عبدالله بن یزید بن ثبیط عبدی
یزید بن ثُبیط (نبیط) از اهالی بصره و از طایفه عبدی منسوب به عبدالقیس از اعراب عدنانی. یزید از دوستداران امیرالمؤمنین علی (ع) و از شیعیان او بود. وی مردی ادیب و مسلط به علم نحو بود و از شاگردان ابوالاسود دوئلی به شمار می‌آمد. یزید درخانه ماریه دختر منقذ عبدی از نامه امام به سران بصره توسط سلیمان بن رزین آگاه شد و آنجا در یاری امام سخنانی بیان کرد و مردم را به پیوستن به امام فرا خواند. چون بر تعلل حاضران در پیوستن به امام حسین (ع) پی برد، بر آن شد تا به سوی امام رود.
یزید بن ثُبیط ده پسر داشت، اما فقط دو فرزندش عبدالله و عبیدالله، و افرادی چون عامر بن مسلم عبدی و غلامش سالم بن ابو الجعد، سیف بن مالک عبدی و ادهم بن امیه عبدی برای یاری امام (ع) به او پاسخ مثبت دادند. آنان علی‌رغم مراقبت‌های شدیدی که اعمال می‌شد، بصره را ترک کرده و سپس همگی به سمت مکه حرکت کردند تا به امام حسین (ع) برسند. در روز هشتم ذی‌الحجه در ابطح، قبل از خروج امام از مکه به او رسیدند و تا کربلا امام را همراهی کردند. [۱] گفته‌اند در ابطح امام حسین (ع) خود به استقبال آنان آمد. آنان گزارشی از وضعیت عمومی بصره را به اطلاع امام رساندند. [۲]
عبدالله و عبیدالله در روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسیدند. عبدالله در هنگام شهادت 25 سال و عبیدالله 22 سال سن داشت. [۳]
نام او و دو فرزندش در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه آمده است: ” السَّلامُ عَلَی زیدِ بنِ ثُبَیطِ القَیسی. السَّلامُ عَلَی عَبدِاللهِ وَ عُبَیدِاللهِ اِبنَی یزیدَ بنَ ثُبَیطِ القَیسی“.
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 358-359.
پی نوشت
- ↑ تاریخ طبری، ج5، ص354.
- ↑ نفس المهموم، ص92.
- ↑ برای تفصیل بیشتر ر.ک : تاریخ طبری، ج5، ص354؛ الاقبال، ج3، ص345،78؛ الکامل فی التاریخ، ج4، ص21؛ رجال طوسی، ص81؛ نهایة الارب، ج20، ص387؛ تسمیه من قتل مع الحسین، ص153؛ تنقیح المقال، ج3، ص325؛ بحار الانوار، ج45، ص72؛ اعیان الشیعه، ج8، ص92؛ انصار الحسین، ص99، 190-191؛ ابصار العین فی انصار الحسین، ص110؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص113؛ قاموس الرجال، ج5، ص460؛ نفس المهموم، ص92؛ معجم رجال الحدیث، ج3، ص273؛ منتهی الآمال، ج1، ص352.