زنجیر زنى
از سنتهاى عزادارى در ایران است،در پاکستان و هندوستان نیز این شیوه از دیرباز رواج داشته است.مجموعه‌اى از حلقه‌هاى ریز متّصل به هم که به دسته‌اى چوبى یا فلزّى وصل مى‌شود«زنجیر»نام دارد و آن را در ایام عاشورا،بصورت دسته جمعى و در هیأتهاى عزادارى،همراه با نوحه‌خوانى ،بر پشت مى‌زنند و گاهى جاى آن کبود یا مجروح مى‌شود.غالبا این مراسم با سنج همراه است.
این شیوه عزادارى که اغلب همراه با خون آمدن از پشت زنجیر زنان است،بویژه در برخى مناطق و ملّتها که تیغهایى هم به زنجیرها مى‌بستند،در گذشته چون در دید برخى غیر مسلمانان تأثیر سوء داشت،برخى علما به حرمت زنجیر زدن و قمه زدن و خون از سر و پشت خویش جارى کردن فتوا دادند.در مقابل آنان نیز علماى دیگرى در پاسخ به استفتاهاى مردم،حکم به جواز دادند.این مسأله،بارها در گذشته منشأ کشمکشهاى مذهبى گشته است.از جمله آیة اللّه سید ابو الحسن اصفهانى فتوا به حرمت داد و سید محسن امین از او انتقاد کرد و این مسأله به مطبوعات و مجلاّت آن روزگار کشیده شد [۱] و از آن پس بازار استفتاء و افتاء داغ شد و مجموعه‌هایى نیز که حاوى این نظرات فقهى بود، منتشر گردید.نظیر آن نسبت به قمه‌زنى هم در تاریخ معاصر وجود دارد.
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 198.
- ↑ موسوعة العتبات المقدسه،ج 8،ص 378(پاورقى).