۳٬۴۸۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
{{ب| بر گونه، به خمِ زلف على اکبر ناشاد | غارتگر چین، شور ختا بلکه تو باشى }} | {{ب| بر گونه، به خمِ زلف على اکبر ناشاد | غارتگر چین، شور ختا بلکه تو باشى }} | ||
{{ب| با شبه پیمبر- | {{ب| با شبه پیمبر- علىاکبر شه دین گفت: | مقصود خدا از شهدا بلکه تو باشى }} | ||
{{ب| جامى است لباب ز بلا، وز کف ساقى | نوشنده آن جام بلا بلکه تو باشى }} | {{ب| جامى است لباب ز بلا، وز کف ساقى | نوشنده آن جام بلا بلکه تو باشى }} | ||
خط ۸۷: | خط ۸۷: | ||
{{ب| در ماتمت امروز همى زار بنالیم | فرداى جزا، شافع ما بلکه تو باشى }} | {{ب| در ماتمت امروز همى زار بنالیم | فرداى جزا، شافع ما بلکه تو باشى }} | ||
{{ب| (عنقا)! بسرا نوحه دلسوز جگرکاه | مقبول حسین از شعرا، بلکه تو باشى <ref> | {{ب| (عنقا)! بسرا نوحه دلسوز جگرکاه | مقبول حسین از شعرا، بلکه تو باشى <ref>همان، ص 780 و 781.</ref> }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
خط ۱۱۸: | خط ۱۱۸: | ||
{{ب| کلثوم، اشکباران گفتا ز داغ یاران | کاى چرخ بر اسیران وقت است رحمت آرى }} | {{ب| کلثوم، اشکباران گفتا ز داغ یاران | کاى چرخ بر اسیران وقت است رحمت آرى }} | ||
{{ب| | {{ب| «عنقا» نه من ننالم از شور راست | نالان درین گلستان چون من بود هزارى }} | ||
{{ب| اى پشت دین احمد! پر شد ز کفر، عالم | وقت است دست غیرت از آستین برآرى <ref> | {{ب| اى پشت دین احمد! پر شد ز کفر، عالم | وقت است دست غیرت از آستین برآرى <ref>همان، ص 782 و 783.</ref> }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
6549876546548798654 | |||
{{شعر}} | |||
{{ب| چون شد شهید زهر جفا شاه دین حسین|جن و ملک ز ماتم او سوگوار شد }} | |||
{{ب| امشب دوباره زینب محزون یتیم گشت|امشب دوباره کلثوم از غم فگار <ref>فگار: آزرده، خسته.</ref> شد }} | |||
{{ب| ای دوستان ز دیده روان خون دل کنید|کز جور خصم چشم فلک اشکبار شد }} | |||
{{ب| آه از دمی که در صف میدان، شه شهید|بر تیغ کافران ستمگر دچار شد }} | |||
{{ب| جانش چو جعد قاسم آشفته شد پریش|روزش چو موی اکبر ناکام تار شد }} | |||
{{ب| در خون چشم لاله رخانش، ز تیغ کین|دامان دشت کرب و بلا لالهزار شد }} | |||
{{ب| هر آهویش به دست گرازی اسیر گشت|هر بلبلش به چنگ بازی شکار شد }} | |||
{{ب| این هر دو ماه بود زمان عزای ما|کز گریه چشمها همه ابر بهار شد <ref> برگزیدهی دیوان سه شاعر اصفهان؛ ص 897.</ref> }} | |||
{{پایان شعر}} | |||
{{شعر}} | |||
'''مرثیه:''' | |||
{{ب| گلستان روی اصغر چونکه آید در خیالم|غنچه پیکان گردد اندر چشم و چون بلبل بنالم }} | |||
{{ب| غنچهی پیکان چو بر حلق علی اصغر آمد|خون روان شد جای آب از چشم و شد شوریده حالم }} | |||
{{ب| موی مشکین علی اصغر چو از خون گشت رنگین|سال و مه از مویه مویم، روز و شب از ناله نالم }} | |||
{{ب| یاد یاقوت لب لعل علی اصغر کنم چون|خاک با دم گر نگردد دامن از خون مال مالم }} | |||
{{ب| قمری باغ حسینی از نوا افتاد من چون|با هزاران شور همچون بلبل شیدا ننالم }} | |||
{{ب| با دو چشم تر سکینه گفت با عباس کای عم!|خشک شد مرجان لعل اصغر شیرین مقالم }} | |||
{{ب| خیز و بنشانش عطش از جرعهی آبی و بنشان|آتش دل را که از سوزش زبان گردیده لالم }} | |||
{{ب| خیز و مادر لحظهیی بنشین و بنشان آتش دل|کز جفای چرخ شام هجر شد صبح وصالم }} | |||
{{ب| بر سر نعش علی اکبر بزاری گفت لیلی|کز غمت مجنون شدم بر پا نه از گیسو عقالم }} | |||
{{ب| مو بمو شرح پریشانی لیلی تا شنیدم|همچو گیسوی علی اصغر پریشان گشت حالم }} | |||
{{ب| راستی چون در گلستان بنگرم سرو و گلی را|قامت و روی علی اکبر آید در خیالم }} | |||
{{ب| ماه چون خورشید کسب از سایهی من نور کردی|این زمان از جور گردون زرد رو همچون هلالم }} | |||
{{ب| ماه رویم منخسف از سیلی شمر و سنان شد|من که اندر ابر خجلت رفت خورشید از جمالم }} | |||
{{ب| گر هزاران کوه قافم هست عصیان غم ندارم|تا چو «عنقا» چاکر و مدحتگر معصوم و آلم }} | |||
{{پایان شعر}} | |||
{{شعر}} | |||
{{ب| چون لب خشک علی اصغر آید در خیالم|خوشتر این باشد زبان گردد بکام از غصه لالم }} | |||
{{ب| راستی آن به که گردد مژّگان پیکان بچشمم|غنچهی لعل علی اصغر چو آید در خیالم }} | |||
{{ب| گشت مالامال خون قنداق اصغر چون ز پیکان|دامن از سیلاب اشک آن به که گردد مال مالم }} | |||
{{ب| گفت اندر قتلگه با نعش شاه دین سکینه|کای پدر نه بر سرم نک دستی و بشنو مقالم }} | |||
{{ب| سوختم از آتش دوری مسوزان بیش از اینم|ساختم با درد مهجوری بپرس آخر ز حالم }} | |||
{{ب| گرددم افزون پریشانی و روزم شب نماید|گیسوی مشکین قاسم چونکه آید در خیالم }} | |||
{{ب| از خروش زینب بییار محزون در خروشم|وز ملال خاطر کلثوم دلخون پر ملالم }} | |||
{{ب| تار گیسویم بچنگ ظالمی افتاد و از کین|گوشوارم برد و داد از زخم سیلی گوشمالم }} | |||
{{ب| عذرخواهان شاه گفتش کز کجا دست و سر آرم|منکه از سم ستوران مخالف پایمالم }} | |||
{{ب| زیر خنجر شاه دین با شمر گفت ای ظالم دون|از طپش در التهابم وز عطش در اشتغالم }} | |||
{{ب| گر ترا مقصود قتل من بود آن تیغ و آن سر|دیگر ای ظالم چه میخواهی تو از اهل و عیالم }} | |||
{{ب| زد عطش آتش بجانم سوخت مغز استخوانم|آخر ای بیرحم سنگین دل ترحّم کن بحالم }} | |||
{{ب| منکه جبریلم ز خدمت سرور خیل ملک شد|چون شد اکنون پایمال مرکب اهل ضلالم }} | |||
{{ب| خوشتر آن باشد گلستان حسینی خشک چون شد|روز و شب در قاف غم «عنقا» چو بلبل می بنالم }} | |||
{{پایان شعر}} | |||
{{شعر}} | |||
{{ب| ای باد صبا نافه گشا بلکه تو باشی|پیغامبر کرب و بلا بلکه تو باشی }} | |||
{{ب| برگو بخم زلف علی اکبر ناشاد|غارتگر چین شور ختا بلکه تو باشی }} | |||
{{ب| با شبه پیمبر علی اکبر، شه دین گفت|مقصود خدا از شهدا بلکه تو باشی }} | |||
{{ب| جامی است لبالب ز بلا وز کف ساقی|نوشندهی آن جام بلا بلکه تو باشی }} | |||
{{ب| لیلی بخم زلف علی دست زد و گفت|سر حلقهی ارباب وفا بلکه تو باشی }} | |||
{{ب| با شور حسینی بنوا گفت سکینه|کای عمه پناه اسرا بلکه تو باشی }} | |||
{{ب| در کرب و بلا گفت بشاه شهدا عشق|در مرتبه شاه شهدا بلکه تو باشی }} | |||
{{ب| گفتا بجوابش شه بییار که ای عشق|در کوی وفا راهنما بلکه تو باشی }} | |||
{{ب| هرشب ز غمت ناله و فریاد برآریم|فریاد رس روز جزا بلکه تو باشی }} | |||
{{ب| در ماتمت امروز همی زار بنالیم|فردای جزا شافع ما بلکه تو باشی }} | |||
{{ب| عنقا بسرا نوحهی دلسوز جگرکاه|مقبول حسین از شعرا بلکه تو باشی }} | |||
{{پایان شعر}} | |||
{{شعر}} | |||
{{ب| گر ز چشم دل بیاد لعل اصغر خون نباری|مردمان گویند هیچت نیست ای جان رسم یاری }} | |||
{{ب| غنچهی پیکان شد آگه از دهان اصغر ار نه|هیچکس آگه نشد این نکته را از هوشیاری }} | |||
{{ب| در خیالم چون لب خشک علی اصغر آید|خوشتر آن باشد بگریم همچو ابر نو بهاری }} | |||
{{ب| بشنود گر طیب مشکین گیسوی پرچین اکبر|نافه خون دل خورد در ناف آهوی تتاری }} | |||
{{ب| ام لیلی گشت مجنون، زلف چون زنجیر اکبر|دید اندر خاک و خون افتاده بیعزّت بخواری }} | |||
{{ب| گفت مادر خیز و بنشین شانه زن بر موی مشکین|تا پریشانی ما آشفتگان را جمع آری }} | |||
{{ب| آفتاب برج عصمت زینب غمدیده گفتا|مو کِنان مویه کُنان با نعش شاه دین به زاری }} | |||
{{ب| خیز و بنشین ای برادر دختران خویش بنگر|بیپدر بیعم و مادر سر برهنه بیعماری }} | |||
{{ب| ناگهان آوازی از بریده حلقومش برآمد|غم مخور خواهر زمانی صبر کن در سوگواری }} | |||
{{ب| چون برآمد دود ظلم از خیمهگاه شاه بیکس|ای فلک جا دارد آتش جای خون از دیده باری }} | |||
{{ب| گلشن آل نبی از صرصر کین چون خزان شد|با دل پر خون بگریم همچو ابر نوبهاری }} | |||
{{ب| در نوا عنقا نگردی بلبل گلزار جنّت|راست با شور حسینی گر بلحن خود نزاری }} | |||
{{پایان شعر}} | |||
{{شعر}} | |||
{{ب| آمد محرّم و باز چون ابر نو بهاری|از چشم مردمان شد سیل سرشک جاری }} | |||
{{ب| جای سرشک طوفان آن به کنیم جاری|از دیده بر شهیدان چون ابر نو بهاری }} | |||
{{ب| بر حال سوگواران خون جگر چو باران|آن به چو غمگساران ای دل ز دیده باری }} | |||
{{ب| دلهای داغداران ای باغبان بیاد آر|در ساحت گلستان گر لالهیی بکاری }} | |||
{{ب| ای باد عنبرین بو مجروح قاسم و تو|از نافههای آهو در جیب مشک داری }} | |||
{{ب| با اکبر دلارا با ناله گفت لیلا|تو در میان اعدا چون گل میان خاری }} | |||
{{ب| در کربلا گذر کن بر قتلگه نظر کن|رو ترک جان و سر کن کاین است شرط یاری }} | |||
{{ب| بر گنج علم یزدان بنشست شمر و برخاست|از اهل بیت اطهار افغان و آه و زاری }} | |||
{{ب| در خاک و خون سکینه غلطان چو دید شه ر|اگفتا پدر ز جا خیز بنشین به شهریاری }} | |||
{{ب| بنگر که شمر و خولی از تیغ و تازیانه|این میکشد به زورم وان میکشد به زاری }} | |||
{{ب| جا داشت شاه مظلوم گوید به طفل معصوم|کای داغدار محروم خو کن به سوگواری }} | |||
{{ب| چندان گریست زینب بر کشتهی برادر|کز شش جهت فراتی شد از سرشک جاری }} | |||
{{ب| کلثوم اشکباران گفتا ز داغ یاران|کای چرخ بر اسیران وقت است رحمت آری }} | |||
{{ب| «عنقا» نه من بنالم از شور نینوا راست|نالان در این گلستان چون من بود هزاری }} | |||
{{ب| ای پشت دین احمد پر شد ز کفر عالم|وقت است دست غیرت از آستین برآری }} | |||
{{پایان شعر}} | |||
{{شعر}} | |||
{{ب| یاد آید زینبم کش لاله باشد داغداری|هرکجا بینم غریبی بیکسی دور از دیاری }} | |||
{{ب| نکتهی لعل و رخ اصغر به یاد آید چو بینم|غنچهیی در گلستانی لالهیی در لالهزاری }} | |||
{{ب| قامت موزون اکبر راستی آید به یادم|بنگرم چون سرو رعنایی به طرف جویباری }} | |||
{{ب| مجمع آشفتگی باشد پریشان موی اکبر|ورنه ایشان هیچ نبود یا نشد از روزگاری }} | |||
{{ب| بویی از مشکین خط اکبر به همراه ارمغان بر|ای صبا بر تربت زهرا اگر آری گذاری }} | |||
{{ب| عرض کن ای بانوی خلد از پریشانی زینب|آگهیت نیست یک مو کاین چنین داری قراری }} | |||
{{ب| گلستانی را که پروردی به خون دل نظر کن|غرق خونش غنچه گل پژمرده لاله داغداری }} | |||
{{ب| غنچه لعل اصغر و گل روی اکبر لاله لیلی|وقت آن آمد که سر از غرفهی جنّت برآری }} | |||
{{ب| تا ببینی پارهپاره همچو گل از تیر و خنجر|پیکری را کش نبی از جان نکوتر داشت باری }} | |||
{{ب| گفت با زینب سکینه عمهی بییار محزون|هست آیا همچو من آوارهی دور از دیاری }} | |||
{{ب| بیکسی بییاوری بیخانمانی بیپناهی|بیدلی بینان و آبی بیلباسی سوگواری }} | |||
{{ب| مشتری شد سایهی روی مرا خورشید روزی|رفت اندر ابر خجلت شب چو ماه از شرمساری }} | |||
{{ب| گفت زینب جان عمه غم مخور کاندر مدینه|خان و مانت هست و هم شهزادهیی هم شهریاری }} | |||
{{ب| چند میداری روا ای چرخ بیمهر از سر کین|آل عصمت پابرهنه آل سفیان در عماری <ref>همان؛ ص 778- 785.</ref> }} | |||
{{پایان شعر}} | |||
==منابع== | ==منابع== |
ویرایش