عبدالله بن حسن (ع): تفاوت میان نسخه‌ها

عبدالله بن حسن کوچک‌ترین فرزند امام حسن (ع) است. مادرش کنیزی به نام بقیله<ref>- الطبقات الکبری، ج5، ص1؛ تذکرة الخواص، ج2، ص85.</ref> یا رمله بود. برخی منابع  نام مادرش را زینب<ref>- مقاتل الطالبیین، ص87؛ تذکرة الخواص، ج2، ص85.</ref> دختر سلیل (شلیل) نوه عبدالله بجلی و برادرزاده جریر بن عبدالله گفته‌اند.<ref>- تسمیه من قتل مع الحسین (ع)، ص150؛ تاریخ طبری، ج5، ص486؛ مقاتل الطالبیین، ص87؛ انصار الحسین (ع)، ص148.</ref> پس از شهادت امام حسن (ع), عبدالله در خانه عمویش زندگی کرد و هنگامی که امام حسین (ع) عازم مکه شد، عبدالله به همراه مادر و دیگر برادرانش نیز همراه آن حضرت بودند. وی خوش صورت، خوش سیرت، شجاع، فداکار و پاک‌باز بود.<ref>- تاریخ طبری، ج5، ص447؛ مقاتل الطالبیین، ص93؛ اعلام الوری، ص242.</ref>

در روز عاشورا و پس از شهادت همه اصحاب و خاندان هنگامی که امام حسین (ع)، غرق‌ خون‌ و زخم‌ برخاک‌ افتاده‌ بود،. عبدالله با شنیدن فریاد استغاثه امام، از خیمه بیرون دوید، در حالتی‌ از وحشت‌ و ترس ‌ که‌ زنان‌ حرم‌ هم‌ نمی‌توانستند جلوی‌ او را بگیرند، با عجله‌ و به‌ سرعت‌ از خیمه‌ بیرون‌ پرید تا خود را به‌ عمویش‌ رسانده‌ و او را حفاظت‌ کند‌. امام حسین (ع) با دیدن او از خواهرش زینب خواست تا نگذارد او به میدان بیاید. اما او حلقه دست‌های عمه را به التماس گسست و خود را به عمو رساند. امام‌ از او خواست‌ برگردد. عبدالله گفت‌: عموجان‌ من‌ هرگز از شما جدا نمی‌شوم‌. در این هنگام ابجر بن‌ کعب‌ شمشیر خود را بلند کرد تا بر آن حضرت فرود آورد آن پسر دست خود را حایل شمشیر کرد و دست‌ این‌ پسر نوجوان‌ را قطع کرد چنانکه به پوست بند بود. عبدالله از درد فریاد کشید و امام او را درآغوش‌ گرفته‌ و دلداری‌ می‌داد که‌: ای‌ فرزند برادرم‌! آرام‌ بگیر و شکیبا باش‌ و این‌ پیش‌آمد را به‌ خیر خود به‌شمار آور، زیرا به‌ همین‌ زودی‌ خدای‌ تعالی‌ تو را به‌ پدران‌ نیکوکارت‌ ملحق‌ خواهد ساخت‌. <ref>- وقعة الطف، ص253؛ انساب الاشراف، ج2، ص499-500؛ مقاتل الطالبیین، ص116.</ref> ناگاه‌ حرمله بن کاهل اسدی‌ تیری ‌به‌ سوی‌ او افکند و در اثر آن‌ تیر عبدالله در آغوش‌ عمویش‌ به‌ شهادت‌ رسید.<ref>- مقتل الحسین ابی مخنف، ص249؛ ارشاد، ج2، ص241؛ انصار الحسین (ع)، 148-149.</ref> در این‌ هنگام‌ امام دست‌ به‌ سوی‌ آسمان‌ برداشت‌ و عرض‌ کرد: ”پروردگارا! هرگاه‌ در اراده‌ حتمی‌ات‌ گذشته‌ که‌ کوفیان‌ را تا مدت‌ معینی‌ از دنیا برخوردار سازی‌، آنان‌ را به‌ فرقه‌های‌ مختلف‌ و دسته‌جات‌ متعدد قراربده‌ و هیچ‌گاه‌ والیان‌ را از آنان‌ خرسند مساز، زیرا اینان‌ ما را دعوت‌ کردند تا یاری‌ کنند و بر خلاف‌ انتظار با ما دشمنی‌ کردند“.<ref>- ارشاد، ج2، ص250.</ref>

آنچه بیش از هر چیز در این روایت برجسته می‏نماید، رابطه عاطفی‏ای است که بین عبدالله بن حسن و امام حسین (ع) وجود دارد زیرا عبدالله علی‌رغم صغر سن و مشاهده صحنه‏های وحشتناک در روز عاشورا به خاطر عشق به عمو، نه تنها نمی‏ترسد بلکه در سخت‏ترین شرایط به کمک ایشان می‏شتابد.

او به هنگام شهادت 11 یا 12سال سن داشت.<ref>- مقتل الحسین مقرم، ص260؛ مقتل الحسین بحرالعلوم، ص335. اکثر مورخان و ارباب مقاتل بدون تعیین میزان سن از او تعبیر به غلام کرده‏اند. البته برخی از آنان بدون پسوند ( وقعة الطف، ص253؛ انساب الاشراف، ج2، ص499؛ تاریخ طبری، ج5، ص450) و عده‏ای با پسوند گفته‏اند: غلام لم یبلغ الحلم (ارشاد، ج2، ص206) که غلام از هنگام تولد تا جوانی را شامل می‏شود. ر.ک : لسان العرب، ج10، ص111؛ منتهی الارب فی لغة العرب ج3و4، ص928.</ref> قرائنی چون درک موقعیت امام حسین (ع) در آن لحظات، جرأت عزیمت به میدان مخوف و سپر شمشیر قرار گرفتن عبدالله گواه و تقویت کننده این احتمال است که او در همین سن بوده است.