نخل‌گردانی: تفاوت میان نسخه‌ها

  | زمان برگزاری = [[روز عاشورا]]

  | مکان برگزاری = حسینیه‌ها، تکایا و محل‎های برگزاری [[عزاداری]]

  | گستره جغرافیایی  = [[ایران]] و [[عراق]]

  | منشأ تاریخی  =  دوره [[صفویه]]

اتاقک سیاه‎پوش در این مراسم هیچ شباهت و ارتباطی با درخت نخل یا خرما ندارد و در علت نامگذاری آن نظرات مختلفی وجود دارد. اسناد تاریخی، ریشه این رسم را در ایران، مربوط به  دوره [[صفویه]] می‎دانند.

استفاده از واژه نخل و اطلاق این عنوان بر رسم تابوت‎گردانی امام سوم شیعیان، به دوره صفوی بازمی‎گردد. این مراسم با تشریفاتی کم و بیش شبیه به امروز در دوره صفویه و در مناطق مرکزی و کویری ایران، رواج داشته است.<ref> خاکی، محمدرضا و دیگری، ریخت‌شناسی آیین نخل‌گردانی، ص 10.</ref> به همین دلیل برخی از پژوهشگران، آیین نخل‌گردانی را از بدعت‌های حکومت صفویه می‌دانند.<ref>آیتی، عبدالحسین، تاریخ یزد، ص244.</ref>

==شکل و ساختمان نخل عزا==

[[پرونده:نخل عریان.jpg|200px|بندانگشتی|نخل عریان]]

نخل، اتاقکی چوبی و حجیم به شکل مکعب مستطیل و با بامی شیروانی مانند است. چارچوب آن، بر اساس کوچک یا بزرگی، دارای چوب‌بستی با یک کف‌بند شامل هشت تا بیست تیرچه چوبی و الوار و چهار تا دوازده ستون چوبی بلند است. تنه نخل از به هم پیوستن تعدادی ترکه و تیرک و دستک و چند قید و بست تشکیل شده؛ دو جبهه جلو و عقب نخل نیزچوبی و معمولاً مشبک است. <ref>بلوکباشی، علی، نخل‌گردانی...، ص 41.</ref>{{سخ}}

اسکلت نخل شبیه به یک اتاق‌ مشبک اسـت. ارتفاع‌ قسمت‌ جلوی این اتاق بیش از‌ دیواره‌ عقبی آن است. در نتیجه، سقف اتاق از جلو به عقب، به طرف پایین‌، شیب‌دار‌ است. قسمت بالای دیواره‌های جلویی‌ و عقبی‌ نخل‌، معمولاً به شکل کمان‌ یا‌ به شکل زوایه می‌باشد‌. فاصله‌ سطح قاعده نخل تا زمین، چهل تا پنجاه سانتیمتر است. این فاصله به اندازه‌ای است‌ که‌ هنگام بلند کردن نخل از زمین‌، کمترین‌ فشار به‌ افراد‌ وارد‌ می‌شود. معمولا ارتفاع دیواره جلویی‌ نخل 5/2 تا 5/3 متر میباشد. فاصله پایه‌های دستگیره‌ای، به اندازه‌ای است که چند نفر‌ بین آن قرار گیرند و هر پایه را‌ دو‌ تا‌ چهار‌ نفر‌ به دست می‌گیرند‌.<ref>جمشیدی گوهرریزی، مهدیه، نخل و نخل‌گردانی در استان یزد، ص60.</ref>

نخل در واقع به معنای درخت خرما‌ است و علت نام‌گذاری نخل عزا به نام این درخت چندان مشخص نیست، شاید مهم‌ترین علت رواج این نام و رسم، این باشد که در روایات و اعتقادات‌ مـردم‌، پیکر‌ مـقدس امـام حسین(ع)، بر روی شاخه‌های درخت خرما قرار گرفته وبه محل دفن حمل شده‌ است‌. <ref>سید علی زاده،سید احمد و دیگری، نخل‌گردانی، ص46.</ref>{{سخ}}

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

طبق رسومات آیین نخل‌گردانی در واقع در دو بخش برگزار می‎گردد؛ نخست نخل‌آرایی، نخل‌بندی یا همان آماده‌سازی و به اصطلاح آرایش نخل عزا، دوم نخل‌گردانی و یا نخل‎برداری. <ref>خاکی،محمد رضا و دیگری، ریخت شناسی آیین نخل‌گردانی، ص11-12.</ref>

به تزیین و آرایش نخل، نخل بستن می‎گویند. نخل را در‌ نخستین‌ دهـه محرم و بیشتر در دو سه روز پیش از تاسوعا می‎بندند.

بـرای بـستن نخل، نخست همه سطح آن را با پارچه‌های سیاه و سبز و طاق شال و ترمه می‌پوشانند. این پوشش، به خصوص در دو سمت پیشانی و عقب با شاخه‌های گل‌، شمشاد‌، آینه و زیورهای گوناگون تزیین می‌شود. شـمشیر، خنجر، دشنه، سپر و کلاه‌خود، و چند فانوس‌، چراغ‌ لاله‌ یا شمع بزرگ، چند بیرق کوچک، نظر‌ قربانی‌، چهل بسم‌اللّه و چند شمایل از امامان از دیگر زیورهای نخل است.{{سخ}}

گاهی روی نخل یک دستار سبز و شـال کمـر‌ و ردایی‌ به‌ نشانه لباس امام می‌گذارند و معمولا زنگی از سقف نخل آویزان است که هنگام حمل‌ نخل‌ با به صدا در آمدن آن نخل‌کشان و افـراد دسـته صلوات می‌فرستند. <ref>جمشیدی گوهرریزی، مهدیه، نخل و نخل‌گردانی در استان یزد، ص61-62.</ref>

کسی که نخل را تـزیین می‌کند، از کارآزمـودگی و مهارت خاصی برخوردار است. این فرد را اصـطلاحا «نـخل‌بند»، «نـخل پیونـد»، «نـخل آرا» ودر بـسیاری از مناطق ایران، «بابا» یا‌ «بابای‌ نخل‌» یا «نخلی» می‌نامند.

 

[[پرونده:حمل نخل.jpg|250px|بندانگشتی|حمل نخل]]

در برخی مناطق یک مرد روی چوب‎بست جبهه جلوی نخل می‌نشیند و نخل‌کشان را در حمل نخل راهنمایی می‌کند. در برخی مناطق، یک یا دو نفر‌ سـیاه‌پوش‌ در دو جبهه جلو و عقب نخل می‌نشینند؛ در تمام مسیر حرکت نخل، قرآن و چاووشی می‌خوانند و سنج مـی‌زنند. در شهرهای دیگری، سنج‎زنان هـمراه بـا علم‎کشان و بیرق‎داران دسته در پیش دسته نخل‌گردانان حرکت می‌کنند‌ و سنج‌ می‎نوازند.{{سخ}}

ناظم یا راهنمای نخل‎کشان چند گام پیشتر از نخل حرکت می‎کند و مسیر تعیین شده و مرسوم را به آن‌ها نشان می‌دهد و حرکتشان را در حمل نخل تنظیم و هـدایت‌ می‎کند‌. <ref>جمشیدی گوهرریزی، مهدیه، نخل و نخل‌گردانی در استان یزد، ص65.</ref>{{سخ}}

برای برداشتن نخل در مناطق مختلف، سنت های خاصی وجود دارد برخی‌ از آن‎ها همچنان رعایت می‌شود. به عنوان نمونه در بلند کردن نخل، برداشتن هر پایه آن‌ ‌، مـخصوص صنف، طایفه یا اهل محل خاصی بود و معمولا‌ این حق موروثی بوده است به عنوان مثال در نصرآباد پیشکوه یزد، هر پایه مخصوص صنف‌های نجار، آهنگر، قصاب‌، دبـاغ‌، سـراج‌، مـیرآب و مانند آن بوده و امروزه نـیز این ‌ رسـم‌ تا حدودی در این محله و همچنین میبد و تفت و برخی نقاط دیگر پابرجاست.<ref>سید علی زاده،سید احمد و دیگری، نخل‌گردانی، ص47.</ref>

 

 

 

 

منبع مقاله: [http://fa.wikishia.net/view/%D9%86%D8%AE%D9%84%E2%80%8C%DA%AF%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D9%86%DB%8C ویکی شیعه مکتب مجازی اهل بیت (ع)]

* آیتی، عبدالحسین،(1317)، تاریخ یزد، یزد، نشرمولف.

* بلوکباشی، علی، نخل‌گردانی، نمایش تمثیلی از جاودانگی حیات شهیدان، تهران، دفتر پژوهشهای فرهنگی، 1380.