شیخ محمدرضا فرج اللّه
شیخ محمد رضا بن شیخ طاهر بن فرج اللّه بن محمد رضا بن عبد الشیخ بن محاسن که نسبش به احلاف [۱] می‌رسد. او از عالمان بزرگ و از شعرای قرن چهاردهم هجری است، که در روز عید فطر سال 1319 ه. ق. در نجف اشرف متولد شد. مقدمات علوم و عربی و منطق را نزد پدر آموخت و سپس از محضر اساتید نجف چون شیخ احمد کاشف الغطا و شیخ عبد اللّه ممقانی بهره‌مند گردید و درس خارج فقه و اصول را نزد ایشان آموخت.
کتابخانه بسیار نفیسی داشت که نسخه‌های خطّی و کتب ارزشمند دیگری را در آن گرد آورده بود. وی صاحب آثار ارزشمندی مانند «الاعتقاد و الصحیح» در اصول دین. «الغدیر فی الاسلام» و «علی و الامامه» می‌باشد. شیخ به سال 1386 هجری درگذشت. [۲]
شیخ محمّد رضا قصاید و غزل و مراسلاتی در رثای امام حسین (ع) سروده است:
اقم للحزن یا شیعی مأتم‌ودع عنک الهنا هل المحرم
و خل الدمع من عینیک یهمی‌ففاطم دمعها فیه همی دم [۳]
ای شیعه برخیز و بر این حزن و اندوه ماتم بگیر و اشک دیده‌ات را جاری ساز زیرا که فاطمه (س) در این مصیبت خون گریه می‌کند.
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص: 582.