د مهدی فاطمی، فرزند سیّد محمد در سال 1291 ه. ش در شهر قم متولد شد. وی خواندن و نوشتن را در مکتب آموخت و به تحصیل علوم قدیمه پرداخت. دوره‌ی دبیرستان را در تهران به پایان رسانید وی به سال 1319 شمسی به استخدام بانک کشاورزی درآمد و در سال 1350 بازنشسته شد.
فاطمی که در شعر «طوفان» تخلّص می‌کند از سال 1312 به شعر و شاعری پرداخت و چون از استعداد قریحه‌ی ذاتی برخوردار بود، در انجمن ادبی ایران شرکت کرد و به تدریج شعرش پختگی یافت و مورد پسند ادب دوستان قرار گرفت و در شعر بیشتر به سرودن غزل پرداخت. [۱]
{{ب| درس آزادی به دنیا داد رفتار حسین‌بذر همّت در جهان افشاند افکار حسین
{{ب| جان خود را در ره صدق و صفا از دست دادزین سبب تا حشر با شد گرم بازار حسین
{{ب| با قیام خویش بر اهل جهان معلوم کردتابع اهل ستم گشتن بود عار حسین
{{ب| حق و باطل را به خون خویش کرد از هم جداآری، آری تا ابد برجاست آثار حسین
{{ب| زندگی پیکار باشد در ره اندیشه‌هاباشد این گفتار شیرین و گهربار حسین
{{ب| گر نداری دین به عالم لااقل آزاده باش‌این کلام نغز می‌باشد ز گفتار حسین
{{ب| مرگ با عزّت ز عیش در مذلّت بهتر است‌نغمه‌ای می‌باشد از لعل دُرر بار حسین
{{ب| نی ریاست، نی دورنگی، نی دغل در کار بودبهر ترویج حقیقت بود، پیکار حسین
{{ب| نی هوا خواهش مسلمانان به دوران اند و بس‌بلکه هر آزاده می‌باشد هوادار حسین
{{ب| جان و مال و یاورانش شد فدای حق، ولی‌رادمردان را بود سرمشق، رفتار حسین
{{ب| داد درس یاری و جانبازی و مردانگی‌بر همه اهل جهان عبّاس سردار حسین
{{ب| ای عالمی سیاه به تن در عزای توای جان پاک آدم خاکی فدای تو
{{ب| ای جنّ و انس، مویه‌گر اندر مصیبتت‌ای خاص و عام، نوحه‌گر اندر ثنای تو
{{ب| ای قبله‌ی زمین و زمان، نور مشرقین‌ای توتیای چشم ملک خاک پای تو
{{ب| در کربلا اگر چه جدا شد ز تن سرت‌ثبت است بر جریده‌ی عالم بقای تو
{{ب| خون علی نگشته به محراب کوفه، خشک‌گلگون، زمین کرب و بلا شد ز نای تو
{{ب| (توفان) نداشت زاد سفر بهر آخرت‌در وقت مرگ بهره برد از ولای تو
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1183.
پی نوشت
- ↑ سخنوران نامی معاصر ایران؛ ج 1، ص 929.