جیحون یزدى: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جیحون یزدی''' (زاده 1250 در یزد- درگذشته 1302 در کرمان) از شعرای دهه‌ی انتهای سده‌ی سیزدهم و ابتدای سده‌ی چهاردهم بود.

محمد یزدى ملقب به نواب، مشهور به تاج الشعراء و متخلّص به «جیحون» بود. وى تحصیلات متداولۀ زمانۀ خود در زادگاهش یزد فراگرفت و به سبب آزردگى‌هایى که از همشهریانش داشت ترک وطن کرد و چندى در ایران، هندوستان و اسلامبول به سیاحت پرداخت. وی سرانجام در کرمان اقامت گزید و در 52 سالگى در همین شهر درگذشت. <ref>''سخنوران نامى معاصر ایران''، ج 2، ص 1029.</ref>

جیحون یزدى از شعراى پرآوازۀ آیینى در عصر ناصرى است. اگرچه او در غزل از سبک عراقى پیروى مى‌کند، ولى وجهۀ غالب شعرى او از لحاظ سبک‌شناسى، در سبک خراسانى شکل مى‌گیرد، خصوصا قصاید و مسمطات او که نشان مى‌دهد سرایندۀ آن‌ها از ادامه دهندگان راه بانیان نهضت بازگشت ادبى است. وى در اغلب قالب‌هاى شعرى طبع‌آزمایى کرده ولى در سرودن مسمط و قصیده قدرت هنرى و خلاقیت‌هاى ذوقى و کلامى خود را بیشتر آشکار ساخته است. جیحون علاوه بر شعر در نثر نیز تواناست، وی مجموعه‌ای به «نام نمکدان» دارد که به سبک گلستان سعدی نگاشته شده است.<ref>سخنوران نامی معاصر ایران؛ ج 2، ص 1029.</ref> مسمط وى در منقبت امیر مؤمنان على (ع) که با تشبیبى بسیار زیبا آغاز مى‌شود، از بهترین آثار منظوم آیینى اوست. علاوه بر آن چند مربع ترکیب و مثنوى و مخمس عاشورایى دارد که از زمانۀ او تاکنون مورد استفاده شیفتگان ادب عاشورا و ستایشگران [[آل اللّه]] قرار داشته و نام او را زنده نگاه داشته است.