وقار شیرازى: تفاوت میان نسخه‌ها

'''وقار شیرازی''' (زاده 1233 ه.ق در شیراز- درگذشته 1298 در شیراز) شاعر مرثیه سرای ایرانی در دوره قاجار بود.

میرزا احمد وقار شیرازى، فرزند ارشد وصال شیرازى (1197-1262) از شعراى نام آشناى سده سیزدهم هجرى، در محضر پدر خود فنون شعر و ادب و نیز هنر خوشنویسى را به کمال آموخت و از دیگر رشته‌هاى علوم نیز بهره‌مند بود. وى سه سال پس از فوت پدرش به همراه برادر کوچک‌تر خود -محمود حکیم- راهى هند گشت؛ درهمان‌جا مثنوى مولوى را به خط خوش نوشته و در بمبئى به چاپ رساند. او همچنین مثنوى بهرام و نوروز را نیز به هنگام اقامتش در آن هند سرود. میرزا احمد پس از بازگشت به شیراز و مسافرت‌هایى به تهران و کربلا سرانجام در سن 66 سالگى بدرود حیات گفت و در حرم مطهر احمد بن موسى معروف به شاه چراغ در کنار پدرش به خاک سپرده شد.

وقار شیرازى نیز ادامه دهنده سبک شعرى پیروان نهضت بازگشت بوده و قصاید خود را به سبک متقدمین مثنویات را به شیوه نظامى و جامى و غزلیات مراثى خود را در سبک عراقى سروده است. وی داراى دو ترکیب دوازده بند عاشورایى در رثاى سالار شهیدان و شهداى کربلا است که یکى را به اقتضاى دوازده بند محتشم کاشانى سروده است.

* دیوان اشعارش<ref>بخش اول آن به اهتمام استاد ماهیار نوایى به کوشش دانشکده ادبیات تبریز در سال 1348 چاپ و منتشر شده است</ref>.<ref>''همان''،ص 701.شرح احوال و آثار او را مى‌توان در آثار ''العجم تاریخ ادبیات ایران تالیف براون''،ج 5،''حدیقة الشعراء''،ج 3،خاندان وصال شیرازى،''ریحانة الادب''،ج 6،''صبح گلشن''،''طرائق الحقایق''،ج 3،''فارسنامه ناصرى''، ج 2،''گلشن وصال''،''المآثرو الآثار'' و ''مجمع الفصحاء'' پى گرفت.</ref>

=== اشعار ===

==== دوازده بند ====

 

*محمد علی مجاهدی، ''کاروان شعر عاشورا''،زمزم هدایت، ج1، ص 326-334.