فدایى مازندرانى: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب|آن کس که از نفاق ندادت دمى امان| یا رب! به هردو کون امانش بریده باد}}

{{ب|چون جان خود نکرد «فدائى» فداى تو| مرغ حیاتش از قفس تن پریده باد}}  

{{م|یا رب! مرا از آتش دوزخ عتیق<ref>آزاد.</ref> ساز}}

{{ب|نورش ز دیده برد غم نور دیده‌اش| یعنى شبیه ختم رسل: اکبر آه آه!}}  

{{ب|گاهى به ناله گفت که اى خواهر! اَلوداع| گاهى به گریه دید رخ دختر آه آه!}}  

{{ب|آمد به رزمگاه چو آن شاه بى‌ سپاه| تنها به کام خشک و دو چشم تر آه آه!}}  

{{ب|گفتا که اى سپاه اگر باشدم گناه| او را گناه چیست که درین برّ؟ آه آه!}}  

{{ب|از کف فشاند خون گلویش به سوى چرخ| یک قطره برنگشت از آن دیگر، آه آه!}}  

{{ب|آن دم کشید اصغر لب تشنه از جگر| آهى که سوخت از تف آن، اختر آه آه!}}

{{ب|از بهر کشتن شترى، کرد حق غضب| بر قتل شیرخواره شیر نر، آه آه!}}  

{{م|سرِّ حدیث «یُمهِل و لا یمهل»<ref>صورت کامل این حدیث در روضة الشهدا هم آمده است: در ان اللّه یمهل و لا یهمل. ر. ک: به پاورقى، ص 120 دیوان فدایى مازندرانى.</ref> است آن<ref>همان، ص 117 تا 120.</ref> }}

{{ب|گفتى: ز چرخ آمده روح الامین به خاک |گفتى: ز دار عیسى گردون نشین فتاد }}

{{ب|برجیس مشتریش شد از منظر ششم| کیوان به خاک از فلک هفتمین فتاد}}  

{{ب|یأجوج فتنه، گشت عجب‌کاران به دهد| ز آن رخنه‌اى که در سدِ دین مبین فتاد}}  

{{ب|بر تخت زر یزید پلید لعین نشست| بر روى خاک پیکر سلطان دین فتاد }}

{{ب|هرگز به روى خاک نه شاهى چنان نشست| هرگز ز بام چرخ نه ماهى چنین فتاد }}

{{ب|چون مرغ پرشکسته و چون صید زخمدار| بر روى خاک آن بدن نازنین فتاد}}  

{{ب|در حیرتم که لاله دلش داغدارِ کیست؟| سنبل گشوده گیسوى و آشفتۀ تارِ کیست؟}}  

{{ب|از آهوان وحشى آن سرزمین بپرس| (کاین صید دست‌وپا زده در خون)<ref>وامى از محتشم کاشانى.</ref> شکار کیست؟}}   

{{م|خاکش مگر گل است؟ نه! گل سینه چاک اوست}}  

{{م|گُل پاى در گِلى است به جایى که خاک اوست<ref>همان، ص 170 و 171.</ref>}}

{{ب|از محنتش چه عامى و عارف چه نیک و بد| در ماتمش چه پیر و چه برنا گریستند}}   

{{ب|چون شد روانه شاه شهیدان سوى مصاف| اندر قفاش عترت طاها گریستند}}   

{{ب|چون ماند زیب دامن زهرا به روى خاک| آن دم رسول و حیدر و زهرا گریستند}}   

{{ب|هم مهر منکسف شد و هم ماه منخسف| هم فرقدین و زهره و جوزا گریستند}}   

{{ب|در گریه خیل ماتم و در خنده کوفیان| اینها همى به خنده و آن‌ها گریستند}}   

{{م|توفان تازه‌اى به جهان گشتى آشکار<ref>همان، ص 146.</ref>}}  

{{ب|بى‌ سوز سینه، سینه زدن را چه حاصلى است| بى‌درد دل به خاک تپیدن چه فایده؟}}  

{{ب|چون تیر از نشانه خطا کرد و درگذشت| اندر پى غزال دویدن چه فایده؟}}  

{{ب|گفتن که: راست گشته بر او از کمال خدنگ| اما کمان صفت نخمیدن چه فایده؟}}  

{{ب|بى‌ یاد چشم پرنَم او، خواب را چه سود؟| بى‌ذکرش آب سرد چشیدن چه فایده؟}}  

{{ب|هر لحظه‌اى هزار! ز شاخ گلى به سرو| بى‌عشق او به هرزه پریدن چه فایده؟}}  

{{م|بر گل، گر اى هزار!تو را ناله آرزوست}}

{{م|بر آن گلى بنال که گل سینه چاک اوست<ref>همان، ص 174.</ref>}}

{{ب|از کینه، استخوان بر و سینه‌اش شکست| تنها نه سنگ ظلم، که از سُمِّ باره هم}}  

{{م|زین نظم شد گشوده به رویم درِ الم<ref>همان، ص 176.</ref>}}

{{ب|اى دل! به سان شمع بسوز و به غم بساز بزم| عزاى خسرو دین‌پرورست این}}  

{{ب|گر باور تو نیست درین داورى مرا| شاهد دو عادل‌اند: دو چشم ترست این }}

{{ب|دانى چه گفت آن شه لب‌تشنه زیر تیغ| بشنو حدیث راست که در خاطرست این }}

{{ب|دادم ز صدق گر به سرِ وعده تو سر| در خجلتم که آه همین یک سرست این! }}

{{ب|زخم تنت چراست فزون از ستاره‌ها| جانا! مگر سپهر پر از اخترست این؟ }}

{{ب|این پیکرست یا مهِ بنهفته در شفق| یا مهر تابناک به خون اندرست این؟}}  

{{ب|سر نیست بر سنان ستم، گوییا کنون| طالع به چرخ نیزه خور خاورست این!}}  

{{ب|و آن گه به ناله گفت که: یا ایها الرسول!| غلتان به خاک نور دل حیدرست این }}

{{ب|بى‌تن به روى نیزه اعدا، سرست آن| بى‌سر به روى خاک بلا، پیکرست این}}  

{{ب|آن قاسم بریده سر و پاى در حناست| وین اکبر شکسته بر و اصغرست، این!}}  

{{ب|آن سرو سرنگون شده عباس باوفاست| وین عون خون تپیده تن و جعفرست این!}}  

{{ب|گردیده پاره پاره ز چنگال روبهان| فرزند شیر صف شکن صفدرست این}}  

{{ب|شد تشنه‌لب شهید حسین غریب تو |اندر لب فرات، کرا باورست این؟!}}  

{{م|پس دخت دختر نبى و، زاده ولى}}

{{م|رو کرد جانب نجف و گفت یا على<ref>همان، ص 193 و 194.</ref>!}}

{{ب|گویى خمار کیست که کردت خراب و مست| ز آن چشم پرخمار بپرس و ز من مپرس }}

{{ب|از زخم آن تنى که چو گلى گشت چاک چاک| از تیغ و تیر و خار بپرس و ز من مپرس }}

{{ب|خواهى اگر حکایتى از زخم کارى‌اش| از دشت کارزار بپرس و ز من مپرس }}

{{ب|حال سرى که شد به سر نیزه سربلند| رو! رو! ز نیزه‌دار بپرس و ز من مپرس}}   

{{ب|گفتم به گل که: ناله بلبل براى چیست؟| گفتا که از هزار بپرس و ز من مپرس }}

{{م|از لطف حق گناه «فدایى» شود ثواب}}

{{م|آرى شراب سرکه به آید به انقلاب<ref>همان، ص 206 و 207.</ref>}}

{{ب| آن شب گریست زهره و شِعری گشوده مو|وز گَردِ غم به صورت مه شد کَلَف پدید <ref>کلف: هر لکه که در آفتاب و ماه دیده می‌شود. شعری؛ شعرا: نام دو ستاره است یکی شعرای شامی و دیگری شعرای یمانی. لیکن چون شعرای یمانی درخشنده‌تر و معروفتر است مراد از آن شعرای یمانی است. در شعر فارسی شعری نمودار بلندی قد و اعتلا و درخشندگی و فخر و سعادت است.</ref> }}

{{ب| لب تشنه‌ای، شکسته دلی، خسته پیکری‌|وا مانده‌ای، اسیر غمی، درد پروری }}

 

{{ب| جنبانده است مهد تو را آن امین وحی‌|خوانده‌ست لا الهَ گهِ لای‌ لای تو }}