یا فتح یا شهادت

در فرهنگ عاشورا،هم شهادت«فتح»محسوب مى‌شود،و هم فتح،فراتر از پیروزى نظامى است.بر اساس آموزش قرآنى«احدى الحسنیین»،مجاهدان راه خدا چه بکشند و چه کشته شوند،پیروزند و پیروزى در سایۀ عمل به تکلیف است.شوق شهادت در ابا عبد الله«ع»چنان بود که به فرمودۀ امام باقر«ع»روز عاشورا،نصرت الهى براى آن حضرت نازل شد و میان زمین و آسمان بود.حسین بن على را مخیّر کردند که پیروز شود یا شهید گردد.وى شهادت و دیدار الهى را ترجیح داد:«لمّا نزل النّصر على الحسین بن علىّ حتّى کان بین السّماء و الأرض ثمّ خیّر:النّصر او لقاء الله،فاختار لقاء اللّه». آن حضرت، کشته شدن را هم پیروزى مى‌دانست،چون هم به رستگارى ابدى مى‌رسید،هم دین را زنده مى‌کرد.امام حسین«ع»خود فرمود:«اما و اللّه انّى لأرجو ان یکون خیرا ما اراد اللّه بنا،قتلنا ام ظفرنا» به خدا سوگند،امیدوارم آنچه را خداوند براى ما بخواهد.«خیر»باشد، چه کشته شویم،چه پیروز گردیم!

گرچه از داغ لاله مى‌سوزیم ما همان سر بلند دیروزیم چون به تکلیف خود عمل کردیم روز فتح و شکست،پیروزیم

امام خمینى«ره»فرمود:«من امیدوارم به فوز«احدى الحسنیین»نائل شوم،یا پیشرفت مقصود و اقامۀ عدل و حق،یا شهادت در راه آنکه حقّ است.»

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 477-478.