش آواز سبزوار در قرن نهم هجرى بود، در زمان سلطنت سلطان حسین بایقرا(۸۷۵-۹۱۱ ه. ق)به هرات، مرکز حکمرانى این پادشاه رفت و چون حافظه‌اى توانا و قریحه‌اى سرشار و آوازى گیرنده و مطبوع داشت و خطیبى دانشمند بود،بزودى شهرت یافت و مجالس وعظ و ذکر او بسیارى را به خود جلب کرد و مورد توجّه پادشاه و شاهزادگان و اعیان و اکابر دولت و وزیر فاضل و هنرمند هنرپرور او «امیر على شیرنوایى»قرار گرفت.کاشفى دانشمندى فصیح و بلیغ و شاعر پرکار بود و بیش از چهل کتاب و رساله تألیف کرد.از جملۀ آنها«روضة الشهداء»بود.کاشفى کتاب روضة الشهدا را در واقعۀ کربلا به فارسى نوشت و چون مطالب این کتاب را در مجالس عزادارى از روى کتاب بر سر منبر مى‌خواندند،خوانندگان این کتاب به«روضه‌خوان » معروف شدند و بتدریج خواندن روضه از روى کتاب منسوخ شد و روضه‌خوانها مطالب کتاب را حفظ کرده و در مجالس عزادارى مى‌خواندند.در زمان صفویّه اقامۀ عزادارى بسیار رواج گرفت.» <ref>موسیقى مذهبى ایران،ص ۸.</ref>

کتاب روضة الشهدا که حاوى ذکر مقتل و حوادث کربلا بود،در قرن دهم توسّط محمد بن سلیمان فضولى به ترکى ترجمه شد، با نام«حدیقة السعداء». <ref>فصلنامۀ هنر(وزارت ارشاد اسلامى)ج ۲،ص ۱۵۷.این مأخذ،مقالۀ مبسوطى دربارۀ تاریخچۀ تعزیه‌خوانى دارد،ص ۱۵۶ تا ۱۷۳.</ref> در اینجا نمونه‌اى از متن روضة الشهداى واعظ کاشفى را جهت آشنایى مى‌آوریم،که نثرى زیبا و ادبى است:«...آخر نظرى کن به حسرت آدم صفى و نوحۀ نوح نجى و در آتش انداختن ابراهیم خلیل و قربانى کردن یعقوب در بیت الأحزان و بلیّت یوسف در چاه و زندان و شبانى و سرگردانى موسى کلیم و بیمارى و بى‌تیمارى ایّوب و ارّۀ شکافندۀ بر فرق زکریّاى مظلوم و تیغ زهر آبداده بر حلق یحیى معصوم و الم لب و دندان سرور انبیاء،و جگر پاره‌پارۀ حمزۀ سید الشهدا و محنت اهل بیت رسالت و مصیبت خانوادۀ عصمت و سرشک دردآلود بتول عذرا و فرق خون‌آلودۀ علىّ مرتضى(ع)و لب زهر چشیدۀ نور دیدۀ زهرا و رخ به خون آغشتۀ شهید کربلا و دیگر احوال بلاکشان این امّت و محنت رسیدگان عالى همّت همه با جان غم اندوخته در کانون غم و الم سر تا پاى سوخته.

<br />

{|

|

|روان گردد از دیده‌ها خون دل <ref>درآمدى بر نمایش و نیایش در ایران،جابر عناصرى،ص ۷۹.</ref>

از آنجا که مرثیه‌خوانى و ذکر مصیبت،سنت پسندیدۀ دینى در احیاء خاطره و نام و فضایل اهل بیت پیامبر است،بجاست که اهل منبر و مدّاحان و ذاکران،با توجّه به اهمیت و نقش بسزاى روضه‌خوانى،در ارائۀ الگوهاى شایسته بکوشند و چهرۀ خوبى از ائمّه و معصومین ارائه کنند.در این زمینه،به درستى و صحّت مطالب نقل شده،اعتبار منابع مورد استفاده،استوارى و زیبایى اشعار انتخابى و دورى کردن از هر حرف و روضه و شعرى که با مقام والاى اولیاء خدا ناسازگار است توجه داشته باشند. <ref>در زمینۀ آداب اهل وعظ و منبر،از جمله ر.ک:«لؤلؤ و مرجان»،مرحوم میرزا حسین نورى.</ref> در فضیلت گریست و گریاندن افراد براى امام حسین(ع)به این حدیث توجه کنید:امام صادق(ع)فرمود:«من انشد فى الحسین علیه السلام بیت شعر فبکى و ابکى عشرة فله و لهم الجنّة» <ref>کامل الزیارات،ص ۱۰۵.</ref> هر کس دربارۀ حسین(ع)شعرى بگوید و گریه کند و ده نفر را بگریاند،براى او و آنان بهشت است.

<references />