ذکرخوانی

ذکرخوانی ذکر مصیبت، سنتی برای احیای یاد و نام ائمه معصومین (ع) و حادثه کربلاست. نقل حوادث کربلا و کیفیت شهادت اباعبدالله الحسین (ع) و یاران او و به اسارت رفتن خانواده اش به صورت سوزناک را ذکرخوانی گویند که سبب تحریک عواطف و گریستن بر سیدالشهدا می شود. ذکر مصائب بر اساس مقتل های معتبر و با شعرهای خوب، مانع از وهن به مقام خاندان عصمت و طهارت معصومین (ع) می گردد. ذکرخوانی اغلب در مجالس روضه خوانی اهل بیت (ع) انجام می گیرد. در ادامه، به چند نمونه ذکرخوانی اشاره می گردد.

در زفره اصفهان پیش از شروع روضه خوانی، دو نفر از ذاکران با گفتن «یا حسین یا حسین» پیش خوانی روضه را شروع می کنند و حاضران نیز هم صدا آن ها را جواب می دهند:

یا حسین، یا حسین، یا حسین		سر و جان ما به فدای حسین
ز الم زینب به فغان می گفت		در این مضمون به زبان می سفت
تو چه سر داری ز کجا آرم		علی اصغر را به که بسپارم
نبود مادر که دهد شیرش		نه دم آبی که کنم سیرش
ببرش جانا به سوی میدان		تا دهند آبش قوم بی ایمان
من زینب زار و پریشانم		اکنون به خرابه شده جایم
من دختر حضرت زهرایم		سر حلقه جمله اسیرانم
این که بر تشت طلا باشد		این خامس آل عبا باشد
شرمت نیامد که زنی چوبش		بر دندان و لب نیکویش
ظالم، رحمی به سرش بنما		شرم از جد و پدرش بنما
درّ دندانش مشکن ظالم		به دل آتش مفکن ظالم
یا حسین یا حسین، یا مظلوم یا محروم		که الا لعنته الله علی قوم الظالمین

در گذشته، در میبد، از شب اول تا سیزدهم ماه محرم عزاداری برگزار می شد.

منبع

• اصغر شعاع، علی آنی‌زاده، رقیه حاج محمدیاری، شهرزاد دوستی، الهه شایسته رخ، محرم و صفر در فرهنگ مردم ایران، صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، ص 206-208.