نعش

پیکر بى‌روح،جسد.به معنى تابوت هم آمده است.در کربلا امام حسین«ع»بر سر نعش شهدا حاضر مى‌شد.اهل بیت امام حسین«ع»،پس از عاشورا کنار نعش شهیدان آمدند و گریه و عزادارى کردند.در مراسم تعزیه و شبیه‌خوانى هم که اشخاص،نقشهاى مختلفى به عهده مى‌گیرند،برخى هم در نقش«نعش»در میدان بر زمین مى‌افتند و تداعى کنندۀ اجساد شهداى کربلا مى‌گردند.کسى که در تعزیه،نقش بى‌اهمیّت و بى‌سخنى را به عهده دارد. در تعزیه‌ها،نعش را همراه با پیکانهاى خون‌آلود و شمشیرهاى شکسته و سنانها که بر روى نعشها دوخته یا جاسازى شده بود نشان مى‌دادند که یادآور وضع طبیعى کشته‌هاى میدان باشد،یا همراه با پرندگان و کبوترانى با شهپر خونین بر نعش شهیدان،که سمبل رساندن خبر شهادت به مدینه بود.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 447.