فاطمه سالاروند: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷۴: | خط ۷۴: | ||
فاطمه سالاروند در سال ١٣٥٢ ه. ش در «ازنا» دیده به جهان گشود. | فاطمه سالاروند در سال ١٣٥٢ ه. ش در «ازنا» دیده به جهان گشود. | ||
== فعالیتها == | ==فعالیتها== | ||
سالاروند به گویندگی مشغول | سالاروند به گویندگی مشغول بوده‌است. | ||
==اشعار== | ==اشعار== | ||
| خط ۸۷: | خط ۸۷: | ||
{{ب| شیون کن ای دل، دل من، وقتی در این خاک تشنه|این سو سپیدار زخمی، آن سو صنوبر خمیده است }} | {{ب| شیون کن ای دل، دل من، وقتی در این خاک تشنه|این سو سپیدار زخمی، آن سو صنوبر خمیده است }} | ||
{{ب| آه ای علمدار برگرد! بی‌تو درین خیمه‌ی زرد|یک حسرت سرخ، یک درد در سینه‌ام قد کشیده‌ست }} | {{ب| آه ای [[علمدار]] برگرد! بی‌تو درین خیمه‌ی زرد|یک حسرت سرخ، یک درد در سینه‌ام قد کشیده‌ست }} | ||
{{ب| وقتی که از عشق خواندی، با حنجر پاره‌پاره|دیگر چه جای غزل، دیگر چه جای قصیده‌ست }} | {{ب| وقتی که از عشق خواندی، با حنجر پاره‌پاره|دیگر چه جای غزل، دیگر چه جای قصیده‌ست }} | ||
| خط ۱۱۲: | خط ۱۱۲: | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
== منابع == | ==منابع== | ||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1680.] | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1680.] | ||
نسخهٔ ۸ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۴۰
فاطمه سالاروند (١٣٥٢ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی است.
| فاطمه سالاروند | |
|---|---|
 | |
| زادروز | ١٣٥٢ه.ش ازنا |
زندگینامه
فاطمه سالاروند در سال ١٣٥٢ ه. ش در «ازنا» دیده به جهان گشود.
فعالیتها
سالاروند به گویندگی مشغول بوده‌است.
اشعار
فصل سپیده
| چشمی گشودیم و دیدیم خورشیدمان سر بریده‌ست | بی‌رحم دستی از این دشت یک دامن آلاله چیده‌ست | |
| شیون کن ای دل، دل من، وقتی در این خاک تشنه | این سو سپیدار زخمی، آن سو صنوبر خمیده است | |
| آه ای علمدار برگرد! بی‌تو درین خیمه‌ی زرد | یک حسرت سرخ، یک درد در سینه‌ام قد کشیده‌ست | |
| وقتی که از عشق خواندی، با حنجر پاره‌پاره | دیگر چه جای غزل، دیگر چه جای قصیده‌ست | |
| آن سر که بر نیزه‌ها بود، بر بام تاریخ می‌گفت: | پایان این فصل خونین، آغاز فصل سپیده است |
شاه بی‌ستاره
| مشتاق و دل سپرده و ناآرام، زین کرد سوی حادثه مرکب را | چون دوست داشت کشته ببیند دوست، آن جان از شعور لبالب را | |
| در هرم آفتاب شکیبایی، آن روح با طراوت دریایی | هفتاد و یک پیاله عطش نوشید، تا آب داد ریشه‌ی مذهب را | |
| از شوق سوخت سینه‌ی غمگینش، وقتی که دید کودک شیرینش | در اوج تلخکامی و دلتنگی، نگشود جز به شکر مگر لب را | |
| تا داغ کربلا نرود از یاد، در شام بی‌ستاره‌ی بی‌فریاد | آن خطبه‌های روشن آتشگون، برد آبروی تیرگی شب را | |
| رود است و بی‌قراری و حیرانی، کوه است و ذرّه‌ذرّه پریشانی | تا بادها به زمزمه می‌گویند، پیغام صبر حضرت زینب را | |
| این واژه‌های غم‌زده از من نیست، باور کنید طاقت گفتن نیست | آمیخت شور عشق محرّم باز، با شرم و اشک چشم، مرکب را |