نینوا: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «شهادتگاه امام حسین«ع».نام منطقه‌اى در کوفه و شرق دجله و شرق کربلا،از روستاه...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
شهادتگاه امام حسین«ع».نام منطقه‌اى در کوفه و شرق دجله و شرق کربلا،از روستاهاى منطقۀ طفّ.«نینوا یک سرى تپه‌هاى باستانى است که کشیده شده و تا مصبّ نهر علقمه امتداد مى‌یابد.قریۀ«یونس بن متّى»است و آن حضرت از میان مردم این منطقه بیرون آمده است <ref>آثار البلاد و اخبار العباد،قزوینى،ص 55(چاپ امیر کبیر).</ref> .نینوا امروز به«باب طویرج»معروف است که در شرق کربلا قرار گرفته است.» <ref>الحسین فى طریقه الى الشهادة،ص 136.</ref> «ناحیه‌اى در سواد کوفه که کربلا از آن ناحیه است.نام قصبۀ موصل و نام شهرى که یونس علیه السلام به آنجا جهت دعوت کردن مردم آن شهر رفته بود.» <ref>لغت‌نامه،دهخدا.</ref> وقتى حسین بن على«ع»به این منطقه رسید به سوارى بر خورد که نامۀ ابن زیاد را براى حرّ آورده بود.
نینوا شهادتگاه امام حسین(ع) و اصحاب پاکش می باشد.


مضمون نامه این بود:حسین را محاصره کن و در سرزمین بى‌آب و علفى فرود آر.کمى پیشتر رفتند تا به زمین کربلا رسیدند و فرود آمدند. <ref>مقتل الحسین،مقرّم،ص 227.</ref>
== موقعیت جغرافیایی ==
نینوا نام منطقه‌اى در کوفه و شرق دجله و شرق کربلا است و از روستاهاى منطقۀ طفّ می باشد.


در ادبیات عاشورا،نسبت به نى و نینوا نیز تعابیر عاطفى و عرفانى فراوانى ساخته و به کار برده‌اند و صحراى کربلا را پر از نواى حقجویى و حق‌گویى دانسته‌اند.
نینوا یک سرى تپه‌هاى باستانى است که کشیده شده و تا مصبّ نهر علقمه امتداد مى‌یابد. قریۀ«یونس بن متّى» است و آن حضرت از میان مردم این منطقه بیرون آمده‌است<ref>آثار البلاد و اخبار العباد،قزوینى،ص۵۵(چاپ امیر کبیر).</ref>.


از آن آتش که نمرود زمان در جان ابراهیمیان افکند
ناحیه‌اى در سواد کوفه که کربلا از آن ناحیه است، نام قصبۀ موصل و نام شهرى که یونس(ع) به آنجا جهت دعوت کردن مردم آن شهر رفته بود.» <ref>لغت‌نامه،دهخدا.</ref>


به دشت«نینوا»،ناى حقیقت از«نوا»افتاد
نینوا امروز به «باب طویرج»معروف است که در شرق کربلا قرار گرفته است. <ref>الحسین فى طریقه الى الشهادة،ص ۱۳۶.</ref>


ولى...مرغ شباهنگ حقیقت، از نواى نالۀ«حق،حق»نمى‌افتد. <ref>قبلۀ این قبیله،ص 73.</ref>
== نینوا و عاشورا ==
وقتى حسین بن على(ع) به این منطقه رسید، به سوارى بر خورد که نامۀ ابن زیاد را براى حرّ آورده بود.


مضمون نامه این بود: حسین را محاصره کن و در سرزمین بى‌آب و علفى فرود آر. کمى پیشتر رفتند تا به زمین کربلا رسیدند و فرود آمدند.<ref>مقتل الحسین،مقرّم،ص ۲۲۷.</ref>


در ادبیات عاشورا، نسبت به نى و نینوا نیز تعابیر عاطفى و عرفانى فراوانى ساخته و به کار برده‌اند و صحراى کربلا را پر از نواى حقجویى و حق‌گویى دانسته‌اند.


از آن آتش که نمرود زمان در جان ابراهیمیان افکند


به دشت«نینوا»،ناى حقیقت از«نوا»افتاد


ولى...مرغ شباهنگ حقیقت، از نواى نالۀ«حق،حق»نمى‌افتد. <ref>قبلۀ این قبیله،ص ۷۳.</ref>


== منبع ==


* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۵۶-۴۵۷.


جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 456-457.
== پی‌نوشت ==
<references />

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۲۵

نینوا شهادتگاه امام حسین(ع) و اصحاب پاکش می باشد.

موقعیت جغرافیایی

نینوا نام منطقه‌اى در کوفه و شرق دجله و شرق کربلا است و از روستاهاى منطقۀ طفّ می باشد.

نینوا یک سرى تپه‌هاى باستانى است که کشیده شده و تا مصبّ نهر علقمه امتداد مى‌یابد. قریۀ«یونس بن متّى» است و آن حضرت از میان مردم این منطقه بیرون آمده‌است[۱].

ناحیه‌اى در سواد کوفه که کربلا از آن ناحیه است، نام قصبۀ موصل و نام شهرى که یونس(ع) به آنجا جهت دعوت کردن مردم آن شهر رفته بود.» [۲]

نینوا امروز به «باب طویرج»معروف است که در شرق کربلا قرار گرفته است. [۳]

نینوا و عاشورا

وقتى حسین بن على(ع) به این منطقه رسید، به سوارى بر خورد که نامۀ ابن زیاد را براى حرّ آورده بود.

مضمون نامه این بود: حسین را محاصره کن و در سرزمین بى‌آب و علفى فرود آر. کمى پیشتر رفتند تا به زمین کربلا رسیدند و فرود آمدند.[۴]

در ادبیات عاشورا، نسبت به نى و نینوا نیز تعابیر عاطفى و عرفانى فراوانى ساخته و به کار برده‌اند و صحراى کربلا را پر از نواى حقجویى و حق‌گویى دانسته‌اند.

از آن آتش که نمرود زمان در جان ابراهیمیان افکند

به دشت«نینوا»،ناى حقیقت از«نوا»افتاد

ولى...مرغ شباهنگ حقیقت، از نواى نالۀ«حق،حق»نمى‌افتد. [۵]

منبع

  • جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۵۶-۴۵۷.

پی‌نوشت

  1. آثار البلاد و اخبار العباد،قزوینى،ص۵۵(چاپ امیر کبیر).
  2. لغت‌نامه،دهخدا.
  3. الحسین فى طریقه الى الشهادة،ص ۱۳۶.
  4. مقتل الحسین،مقرّم،ص ۲۲۷.
  5. قبلۀ این قبیله،ص ۷۳.