چاووشی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(←منابع) |
(←منابع) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''چاووشی''' (چاووش، چاووشی‌خوانی یا چاووش‌خوانی)، خواندن اشعار مذهبی همراه با آواز در پیشاپیش زائرانِ خانۀ خدا، عتبات عالیات و مشهد، به ویژه به هنگام مشایعت و استقبال از آنان. | '''چاووشی''' (چاووش، چاووشی‌خوانی یا چاووش‌خوانی)، خواندن اشعار مذهبی همراه با آواز در پیشاپیش زائرانِ خانۀ خدا، عتبات عالیات و مشهد، به ویژه به هنگام مشایعت و استقبال از آنان. | ||
== ریشه‌یابی == | |||
واژۀ چاوش یا چاووش، ترکی<ref>کاشغری، 1 /307.</ref> و برگرفته از چاو به معنی اعلان و خطاب است.<ref>معین، فرهنگ...، ذیل چاوش، نیز حاشیه بر...، 2 /617؛ دایرةالمعارف...، 1 /792.</ref> این واژه در لغت‌نامه‌ها به معنای نقیب سپاه و لشکر و قافله، مهتر<ref>کاشغری، همانجا؛ برهان...، 2 /617؛ نیز نک : محمد بن منور، 387.</ref>، رئیس تشریفات<ref>معین، همانجا؛ EI2، ذیل چائوش4.</ref>، نقیب و نگهبان کاروان<ref>سعدی، 328؛ نیز نک : لغت‌نامه...، ذیل چاوش.</ref> آمده است. چاووش یا چاوش در عربی به صورت جاویش و شاویش<ref>EI2، همانجا؛ لین، 440.</ref> آمده است. این واژه را در ورزقان<ref>واقع در استان آذربایجان شرقی.</ref> چوووش<ref>انجوی، 2 /100.</ref>، در بوشهر چوشی، و در سروستان چوش خونی می‌گویند.<ref>شریفیان، 63؛ همایونی، 413؛ حمیدی، بش.</ref> چاووش عنوان کسی بوده که سفرهای زیارتی به مکه، عتبات عالیات و مشهد را اعلام می‌کرده، و مردم را برای شرکت در این‌گونه سفرها برمی‌انگیخته، و خود نیز غالباً از آغاز تا بازگشت زائران از اماکن مقدس همراه و راهنمای آنان بوده است. | واژۀ چاوش یا چاووش، ترکی<ref>کاشغری، 1 /307.</ref> و برگرفته از چاو به معنی اعلان و خطاب است.<ref>معین، فرهنگ...، ذیل چاوش، نیز حاشیه بر...، 2 /617؛ دایرةالمعارف...، 1 /792.</ref> این واژه در لغت‌نامه‌ها به معنای نقیب سپاه و لشکر و قافله، مهتر<ref>کاشغری، همانجا؛ برهان...، 2 /617؛ نیز نک : محمد بن منور، 387.</ref>، رئیس تشریفات<ref>معین، همانجا؛ EI2، ذیل چائوش4.</ref>، نقیب و نگهبان کاروان<ref>سعدی، 328؛ نیز نک : لغت‌نامه...، ذیل چاوش.</ref> آمده است. چاووش یا چاوش در عربی به صورت جاویش و شاویش<ref>EI2، همانجا؛ لین، 440.</ref> آمده است. این واژه را در ورزقان<ref>واقع در استان آذربایجان شرقی.</ref> چوووش<ref>انجوی، 2 /100.</ref>، در بوشهر چوشی، و در سروستان چوش خونی می‌گویند.<ref>شریفیان، 63؛ همایونی، 413؛ حمیدی، بش.</ref> چاووش عنوان کسی بوده که سفرهای زیارتی به مکه، عتبات عالیات و مشهد را اعلام می‌کرده، و مردم را برای شرکت در این‌گونه سفرها برمی‌انگیخته، و خود نیز غالباً از آغاز تا بازگشت زائران از اماکن مقدس همراه و راهنمای آنان بوده است. | ||
چاووشی به مجموعۀ اشعاری گویند که در منقبت پیامبر اکرم (ص) و ائمۀ اطهار (ع) (مدیحه)، مصائب ایشان (مرثیه)، معجزات و کرامات آنان و وصف زیارتگاه‌های مقدس است. اشعار چاووش‌خوانی در بوشهر به صورت دوبیتی است.<ref>شریفیان، 65.</ref> چاووشْ اشعار چاووشی را چنان با شور و هیجان، و گاه سوز و گداز می‌خواند که شوق زیارت را در دل هر شنونده برمی‌انگیزاند. | چاووشی به مجموعۀ اشعاری گویند که در منقبت پیامبر اکرم (ص) و ائمۀ اطهار (ع) (مدیحه)، مصائب ایشان (مرثیه)، معجزات و کرامات آنان و وصف زیارتگاه‌های مقدس است. اشعار چاووش‌خوانی در بوشهر به صورت دوبیتی است.<ref>شریفیان، 65.</ref> چاووشْ اشعار چاووشی را چنان با شور و هیجان، و گاه سوز و گداز می‌خواند که شوق زیارت را در دل هر شنونده برمی‌انگیزاند. چاووشْ‌خوان این اشعار را با در نظر گرفتن مقام و منزلت صاحب مزار و زیارتگاه در طول سفر زیارتی ادامه می‌دهد.<ref>عناصری، 135؛ شهری، 3 /447؛ فقیهی، 305؛ برای آگاهی از برخی اشعار چاووشی، نک : حمیدی، بش ؛ عناصری، 140، 145، 149، 154، 169.</ref> | ||
همراه اشعار مذهبی، اشعاری هم دربارۀ دشواری‌های راه‌ها، مصائب سفر و سختگیری مرزبان‌ها به هنگام ورود به سرزمین‌های مقدس می‌خوانند.<ref>انجوی، 2 /100.</ref> برخی از اشعار حاوی اطلاعات جغرافیایی، فرهنگی و زبانی است که می‌توان از آنها در بررسی سنت‌های مردم، چگونگی راه‌ها و منزلگاه‌ها و برخی ویژگی‌های دیگر فرهنگی بهره برد.<ref>ایرانیکا، ذیل چاوش1؛ فرهنگ‌نامه...، 2 /503.</ref> | همراه اشعار مذهبی، اشعاری هم دربارۀ دشواری‌های راه‌ها، مصائب سفر و سختگیری مرزبان‌ها به هنگام ورود به سرزمین‌های مقدس می‌خوانند.<ref>انجوی، 2 /100.</ref> برخی از اشعار حاوی اطلاعات جغرافیایی، فرهنگی و زبانی است که می‌توان از آنها در بررسی سنت‌های مردم، چگونگی راه‌ها و منزلگاه‌ها و برخی ویژگی‌های دیگر فرهنگی بهره برد.<ref>ایرانیکا، ذیل چاوش1؛ فرهنگ‌نامه...، 2 /503.</ref> | ||
اشعار چاووشی در مجموعه‌ای از «چاووشی‌نامه»ها جمع‌آوری و تنظیم شده‌اند. سرایندگان این اشعار غالباً گمنام و ناشناس‌اند و گاه فقط نامی از نسخه‌برداران و تکثیرکنندگان آنها برده شده است.<ref>حمیدی، بش ؛ عناصری، 145؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> این اشعار عامیانه، کوتاه و بیشتر فاقد وزن و قافیه‌اند و به سبب نداشتن اطلاعات ادبی کافی سرایندگان، اشتباهات لغوی، ادبی و دستوری بسیاری در آنها دیده می‌شود. برخی از چاووشان نیز خود قریحۀ شاعری داشتند و شعر می‌سرودند و گاهی بنابر سلیقۀ خود ابیاتی از اشعار می‌کاستند یا به آن می‌افزودند؛ از | اشعار چاووشی در مجموعه‌ای از «چاووشی‌نامه»ها جمع‌آوری و تنظیم شده‌اند. سرایندگان این اشعار غالباً گمنام و ناشناس‌اند و گاه فقط نامی از نسخه‌برداران و تکثیرکنندگان آنها برده شده است.<ref>حمیدی، بش ؛ عناصری، 145؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> این اشعار عامیانه، کوتاه و بیشتر فاقد وزن و قافیه‌اند و به سبب نداشتن اطلاعات ادبی کافی سرایندگان، اشتباهات لغوی، ادبی و دستوری بسیاری در آنها دیده می‌شود. برخی از چاووشان نیز خود قریحۀ شاعری داشتند و شعر می‌سرودند و گاهی بنابر سلیقۀ خود ابیاتی از اشعار می‌کاستند یا به آن می‌افزودند؛ از این رو، اشعار چاووشی را نمی‌توان به سرایندۀ واحدی منتسب کرد.<ref>عناصری، 137، 144-145؛ فرهنگ‌نامه، همانجا.</ref> | ||
== کارکرد چاووشی == | |||
یکی از کهن‌ترین اسناد دربارۀ چاووشی از اواخر دورۀ قاجار و مربوط به زوّارآبادی زفره (از توابع اصفهان) است که محمدعلی رجائی زفره‌ای (د 1361ق) آن را نقل کرده است. در این چاووشی‌نامه که مخصوص «شبگیر کردن» (سحرخیزی) زائران و آماده بودن حرکت از منزلگاهی به منزلگاهی دیگر است، برخی اسباب و وسایل مورد نیاز زائران در آن زمان در متن اشعار آمده است.<ref>نک : رجایی، 405-406.</ref> | یکی از کهن‌ترین اسناد دربارۀ چاووشی از اواخر دورۀ قاجار و مربوط به زوّارآبادی زفره (از توابع اصفهان) است که محمدعلی رجائی زفره‌ای (د 1361ق) آن را نقل کرده است. در این چاووشی‌نامه که مخصوص «شبگیر کردن» (سحرخیزی) زائران و آماده بودن حرکت از منزلگاهی به منزلگاهی دیگر است، برخی اسباب و وسایل مورد نیاز زائران در آن زمان در متن اشعار آمده است.<ref>نک : رجایی، 405-406.</ref> | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۹: | ||
چاووشان اگر سید بودند، شالی سبز به گردن می‌بستند و اگر سید نبودند، شالی سیاه به دور سینۀ خود حمایل می‌کردند. هر چاووشی‌خوان عَلَمی سه‌گوش به رنگ سبز یا سرخ داشت که بر روی آن معمولاً تصویر زیارتگاه و یا اشعاری مناسب نگاشته شده بود.<ref>عناصری، 136؛ میرفخرایی، 26؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> | چاووشان اگر سید بودند، شالی سبز به گردن می‌بستند و اگر سید نبودند، شالی سیاه به دور سینۀ خود حمایل می‌کردند. هر چاووشی‌خوان عَلَمی سه‌گوش به رنگ سبز یا سرخ داشت که بر روی آن معمولاً تصویر زیارتگاه و یا اشعاری مناسب نگاشته شده بود.<ref>عناصری، 136؛ میرفخرایی، 26؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> | ||
== ویژگی‌های چاووشی == | |||
از ویژگی‌های چاووش، داشتن صدای گرم، قوی و خوش، و برخورداری از هنر بدیهه‌خوانی و حافظه‌ای نیرومند، و آشنایی با راه‌ها، منزلگاه‌ها و زیارتگاه‌ها و مراسم و مراحل سفر بود. چاووش این حرفه را از نوچگی و با روخوانی چاووشی‌نامه‌‌ها، حفظ آنها و هم‌آوایی با چاووشان پیش‌کسوت آغاز می‌کرد تا بتواند علم‌دار شود.<ref>عناصری، آلمانی، همانجاها.</ref> چاووش باید به تقوا، پاکی و صداقت شهرت داشته باشد تا سخنش بر دل نشیند.<ref>عناصری، 136، 145.</ref> چاووشان با یکدیگر رقابت داشتند و با انتخاب و خواندن اشعار در محل و مواقع مناسب بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند و از این طریق برخی از ایشان می‌توانستند مسئولیت چاووشی‌خوانی محله‌ای را به خود اختصاص دهند.<ref>همو، 169.</ref> | از ویژگی‌های چاووش، داشتن صدای گرم، قوی و خوش، و برخورداری از هنر بدیهه‌خوانی و حافظه‌ای نیرومند، و آشنایی با راه‌ها، منزلگاه‌ها و زیارتگاه‌ها و مراسم و مراحل سفر بود. چاووش این حرفه را از نوچگی و با روخوانی چاووشی‌نامه‌‌ها، حفظ آنها و هم‌آوایی با چاووشان پیش‌کسوت آغاز می‌کرد تا بتواند علم‌دار شود.<ref>عناصری، آلمانی، همانجاها.</ref> چاووش باید به تقوا، پاکی و صداقت شهرت داشته باشد تا سخنش بر دل نشیند.<ref>عناصری، 136، 145.</ref> چاووشان با یکدیگر رقابت داشتند و با انتخاب و خواندن اشعار در محل و مواقع مناسب بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند و از این طریق برخی از ایشان می‌توانستند مسئولیت چاووشی‌خوانی محله‌ای را به خود اختصاص دهند.<ref>همو، 169.</ref> | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۴: | ||
==پیشینۀ تاریخی== | ==پیشینۀ تاریخی== | ||
از پیشینۀ چاووشی اطلاع صحیحی در دست نیست. برخی از محققان با توجه به سرودهای اهل بخارا در سوگ سیاوش و زیارت سالانۀ مغان از مزار او (نرشخی، 28)، سابقۀ چاووشی را در پیش از اسلام می‌جویند.<ref>فرهنگ‌نامه، 2/503؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> اما برخی سابقۀ آن را به صدر اسلام می‌برند و با نقل این روایت که امام زین‌العابدین(ع) (امام سجاد) بشیر نامی را که صدایی خوش و در شاعری طبعی شیوا داشت، مأمور کرد تا مردم مدینه را از شهادت امام حسین(ع) باخبر کند و با خواندن اشعار خود آنها را به استقبال از کاروان اهل بیت(ع) برانگیزاند، آن را نوعی چاووشی‌خوانی دانسته و گفته‌اند که از آن زمان نوعی چاووش‌خوانی به نام «بانگ عزا» یا «بانگ ماتم» شکل یافت. در زمان حکومت ترکان بر ایران این نوع بانگ عزا «چاووش عزا» نامیده می‌شد.<ref>جاوید، 24.</ref> شاید این رسم از دورۀ صفویه<ref>907- 1148ق.</ref> همراه با رسمی شدن مذهب تشیع و آزادی بیشتر مردم در اجرای مراسم مذهبی، در سفرهای زیارتی که شکل عمومی یافته بود، مرسوم شده، و در دورۀ قاجار به اوج خود رسیده باشد.<ref>ادیب‌الملک، 39؛ پولاک، 230؛ حمیدی، بش.</ref> در دورۀ قاجار چاووشی را مرثیه نیز می‌نامیدند.<ref>پولاک، همانجا.</ref> | از پیشینۀ چاووشی اطلاع صحیحی در دست نیست. برخی از محققان با توجه به سرودهای اهل بخارا در سوگ سیاوش و زیارت سالانۀ مغان از مزار او (نرشخی، 28)، سابقۀ چاووشی را در پیش از اسلام می‌جویند.<ref>فرهنگ‌نامه، 2/503؛ نیز نک : ایرانیکا، همانجا.</ref> اما برخی سابقۀ آن را به صدر اسلام می‌برند و با نقل این روایت که امام زین‌العابدین(ع) (امام سجاد) بشیر نامی را که صدایی خوش و در شاعری طبعی شیوا داشت، مأمور کرد تا مردم مدینه را از شهادت امام حسین(ع) باخبر کند و با خواندن اشعار خود آنها را به استقبال از کاروان اهل بیت(ع) برانگیزاند، آن را نوعی چاووشی‌خوانی دانسته و گفته‌اند که از آن زمان نوعی چاووش‌خوانی به نام «بانگ عزا» یا «بانگ ماتم» شکل یافت. در زمان حکومت ترکان بر ایران این نوع بانگ عزا «چاووش عزا» نامیده می‌شد.<ref>جاوید، 24.</ref> شاید این رسم از دورۀ صفویه<ref>907- 1148ق.</ref> همراه با رسمی شدن مذهب تشیع و آزادی بیشتر مردم در اجرای مراسم مذهبی، در سفرهای زیارتی که شکل عمومی یافته بود، مرسوم شده، و در دورۀ قاجار به اوج خود رسیده باشد.<ref>ادیب‌الملک، 39؛ پولاک، 230؛ حمیدی، بش.</ref> در دورۀ قاجار چاووشی را مرثیه نیز می‌نامیدند.<ref>پولاک، همانجا.</ref> | ||
==چاووش و چاووشی در موسیقی== | ==چاووش و چاووشی در موسیقی== | ||
| خط ۱۵۵: | خط ۱۱۸: | ||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/1154221 موریه، جیمز، سرگذشت حاجی بابای اصفهانی، به کوشش محمدعلی جمالزاده، تهران، 1348ش.] | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/1154221 موریه، جیمز، سرگذشت حاجی بابای اصفهانی، به کوشش محمدعلی جمالزاده، تهران، 1348ش.] | ||
*[https://www.noormags.ir/view/fa/creator/227760 نصری اشرفی، جهانگیر، تحقیقات میدانی.] | *[https://www.noormags.ir/view/fa/creator/227760 نصری اشرفی، جهانگیر، تحقیقات میدانی.] | ||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/584420 آلمانی، هانری رنه د.، از خراسان تا بختیاری (سفرنامه)، ترجمۀ علی‌محمد فره‌وشی، تهران، 1335ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/504635 ادیب‌الملک، عبدالعلی، سفرنامه به عتبات، به کوشش مسعود گلزاری، تهران، 1364ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/642348 انجوی شیرازی، ابوالقاسم، جشن‌ها و آداب و معتقدات زمستان، تهران، 1379ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/493922 محمدحسین بن خلف تبریزی، برهان قاطع، به کوشش محمد معین، تهران، 1342ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/637189 بلوکباشی، علی، نخل‌گردانی، تهران، 1380ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/573034 پولاک، یاکوب ادوارد، سفرنامه، ترجمۀ کیکاووس جهانداری، تهران، 1360ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/1191682 جاوید، هوشنگ، «چاووش»، مقام موسیقایی، تهران، 1385ش، شم 35.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/577010 جهانگیری، علی‌اصغر، کندلوس، تهران، 1367ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/644203 حمیدی، جعفر، «چاووش و چاووشی (چوش)» (نک : مل، نسیم جنوب)، دایرةالمعارف فارسی.] | |||
*[http://noo.rs/OMguE رجایی زفره‌ای، محمدحسن، «چاوشی‌نامه»، وحید، تهران، 1354ش، دورۀ 13، شم 181.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/5032013 سعدی، گلستان، به کوشش محمدعلی فروغی، تهران، 1316ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/549456 شریعت‌زاده، علی‌اصغر، فرهنگ مردم شاهرود، تهران، 1371ش.] | |||
*[http://noo.rs/KIRWv شریفیان، محسن، «بیت‌خوانی در بوشهر»، فرهنگ مردم، تهران، 1381ش، س 1، شم 2.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/513461 شهری، جعفر، طهران قدیم، تهران، 1371ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/666147 طباطبایی اردکانی، محمود، فرهنگ عامۀ اردکان، تهران، 1381ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/681812 طوفان، جلال، تاریخ اجتماعی جهرم در قرون گذشته، شیراز، 1381ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/521455 عناصری، جابر، درآمدی بر نمایش و نیایش در ایران، تهران، 1366ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/503373 فرهنگنامۀ ادبی فارسی، دانشنامۀ ادب فارسی(2)، به کوشش حسن انوشه، تهران، 1376ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/592689 فقیهی، علی‌اصغر، تاریخ جامع قم، قم، 1350ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/3966078 کاشغری، محمود، دیوان لغات الترک، استانبول، 1333ق.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/1097239 لغت‌نامۀ دهخدا.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/321964 محجوب، محمدجعفر، ادبیات عامیانۀ ایران، به کوشش حسن ذوالفقاری، تهران، 1387ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/582050 محمد بن منور، اسرار التوحید، به کوشش محمدرضا شفیعی کدکنی، تهران، 1366ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/2957230 مردم‌نگاری مراسم عزاداری ماه محرم در شهرستان بیرجند، تهران، 1380ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/1201298 معین، محمد، فرهنگ فارسی، تهران، 1382ش.] | |||
*همو، حاشیه بر برهان قاطع (هم). | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/517524 میرفخرایی، مریم، «چاووشی»، فرهنگنامۀ کودکان و نوجوانان، تهران، 1388ش.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/874552 نرشخی، محمد، تاریخ بخارا، به کوشش محمدتقی مدرس رضوی، تهران، 1317ش.] | |||
*نصری اشرفی، جهانگیر، «خدمت متقابل تعزیه و هنر بومی مازندران»، در قلمرو مازندران، به کوشش حسین صمدی، قائم‌شهر، 1374ش، ج 3. | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/490840 همایونی، صادق، فرهنگ مردم سروستان، تهران، 1348ش.] | |||
*[http://noo.rs/641mP یوسفی، غلامحسین، «چاووش»، کلک، تهران، 1370ش، شم 14-15.] | |||
نیز: | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/938334 Aubin, E., La Perse d’aujourd’hui, Paris, 1908; EI2; Iranica.] | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/bibliographic/942628 Lane, E. W., An Account of the Manners and Customs of the Modern Egyptians, Cairo, 1860.] | |||
*[http://www.nasimjonoub.com/articles/article.asp Nasimjonoub.] | |||
==پی‌نوشت== | ==پی‌نوشت== | ||
<references /> | <references /> | ||