آب: تفاوت میان نسخه‌ها

در حادثۀ کربلا،آب و عطش لازم و ملزوم یکدیگرند. کاروان ابا عبد الله،کنار فرات فرود آمد،لیکن سپاه ابن سعد، فرات را به محاصره گرفت و آب را به روى امام حسین «ع» و اهل بیت و اصحابش بست و میان امام و آب فاصله انداختند تا هم زودتر حسین «ع» را به تسلیم وادارند و هم از خاندان رسالت انتقام بگیرند. به نقل مورّخان،از سه روز قبل از عاشورا با محاصرۀ فرات، خیمه‌گاه امام در مضیقۀ بى‌آبى قرار گرفت و کودکان اهل بیت را با دیدن رود فرات، تاب تحمّل عطش کمتر مى‌شد. منع آب از زنان و کودکان و افراد عادى (بویژه غیر نظامیان) در همۀ ادیان و مذاهب، غیر قانونى و عملى غیر انسانى است؛بویژه در اسلام.

سپاه اموى با بستن آب به روى یاران و فرزندان حسین «ع»،این کار خلاف شرع و مغایر با شرافت انسانى و جرم جنگى را مرتکب شدند و کسانى همچون [[مهاجر بن اوس]]، [[عمرو بن حجّاج]] و [[عبد اللّه بن حصین]] به این عمل مباهات مى‌کردند و زخم زبان مى‌زدند که: حسین!از این آب، درندگان و پرندگان مى‌خورند ولى تو حق ندارى از آن بچشى!

 

مسأله «آب» ،در ابعاد و صحنه‌هاى مختلف نهضت عاشورا مطرح است،از قبیل: [[فرات و نهر علقمه]]، [[مشک و عباس]]، [[کودکان و العطش]]، [[على اصغر و تیر حرمله]]، [[سقایى و علمدارى]]، [[سنگابخانه]]، [[آب خنک و سلام بر حسین]]، [[غسل زیارت]]، [[لبهاى تشنه]]، [[بستن آب در کربلا]]، [[مراسم طشت‌گذارى]]، [[مهریۀ فاطمه]]، [[برداشتن کام با آب فرات]]، [[سیراب کردن سپاه حرّ]] و...که دربارۀ هر کدام مى‌توانید به عنوان خاصّ آن در این فرهنگ مراجعه کنید.

 

تشنگى کودکان و شهادت حسین با لب تشنه از فرازهاى برجستۀ این حادثه است. وقتى امام سجاد «ع» نیز پیکر امام را دفن کرد، با انگشت روى قبر پدر نوشت: «هذا قبر الحسین بن على بن ابى طالب،الّذى قتلوه عطشانا».

 

 

 

 

خاتم ز قحط آب ، سلیمانِ کربلا<ref>محتشم کاشانی</ref>

 

 

خون ریخت ز دیدگان و خوناب شد ، آب

 

 

 

 

 

 

 

 

دشت دریا شد و آب از سرافلاک گذشت<ref>نصرالله مردانی </ref>

 

آب ، رمز طلب و تشنگی و الگوی عطشهای حیات بخش است و آنان که از آب هم استغنا و بی نیازی نشان می دهند و تشنگی را طالبند ، به آب حیات و سیرابی جان می رسند . به گفته مولانا :

 

 

تا بجوشد آبت از بالا و پست

 

* ''جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص19-20.''