ذاکر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «یادآورنده،کسى که از مصایب اهل بیت مى‌گوید و مردم را مى‌گریاند،چه مدّاح باش...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
یادآورنده،کسى که از مصایب اهل بیت مى‌گوید و مردم را مى‌گریاند،چه مدّاح باشد و چه واعظ و منبرى.«ذاکر اهل بیت»،عنوانى افتخارآمیز است براى آنان که با مدّاحى و مرثیه‌خوانى،نام و یاد و فضایل و مظلومیّتهاى خاندان پیامبر را زنده نگه مى‌دارند و نقشۀ دشمنان را در به فراموشى سپردن ظلمهاى خود به دودمان رسالت،خنثى مى‌سازند.
'''ذاکر''' یا یادآورنده، کسى که از مصایب [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] مى‌گوید و مردم را مى‌گریاند، چه [[مدّاحى|مدّاح]] باشد و چه [[واعظ]] و منبرى. «ذاکر اهل بیت»، عنوانى افتخارآمیز است براى آنان که با مدّاحى و [[مرثیه‌خوانی|مرثیه‌خوانى]]، نام و یاد و فضایل و مظلومیّتهاى خاندان پیامبر را زنده نگه مى‌دارند و نقشۀ دشمنان را در به فراموشى سپردن ظلمهاى خود به دودمان رسالت، خنثى مى‌سازند.


ذکر و یاد ائمّه و شهداى کربلا،مورد تشویق امامان بود و خودشان همواره از ذاکران و احیاگران حادثۀ کربلا و مظلومیّت اهل بیت بودند و بر آن مى‌گریستند.امام صادق«ع» فرمود:«من ذکرنا عنده ففاضت عیناه حرّم الله وجهه على النّار». <ref>بحار الأنوار،ج 44،ص 285.</ref> هر کس که نزد او یاد شویم و چشمانش اشک‌آلود شود،خداوند چهره‌اش را بر آتش حرام مى‌کند.
ذکر و یاد ائمّه و شهداى [[کربلا]]،مورد تشویق امامان بود و خودشان همواره از ذاکران و احیاگران حادثۀ کربلا و مظلومیّت اهل بیت بودند و بر آن مى‌گریستند. امام صادق(ع) فرمود: «من ذکرنا عنده ففاضت عیناه حرّم الله وجهه على النّار». <ref>بحار الأنوار،ج ۴۴،ص ۲۸۵.</ref> هر کس که نزد او یاد شویم و چشمانش اشک‌آلود شود،خداوند چهره‌اش را بر آتش حرام مى‌کند.


== منبع ==


* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۷۹.


 
== پی‌نوشت ==
 
<references />
 
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 179.

نسخهٔ ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۵۷

ذاکر یا یادآورنده، کسى که از مصایب اهل بیت مى‌گوید و مردم را مى‌گریاند، چه مدّاح باشد و چه واعظ و منبرى. «ذاکر اهل بیت»، عنوانى افتخارآمیز است براى آنان که با مدّاحى و مرثیه‌خوانى، نام و یاد و فضایل و مظلومیّتهاى خاندان پیامبر را زنده نگه مى‌دارند و نقشۀ دشمنان را در به فراموشى سپردن ظلمهاى خود به دودمان رسالت، خنثى مى‌سازند.

ذکر و یاد ائمّه و شهداى کربلا،مورد تشویق امامان بود و خودشان همواره از ذاکران و احیاگران حادثۀ کربلا و مظلومیّت اهل بیت بودند و بر آن مى‌گریستند. امام صادق(ع) فرمود: «من ذکرنا عنده ففاضت عیناه حرّم الله وجهه على النّار». [۱] هر کس که نزد او یاد شویم و چشمانش اشک‌آلود شود،خداوند چهره‌اش را بر آتش حرام مى‌کند.

منبع

  • جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۷۹.

پی‌نوشت

  1. بحار الأنوار،ج ۴۴،ص ۲۸۵.