میرزا تقی علی آبادی
نام: میرزا تقی علی‌آبادی
تخلص: نامشخص تاریخ ولادت: نامشخص تاریخ وفات: 1256 ه.ق آثار: دیوان اشعار
میرزا محمدتقی علی آبادی مازندرانی فرزند میرزا زکی است. اصالت او از علی آباد مازندران است.
میرزا محمد تقی در شعر و شاعری ید طولایی داشته است. ابتدا به «هلالی» تخلّص می‌کرد ولی بعداً تخلصش را به «صاحب» تغییر داد و به همین جهت به «صاحب دیوان» نیز اشتهار یافت. وفات وی در سال 1256 ه.ق. واقع شده است. دیوان وی با حمد و ثنای پروردگار، مدح و منقبت پیامبر اکرم(ص) ، حضرت علی (ع)، و امام رضا (ع) آغاز شده است. مراثی در دیوان وی، در قالب قصیده و مثنوی سروده شده است. مرثیه‌هایی که در قالب مثنوی سروده شده با مضامینی چون: شهادت حضرت علی‌اصغر (ع)، مکالمۀ امام حسین (ع) با عمر سعد، حلول ماه محرم، مکالمۀ امام حسین با جبرئیل و فوجی از ملایکه همراه است. هنرمندانه‌ترین بخش این مثنوی‌ها، بخش حلول ماه محرم است. شاعر در این بخش با پارادوکسی زیبا و در وزنی شاد و آهنگین، مژدۀ آمدن ماه غم و اندوه را بیان می‌دارد. این مثنوی با شورانگیزی و سرمستی خاصی آغاز می‌شود. مراثی در قالب قصیده، در مدح و رثای حضرت سید‌الشهدا (ع) است. اشعار وی بسیار فاخر، ادبی و پخته است. شاعر به حوادث عاشورا نگاهی احساسی دارد؛ ولی چندین بیت با رنگ و بوی عرفانی در ابیاتش مشاهده می‌شود. کتاب شناسی: صاحب دیوان علی آبادی، زین العابدین درگاهی. تهران: رسانش نوین، 1394.