سید محمد سادات اخوی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده

| توضیح تصویر            =

| نام اصلی              =

| سال‌های نویسندگی        =

|سبک نوشتاری            =

|مقاله‌ها                =

|نمایشنامه‌ها            =

==زندگینامه==

مسئولیت دفتر ادبیات بچه‌های مسجد (حوزه هنری)، مدیریت امور ادبی و معاونت هنری (سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران)، مدیریت شورای نویسندگان پخش رادیو فرهنگ (صدا و سیما)، طراحی، مشاوره و اجرای بیش از 65 پروژه فاخر فرهنگی و پیشینه 21 سال نویسندگی و 17 سال «کارشناس-مجری» و برنامه‌سازی هم‌زمان در صدا و سیما در کارنامه فعالیت‌های اجرایی و مدیریتی ایشان به چشم می‌خورد.

این شاعر و نویسنده در چندین جشنواره ادبی-هنری برگزار شده از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، صدا و سیما و... برگزیده شده است.

==آثار سید محمد سادات اخوی==

{{ب| ای جانِ کلام، یا اباعبدالله!              |        ای ماه تمام، یا اباعبدالله! }}

{{پایان شعر}}

{{ب| من و او آتش و تقدیر خنجر              |        نگاه او پُر از تصویر خنجر }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| از خشک لبان، به آب، پیغام ببر!              |          از رود فرات، خواب و آرام... ببر! }}

{{پایان شعر}}

'''مسمط'''

{{شعر}}

{{ب| دریای چَشم، ساحلِ گرداب می‌شود            |            ساحل، پُر از ستاره و خوناب می‌شود }}

                                   {{م|      موسای من! شبانه ز دریا گذشته‌ای }}

{{ب| یک سو: صفای اشک و دگر: مَروه وضو          |              ای سایه عبور زمان، لحظه‌ای بگو: }}

                                       {{م|              آیا شود ز دور، سلامی به او کنم... }}

                                             {{م|          با سوزن نگاه، دلم را رُفو کنم؟ }}

                                     {{م|        مثل مرا، چگونه شفاعت کند حسین؟ }}

                                     {{م|  خوش گفت محتشم که: شده نورِ مَشرِقِین... }}

                                               {{م|    ابر سخن، غبار رُخ ماه می‌شود }}

{{ب| کوی حسین باغ جگرهای خسته است- سلام خدا بر او    |          این خیمه را نگاه خداوند، بسته است }}

                                                 {{م|  دستم به دامن برکاتش نمی‌رسد }}

                                           {{م|  تا روزگار سبز حیاتش نمی‌رسد }}

                                     {{م|      مانند ابرِ تشنه، سبکبار و ساده‌ای }}

{{ب| هر چند آشنای تو یک عمر بوده‌ام...          |            چَشم از ازل به سایه مهرت گشوده‌ام... }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| با بوسه نیزه به پهلوش، از پشت اسب خود رها شد

                                                             |  بر دست دیگر تکیه می‌کرد، اما میان گودی افتاد }}

{{ب| می‌خواست تا از جا بخیزد، زانوی زخمی ناتوان بود

                                                               |«سربند» خونین برادر، در دست‌های قهرمان بود }}

{{ب| یک مرد نه، بهتر ببینید!... خاک شکفته زیر زانو...

{{ب| سنگی کنار پایش افتاد، خم شد سرِ آن مرد از درد...

                                       |                    زخمی شبیه خنده شوق، پیشانی‌اش را سرخ می‌کرد }}

{{ب| در سینه‌اش فانوس توحید، راه عروج شعله سَد شد

                                         |                  آمد شتابان تیری از دور، از شعله فانوس، رَد شد }}

                                         |                      تا یوسُف آل محمد، با پیرهن، خون را بگیرد... }}

{{ب| سوسوی فانوس ولایت، کار هزاران شمع می‌کرد

{{ب| تا خیمه، راه کوتَهی بود، در چشم‌های خسته مرد...

{{ب| وقتی که شِمر و خولی از راه، با نیزه و خنجر رسیدند...

                                             |              یک دسته آهوی هراسان، از خیمه‌ها بیرون دویدند }}

                                             |                      ای رونق تکبیر و تهلیل، آیا رَمَق دارد صدایت؟ }}

{{ب| یک بار دیگر هم ببینیم روی تو را ای ماه پنهان!

{{ب| برخاست بر زانوی زخمی، مانند نخل سرشکسته...

                                               |                    چَشمان او را خون گرفته، بر سینه‌اش تیری نشسته... }}

{{ب| لب‌های خشکش روی هم ماند، ابر صدایش را فلک بُرد

                                                 |                  بار کمانداران سبک شد، باران گرفت اما زمین مُرد }}

{{ب| یک بار دیگر رفت از حال، آن آفتابِ رو به مغرب

                                                   |        خورشید صحرا مویه می‌کرد، در پیچ و تاب رو به مغرب }}

                                                   |                      پهلو گرفت آن کشتی صبر، آن سوی تَلِّ زینبیه }}

{{ب| پرچم، به دست دیگرش بود، لبخند او می‌رفت از دست

                                                     |        تصویر لبخند پیمبر، پیش نگاهش نقش می‌بست }}

{{ب| دیگر کسی حرفی نمی‌زد، حتی کسی قرآن نمی‌خواند

{{ب| نه اضطراب ساعت پیش، نه ناله‌های زخمی باد...

                                       |        آن سو: خوارج، زنده بودند، این سو: علی بر خاک، جان داد }}

{{پایان شعر}}

==آثار علمی==

==منابع==

طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 1015-1021.