اذن میدان: تفاوت میان نسخه‌ها

رخصت و اجازه براى میدان رفتن. رسم جنگاورى در قدیم بوده که براى نبرد تن به تن، افراد از فرمانده رخصت مى‌گرفتند تا به میدان کارزار روند. در [[حماسه عاشورا|حماسۀ عاشورا]]، یاران سید الشهدا (ع) براى رفتن به میدان از آن حضرت، رخصت مى‌گرفتند. معمولا اذن گرفتنشان با سلام بود، جلوى خیمۀ امام مى‌آمدند و به عنوان سلام وداع مى‌گفتند:

السلام علیک یا ابن رسول الله.

«و علیک السلام و نحن خلفک»

سلام بر تو،ما نیز در پى تو مى‌آییم.

آنگاه آیۀ «فَمِنْهُمْ مَنْ قَضىٰ نَحْبَهُ<ref>''احزاب 23.''</ref>...» را مى‌خواند. <ref>''عوالم(امام حسین)،ص 258.''</ref> امام نیز گاهى به کسى اذن میدان نمى‌داد (مثل مادر یا همسر بعضى از یاران) و به بعضى دیر اجازه مى‌داد و آن شخص با اصرار زیاد، موافقت امام را جلب مى‌کرد، مثل میدان رفتن [[حضرت قاسم (ع)]]، جون غلام [[ابوذر]]، [[فرزندان مسلم بن عقیل]] و...گاهى نیز بعضى اذن مى‌طلبیدند تا به میدان رفته، با دشمن حرف بزنند و اتمام حجّت کنند، مثل رخصت خواهى [[یزید بن حصین همدانى]]. <ref>''بحار الأنوار،ج 44،ص 318.''</ref> در میدان رفتن ابا الفضل (ع) نیز [[امام حسین (ع)]] دیر اجازه داد، چرا که او سقّاى خیمه‌ها و اطفال و علمدار سپاه امام بود.

* ''جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص40-41.''